Vikan - 04.11.1976, Blaðsíða 21

augna hennar dýpkuðu og skelfingu
brá fyrir í þunglyndislegum, bláum
augum hennar.
„Herbergið er handa systur
minni,” sagði David hraðmœltur.
,,Hún þarfnast hvildar og vill
komast í bað og skipta um föt.
Við höfum verið á ferðinni í allan
dag. Hún er mjög þreytt.”
Frau Hartmann mildaðist aðeins
og aftur var kominn þessi sami þol-
inmóði þjáningarsvipur á andlit
hennar. ,,En ég hef aðeins eitt
herbergi til leigu. ”
David reyndi að vera svolítið
ýtinn. ,,Við verðum hér ekki lengi
og ég skal borga einn sólarhring
fyrirfram.”
„Rúmin eru tvö,” sagði hún og
hrukkurnar dýpkuðu á ný. Hún
lagaði fölnað, ljóst hár sitt
óstyrkii hendi.
,,Ég borga fyrir þau bæði.”
, ,En þér notið ekki nema..
„Borga fyrir bæði,” sagði David
ákveðinn og tók upp veskið sitt.
„Þetta herbergi er notalegt og hér
fer áreiðanlega vel um systur
mína.”
„Já, hér mun enginn ónáða
hana.” Samviska Frau Hartmanns
var nú aftur komin í samt lag og
hún virtist ekki hafa neinar áhyggj-
ur út af þvi að taka við greiðslu
fyrir ónotaða rúmið. Hún gekk á
undan þeim upp hvítþveginn tré-
stiga og inn í lítið álíka velþvegið
herbergi. Á rúmunum voru tandur-
hrein sængurföt, en út um glugg-
ann gat að líta vínviðinn, sem
teygði sig upp í hlíðina. Þegar hún
yfirgaf þau, brosti hún hlýtt til
þeirra, en sagði ekki neitt. Frau
Hartmann virtist litið málgefin,
en það sem betra var, hugsaði
David, hún hafði ekki beðið um að
halda eftir vegabréfunum. Þau
gætu því yfirgefið húsið án nokk-
urrar tafar.
„Ég ætla að hringja í Krieger,”
ARANS
hér framhjá bilageymslunni?”
spurði David og tók eftir bakdyrum
sem voru hálfopnar, en þar fyrir
handan var garður.
,, Þá verðið þér að ganga. ’ ’
„Já,” sagði David og stillti sig
um að gera frekari athugasemdir.
„Ef þér styttið yður leið, er þetta
aðeins steinsnar héðan. Hvað getið
þér borgað mikið fyrir herbergið?”
„Hversu mikið setur móðir yðar
upp?”
Ungi maðurinn hló. Hvað varðaði
hann var málið útkljáð. „Hún setur
yður áreiðanlega ekki á hausinn.”
„Er rennandi vatn i húsinu?”
Hann kinkaði kolli. „En ekki í
sjálfu herberginu.”
„En sími?”
„Hann er þarna,” sagði maður-
inn og benti i áttina að bílageymsl-
unni. „En það verður að greiða
aukalega fyrir afnot af honum.”
„Auðvitað,” sagði David. „Vild-
uð þér vera svo góður að vísa okkur
leiðina.”
Ungi maðurinn gerði betur en
það. Hann hjálpaði David að taka
farangurinn úr bílnum og bar meira
að segja yfirhafnirnar að bakdyr-
unum. „Ég kemst því miður ekki
frá. Starfsfélagi minn á frí á laugar-
dögum. Þér farið hér yfir bakgarð-
inn og í gegnum sundið þarna beint
á móti. Því næst beygið þér til
vinstri og þar blasir húsið við yður.
í glugganum er skilti. Zimmer Frei,
stendur á því. Eruð þér með á
nótunum?”
Ég vona það, hugsaði David.
Móðir min heitir Hartmann. Seg-
ið henni að Franz hafi sent yður.
Af bílnum þurfið þér ekki að hafa

HefilbeKkir.
Smíðatól
i trékassa.
Utsögunarsett.
Asláttarleikföng.
Verkfærasett i belti.
Póstsendum
samdægurs.
LEIKFANGAHÚSIÐ
Skólavörðustig 10
Box 7154 simi 1480ö
neinar áhyggjur. Ég skal koma
honum fyrir í bílageymslunni. Þarf
eitthvað að dytta að honum? Að
minnsta kosti myndi ekki saka að
skola aðeins af honum.”
„Allt í lagi. Og setjið á hann
bensin og athugið með olíuna. Lítið
sömuleiðis á rafgeyminn og heml-
ana.” Þetta myndi hafa ofan af fyrir
Franz næsta klukkutímann, hugs-
aði David, og hann myndi ekki
veita símtali hans neina sérstaka
athygli.
Bakgarðurinn var lítill og sundið,
sem lá á milli tveggja gaflveggja,
var stutt. „Ef okkur líst ekki á
staðinn,” sagði David lágt við
Irinu, „förum við bara. Þökkum
fyrir okkur og biðjumst afsökunar.
Þau þurftu ekki að ganga nema
skamman spöl eftir sundinu, þá
voru þau komin út á veg. Annars
vegar við þennan veg var húsaröð,
en hins vegar teygði vínviður sig
upp hlíðina. David beygði til vinstri
og þarna við hornið á sundinu
og veginum stóð húsið. Skiltinu
með orðunum Zimmer Frei var
vandlega komið fyrir á milli blómst-
urpotta. Þetta var gamalt en nota-
legt hús á að líta. Veggirnir voru
hvitkalkaðir, en þakið rauðmálað
og á gluggasyllunum voru blóma-
kassar með litríkum blómum.
„Þetta er yndislegt,” sagði Irina.
Já, hugsaði David og sérstaklega
vegurinn, sem hann sá að endaði við
fjölfarna götu skammt undan. Þau
áttu þá um tvær leiðir að velja
er þau færu héðan. Öttinn við, að
þau væru lokuð inni í einhvers
konar blindgötu hvarf.
Frau Hartmann jók einnig á
öryggiskennd hans. Hún virtist
hafa nóg á sinni könnu, en var þó í
senn kurteis og afskiptalaus. Að-
eins eitt olli henni heilabrotum.
„Þið eruð ekki gift?” sagði hún, er
hún tók eftir því að Irina bar ekki
giftingarhring. Hrukkurnar milli
SNARA
FUCL-
HELEN MACINNES
45. TBL. VIKAN 21