Vikan - 04.11.1976, Blaðsíða 16

£
í
!
I
f
’«
?
4
t
f
I
»*
I
*
¥
\
í
í
I
I
i
*
f
*
— _ Er mikil samkeppni milli
akureysku blaöanna?
— Já, já, þaö er samkeppni á
milli þeirra, ep allt í góðu.
— Nú liggur í augum uppi, að
á svo fáliðaðri ritstjórn sem á
islendingi má ekki mikið út af bera
til að erfitt sé aö láta áætlanir
stardast.
— Já, það má nú segja, en þeir
erfiðleikar, sem mér þóttu verst
við að eiga, stöfuðu þó ekki af því,
heldur var rafmagnsleysi minn
helsti þrándur í götu. Fyrr. vetur-
inn minn á íslendingi var sífellt
ólag á rafmagni, og það var
skammtað langtímum saman. Það
tók marga tíma að bræða blýiö,
sem notað var við prentun blaðs-
ins, og rafmagnsleysið setti oft
strik í reikninginn. Þó bjargaðist
þeita alltai nema einu sinni, að við
neyddumst til að fella niður blað.
— Nú eignaðist þú yngri soninn
í ritstjóratíð þinni. Ekki hefurðu
komið út blaði á meöan?
— Ekkert blað féll niður þess
vegna. Mértókst að koma frá mér
síöasta blaði fyrir jól og notaði svo
jólafríið til að eignast Héðin. Hálf-
um mánuði síðar var ég komin til
starfa á ný.
— Þá er náttúrlega komið að
spurningunni sígildu, hvernig þér
hafi tekist að samræma störf þín
heimilishaldinu og móðurhlutverk-
inu?
— Ég átti í nokkurri baráttu við
sjálfa mig, þegar ég fór í blaða-
mannaskólann í Osló. Mér fannst
ég hálfgert vera að stela tíma frá
syni mínum, af }>ví að ég var ekki
aö vinna mér til lífsviöurværis.
En ég sé ekki eftir bví núna og
ég hef ekki samviskubit vegna
strákanna að vinna svona mikið
úti. Ánægö útivinnandi móðir er
betri en sú sem er óánægð heima.
Og ég yrði aldrei ánægð án starfs
utan heimilis.
— Skiptið þið hjónin meö ykkur
verkum á heimilinu?
— Fyrst í stað var ákaflega
,,Ég er ekki ánœgð með, hvernig
ráðist hefur verið á húsmóðurstarf-
ið. sem mér finnst hreint ekki
ómerkara en önnur störf.”
hefðbundin verkaskipting á heim-
ilinu. En þegar ég þyrjaði í skól-
anum í Noregi, stakk ég viö fótum
og fór að hugsa málið, þetta gæti
ekki gengið. Það reyndist ekkert
vandamál að breyta þessu. Við
hjónin gátum komið á jafnvægi
sem við vorum bæði ánægð með
og upp frá því höfum við gengið
jafnt til verka á heimilinu. Það
liggur raunar við, aö það gangi
fulllangt í hina áttina, þegar Björn
er að ýta mér út úr eldhúsinu.
4- Og þetta er hið eina rétta
og eðlilega fyrirkomulag að þínu
mati?
— Mer finnst þetta svo eðli-
legt og sjálfsagt, að ég verð nú
orðið jafnvel hissa, þegar ég verð
þess vör, að öðrum finnist eitt-
hvað athugavert viö þaf
— Þú hefur sem sagt ekki orðið
að berjast fyrir þínum rétti á
heimilinu. En telurðu ekki það
mikið óréttlæti viðgangast úti í
þjóðfélaginu, að gegn því þurfi að
berjast?
— Vissulega er mikið óréttlæti
ríkjandi í þessum efnum, en ég
hef enga allsherjar lausn á því
vandamáli, og ég finn enga köllun
hjá mér til að berjast hatrammlega
gegn því. Ég held það sé farsæl-
ast að leyfa málunum að þróast
í rólegheitum, og það munu þau
gera. Ég er til dæmis ekki ánægð
með, hvernig ráðist hefur veriö á
húsmóðurstarfið, sem mér finnst
hreint ekk; ómerkara en önnur
störf og algjör óþarfi að stuðla að
óánægju þeirra, sem stunda vilja
það starf eingöngu.
— Hafa synir þínir aldrei sýnt
leiðindi út af því, hvað þú hefur
verið önnum kafin út á við?
— Nei, ég held þeim finnist
þetta ástand fullkomlega eölilegt
rétt eins og okkur foreldrunum.
Að vísu fundum við, að það var
kominn eins konar stofnanaleiði í
Þórleif Stefán í fyrravetur, enda
var hann búinn að vera alla tíð á
barnaheimili, fyrst í Noregi og svo
aftur á Akureyri, og þá komum
við bræðrunum báðum í gæslu á
einkaheimili, þar sem þeir voru
ákaflega ánægðir. En ég neita því
ekki, að mér líkar best, eins og við
höfum það núna, með manneskju
inni á heimilinu, sem alltaf er til
taks, þegar á þarf að halda.
— Og nú ertu byrjuð á sjón-
varpinu. Er það ekki talsvert ólíkt
þvl, sem þú hefur áður fengist
við?
— Það er ólíkt að mörgu leyti.
Meðal annars það að við þurfum
alltaf að hafa í huga þaö mynd-
ræna við fréttirnar.
— Hvað finnst þer erfiðast í
byrjun?
— Mér fannst og finnst enn
erfiðast að lesa fréttirnar, koma
fram sjálf. Það er allt í lagi að tala
við fólk, ég man varla eftir mynda-
vélinni í þeim tilvikum, enda
beinist hún aðallega að þeim sem
talaö er við.
— Finnst þér réttmæt sú gagn-
rýni, sem sjónvarpið verður stöð-
ugt fyrir?
— Að mörgu leyti já. Mér finnst
ýmislegt athugavert við dagskrá
sjónvarpsins, en það er varla
ástæða til að ræða það frekar hér.
enda hafa fréttamennirnir lítil áhrif
á dagskrána sem slíka.
— Fréttir sjónvarpsins hafa ekki
sættýkja mikilli gagnrýni. Hvernig
finnst þér íslenska sjónvarpið
standa sig á því sviði?
— Það fer nú allt eftir því, viö
hvað er miðað. Norskar sjónvarps-
fréttir þykja til dæmis með af-
brigðum lélegar og leiðinlegar, en
hér virðast sjónvarpsfréttir nokkuð
vinsælar. Samanborið við sænska
sjónvarpið eigum við hins vegar
langt í land. En aðstöðumunurinn
er Ifka aiveg gífurlegur. Því miður
virðast lítil líkindi til þess, að
aðstæðurnar breytist okkur í hag í
náinni framtíð. Samt sem áður er
ég fyll áhuga á mfnu starfi og
hef mikla ánægju af því. Vinnu-
tlminn hentar líka að mörgu leyti
betur en þegar unnið er frá kl.
9—5 eða lengur, eins og oft varð
raunin, þegar ég var með Íslend-
ing. Við vinnum þarna frá kl.
9—9 tvo daga í röð og eigum svo
frí næstu tvo daga. Með því lagi
finnst mér ég ná að vera meira
samvistum við strákana núna en
áður.
Nú var þeim Héðni og Þórleifi
Stefáni farið að þykja nóg um
16 VIKAN 45. TBL.