Vikan - 04.11.1976, Blaðsíða 14

Mannaskipti hafa verið næsta fátíð á fréttastofu sjón-
varpsins undanfarin ár, og því var það nokkurt nýnæmi,
þegar Sigrún Stefánsdóttir hóf þar störf eftir sumarfrí. Nýtt
andlit í sjónvarpi vekur alltaf athygli og forvitni á þeirra
persónu, sem að baki þess býr. Sigrún er að vísu ekki alveg
óþekkt persóna, því að til sjónvarpsins kom hún frá
Akureyri, þar sem hún ritstýrði Íslendingi við góðan orðstír
um tveggja ára skeið. Sigrún tók vel bón Vikunnar um
viðtal.
Við Sigrún mæltum okkur mót
heima hjá henni að Vesturbergi 4,
þar sem hún býr með manni
sínum, Birni Þórleifssyni, og son-
unum tveimur, Þórleifi Stefáni 6
ára og Héðni, sem er tæpra
tveggja ára.
Sá síðasttaidi svaf miðdegis-
blundinn sinn, þegar mig bar að
hafa yfirleitt. En þeirri sögu verða
lítil skil gerð hér.
Sigrún er ein af tiltölulega
fáum íslendingum, sem lært hafa
blaðamennsku í skóla, og ég
spurði hana, hvers vegna hún
hefði lagt út á þá braut.
— Það var mest tilviljun, eins og
svo margt. Við vorum tvær vin-
EG YRÐIRLDREI fiNfEGÐ fi
garði, stóri bróðir var í skólanum
og pabbi að vinna. í móttöku-
nefndinni voru svolítill kettlingur
og norsk stúlka, sem býr hjá
fjölskyldunni og gætir bús og
barna, þegar hjónin eru bæði að
vinna. Sigrún var rétt ókomin.
Hún vatt sér inn úr dyrunum létt
í spori og prúð í fasi, í kotpilsi
og stígvélum, og bað mig afsaka,
hvað hún hefði tafist. En hún átti
eftir að tefjast msira, því rétt á
eftir kom lítill svefnugur angi fram
og vildi auðvitað hvergi annars
staðar vera en hjá mömmu, úr þvi
hún var til staðar. Og mér meira
en datt í hug, að gaman væri að
skrá samræður okkar með inn-
skotum þeirra bræðra, Héðins og
Þórleifs, sem kom heim úr skólan-
um skömmu síðar og þurfti að
siálfsögðu einnig vissa athygli.
Það hefði sagt sina sögu um það
næði, sem mæður ungra barna
konurnar, sem vildum sjá okkur
um í heiminum eftir stúdentspróf
1967. Áhugi okkar beindist að
Bandaríkjunum og við vissum, að
við höfðum meiri von um styrk-
veitingu þar, ef við veldum ein-
hverjar námsgreinar, sem ekki
væri hægt að stunda hér heima.
Því settumst við niður og lögðum
heilann í bleyti. Otkoman varð
blaðamennska hjá mér, en félags-
fræði hjá henni. Ég var svo eitt ár
við nám í blaðamennsku í háskóla
í Arkansas. Af þeirri dvöl er svo
sem ekki mikiö að segja, og ekki
lærði ég mikið þar, sem að gagni
hefur komið í starfi hér heima, til
þess eru aðstæður alltof ólíkar og
allt aðrar kröfur gerðar. Hins
vegar fullnægði ég útþránni í bili,
og þegar ég kom heim, skellti ég
mér í íþróttakennaraskólann á
Laugarvatni og uppfyllti þar með
gamlan draum. Meðan ég var enn
í þeim skóla, gerði ég þaö upp við
mig, að ég vildi heldur leggja fyrir
mig blaðamennsku en íþrótta-
kennslu, og sumarið eftir gerðist
ég blaðamaður á Morgunblaðinu.
— Og hefur ekki notfært þér
kunnáttuna úr íþróttakennaraskól-
anum síðan?
— Ekki að heitið geti. Að vísu
var ég með fjölskylduleikfimi á
Akureyri, sem var óskaplega
skemmtilegt fyrirtæki. Við komum
saman nokkrar fjölskyldur, bæði
fullorðnir og börn, einu sinni í viku
og höfðum mikið gaman af. Ég
gæti hugsað mér að stofna til slíks
aftur. Auk þess hef ég gripið inn
íforfallakennslu nokkrum sinnum.
— Hvers konar fréttir skrifað-
irðu einkum á Morgunblaðinu?
— Innlendar, af öllu tagi. Ég
vil taka það fram, að ég held, að
íslenskar konur í blaðamannastétt
eigi það Elínu Pálmadóttur mest
að þakka, að þær skuli fá að
ganga í allt til jafns við karlmenn-
ina. Hún setti það skilyrði, þegar
hún hóf störf á Morgunblaðinu,
að henni yrði ekki hlíft við neinu
vegna kynferðis, og sú regla er,
held ég, nokkuð almennt í heiðri
höfð.
— Hvað er þér minnisstæðast
frá þessum fyrstu árum f blaða-
mennskunni?
— Ég fann strax, að starfið
átti vel við mig. Þetta var
skemmtilegt tímabil og gekk að
mestu snurðulaust. Ég held ég
geti ekki tínt til nein atvik, en það
sem mér þótti leiöinlegast var að
geta ekki fariö að Heklugosinu
1970, því þá var ég komin svo
langt á leið með eldri soninn.
— Varð fæðing hans kannski til
þess, að þú hættir á Morgun-
blaðinu?
— Nei, ég tók mér bara fárra
14 VIKAN 45. TBL.