Vikan - 04.11.1976, Blaðsíða 31

„og herra Lackland, það er nauð-
synlegt fyrir ykkur að borða.”
„Égkem,” sagði hann, „eftir að
ég hef litið á Willam.
„Hvernig líður honum?”
„Alls ekki vel”, sagði ungfrú
Ingoldsby. „Nei, Abby, þú ferð til
hans seinna. Fyrst verður þú að
borða.”
Abby fór hlýðin niður og fann
Rupert í eldhúsinu.
„Abby,” sagði hann. „Ánœgju-
legt að sjá þig hér. Hvar er pabbi?”
,,Hann fór til Williams”
Rupert hló, stuttum, hörðum
hlátri.
i.Það er kaldranalegt. Hann er sá
eini af okkur, sem neitar að hjálpa
til á sjúkrahúsinu, þótt hann sé
sjálfur læknir. Þegar við gerðum
okkur grein fyrir að þar geisaði
kólera buðust ungfrú Ingoldsby og
Martha til að koma. En William,
hann gat ekki forðað sér nógu fljótt,
og hann bíður lægri hlut fyrir
henni.” Hann snéri sér að dyrunum.
„Ég ætla að fara í rúmið, ég er
máttvana.”
Abby horfði á eftir honum. Þegar
hún hafði borðað brauðsneið fór hún
aftur upp. Það hafði verið sent eftir
henni svo hún gæti hjálpað til við
hjúkrunina og það ætlaði hún sér að
gera.
Dorothea, sem hélt fast í lífs-
neistann, virtist fjara út fyrir
augunum á þeim. í hvert skipti,
sem þau héldu að hún væri að draga
síðasta andardráttinn, var eins og
hún fyndi einhvern innri styrk til að
halda áfram og þannig gekk það þar
til að þriðji dagurinn var liðinn og
sá fjórði rann upp.
Á sama tíma varð William veikari
og veikari. Abby skiptist á við
ungfrú Ingoldsby við að sitja hjá
honum. Hún gat komið vökva inn
fyrir varir hans, vafið hann inn í
kalda bakstra til að koma hitanum
niður. Grá húð hans var þvegin og
olíuborin, í óendanlegri baráttu við
að halda honum hreinum og kæla
hann, þegar hann reyndi að komast
úr heljargreipum sjúkdómsins, sem
hrjáði hann.
Rupert kom til sjúkrahússins á
þriðja degi og þar voru aðeins þau
þrjú, faðir hennar, hún sjálf og
ungfrú Ingoldsby. Það var á síðasta
degi vikunnar sem Dorothea dó,
þegar Abby og ungfrú Ingoldsby
sátu við rúm hennar.
„Ég skal segja honum það” sagði
ungfrú Ingoldsby.
„Ég óska eftir því, ef þú leyfir
mér það.”
Abby horfði beint á smávaxna
konuna og kinkaði kolli. Og þá nótt
dó William. Það var þá sem Abby
grét. Hún hafði séð móður sína fara,
og fann ekki til annars en eftirsjár.
En William, að sjá hann liggja
látinn í óumbúnu rúminu olli henni
ómælanlegum sársauka.
Hún sat og lét tárin taka völdin.
Hún grét vegna svo margs. Vegna
James og eyðilagðrar æsku hans,
vegna Williams, vegna hennar eigin
þrár eftir Gideon, sem hún gæti
aldrei notið, vegna harmleiks í
fortíð föður hennar og hennar
sjálfrar. Abby lét tímann líða,
skilnings - og afskiptalaust. Þetta
kvöld hafði verið martröð. Þau
þurftu að senda eftir hjálp, og
vegna þess að þau höfðu ekkert
þjónustufólk, var það sem Abby
fór.
„Ef þú ferð á sjúkrahúsið,”
hvíslaði ungfrú Ingoldsby að Abby
„og segir Mörthu og Rupert, hvað
hefur gerst, koma þau strax og
Rupert veit hvað á að gera.”
Abby hafði farið i kápuna og farið
út á götuna. Hún stóð þar stutta
stund og andaði að sér röku kvöld-
loftinu. Það rann upp fyrir henni, að
þetta var í fyrsta sinn í sjö daga,
sem hún hafði farið út fyrir dyr.
Hún náði sér siðan í leiguvagn.
Martha og Rupert höfðu verið
sofandi í litla herberginu hennar
Nancy á sjúkrahúsinu. Nancy lét
Abby setjast niður og fá sér glas af
madeira á meðan hún fór „til að
gera nauðsynlegar ráðstafanir, því
ég býst við að verða upptekin ó
Gower Streeet ó næstunni.”
Nancy hafði augsýnilega tekið að
sér óbyrgðina því það var hún, sem
fór til baka til Gower Street með
Abby og Mörthu, sem var þögul,
hún sem skipaði hjúkrunarkonun-
um að fara næsta dag til Gower
Street til að hjálpa og hún sem sá
um að leggja líkin tvö til og senda
eftir kistum.
Og næsta morgun sagði Nancy
ákveðin við Abby, að nú væri
kominn timi fyrir hana til að fara
heim. Svo að Abby kvaddi föður
sinn og ungfrú Ingoldsby að sinni.
„Ég kem aftur til að vera við
jarðarfarirnar,” sagði hún við ung-
frú Ingoldsby, „þú sendir mér
skilaboð?"
„Já, auðvitað,” svaraði hún, „ég
gleðst yfir því að þú skulir geta
komið. Við þörfnuðumst þín hér,
en það var meira en það. Það gleður
mig að sjá þig og föður þinn vingast
á ný. Það er sorglegt að það skuli
hafa þurft slíkar aðstæður til — en
betra er seint en aldrei. Þið eruð
vinir núna, og ég er glöð yfir því.”
„Églika,” sagði Abby. „Þú lítur
eftir föður minum ungfrú Ingolds-
by?” Hann finnur meira til miss-
isins en hann gerir sér grein fyrir.”
„Það skal ég vissulega gera. Þú
mátt treysta mér.” sagði ungfrú
Ingoldsby, það vottaði fyrir ákafa í
rödd hennar. Abby leit snögglega
á hana. Sér til undrunar sá hún
að ungfrú Ingoldsby eldroðnaði.
Framhald í næsta blaði.
Svör við „Manstu
hver það var?”
SVAR AF BLS. 27
1. b.
2. c.
3. c.
4. b.
5. c.
6. a.
7. c.
8. a.
9. b.
10. c.
Trumbuslög berast um skóginn.
ViA fvllum Dokana af bessum nullsandi
flvtium bíi tilskÍDSins... komum svo
^anur ettir meiru.
45. TBL. VIKAN 33