Vikan - 04.11.1976, Blaðsíða 20

ÓTEK-Ar DISKÓTEK-* DISKOTEK-* DIS
KÓTEK ★ DISKÓTEK^ DISKÓTEK^ DISKÓTEK^ DISK
FERÐA DISKÓTEK
OBELIX
UMBOÐSSlMI
15699
KL. 9-12,30
FVRIR HÁDEGI.
m
*
g
cn
O
H
m
*
o
cn
O'
H
m
*
xsia * x3io»sia * »3ioxsia * xsioxsia ¥ »3io>isia
Innan í bugðu árinnar
var mikil húsaþyrping. Þetta var
gamli bæjarhlutinn, sem að stofni
til var sexhundruð ára gamall. Þar
fyrir ofan var brött hlíð, þakin
vínviði.
,,Við förum í þessa átt,” sagði
David. ,,Ekki inn í gamla bæjar-
hlutann, heldur rétt þar fyrir utan.”
Hins vegar yrði ágætt að mæla sér
mót í gamla bæjarhlutanum. Þar
voru mjóar gangstéttir, sem lógu
undir bogagöngum, en meðfram
voru litlar verslanir, stöðugur
straumur fólks frá nærliggjandi
þorpum klætt að staðarsið, dimmar
vinstofur, litlar krár og andrúms-
loftið líkt og á markaðstorgi. ,,Ef
ég man rétt, þá er þrjú hundruð ára
gamalt gistihús á alveg ágætum
ekki þreyttur,
ungi maður, á því
að ganga í fötum,
sem eru alveg
eins og allur
fjöldinn klœðist.
Um slíka fram-
leiðslu er stund-
um haft að orð-
taki, að þar séu
13 í dúsíninu. Því
ekki að koma og
velja úr 100 fata-
efnum og 100
sniðum — allt
eftir þínum sér-
staka smekk.
Hltínta
KJÖRGARÐI
ERT ÞÚ...
stað. Gullna eitt eða annað, heitir
það. Ég þekki það um leið og ég sé
skiltið.”
,,Þú hefur þá komið hingað áður?
Þú þekkir Merano?” Irinu létti.
Göturnar voru svo hlykkjóttar að
hana sundlaði. Ef til vill hefðu þau
þurft að velkjast um klukkutímun-
um saman, til þess að finna
einhvern samastað.
,,Já, lítið eitt,” sagði David. ,,Ég
dvaldi hér í tvo daga fyrir sextán
árum.”
Eftir að hann hafði verið í Vín,
hugsaði hún...Hann hefur þá farið
hingað eftir að hafa beðið mín þar.
,,Ef ég hefði verið hjá þér þá...”
Já, það hefði forðað þeim báðum
undan margvíslegu hugarangri.
,,Þú ert hér núna.”
„Var það þess vegna, sem þú
valdir Merano?”
Gamla, góða undirmeðvitundin
að verki? Hann hló og sagði. „Gæti
verið.” Þau höfðu ekið um fjölfama
götu, sem var stutt eins og raunar
aðrar götur í þessum bæ. Nú óku
þau hlykkjótta götu, sem ló upp í
móti, en beggja vegna voru hús og
litlar verslanir. David hægði á
bilnum, þegar hann kom auga á litla
bensínstöð. Gistihúsið átti að vera
þar rétt hjá. Já, Gullni örninn
mundi hann nú að það hét. En hann
só hvergi skiltið, aðeins nafn á
ítölsku kaffihúsi. Hann renndi upp
að bensínstöðinni og tók eftir því,
að þar við hliðina var bílageymsla.
Ef gistihúsið væri nú þama rétt
hjó, þá myndi bílageymslan hæfa
ágætlega.
„Svona fljótt?” sagði Irina. Fyrir
andartaki höfðu þau verið í erilsöm-
um miðbænum, en nú vom þau
komin í eins konar þorp. „En hvar
er gistihúsið?”
„Ég er víst ekki eins minnis-
góður og ég hélt,” sagði David,
steig út úr bílnum og reyndi að gera
litið úr vonbrigðum sínum. Gullni
örninn hefði verið kjörinn staður.
Ljóshærður, bláeygur austurríkis-
maður, sem virtist vera eini starfs-
maðurinn í bílageymslunni, kom nú
yfir til hans. Hann skýrði það fyrir
David, að Caffé d’Oro hefði komið í
staðinn fyrir Gyllta öminn. „Þau
gáfust upp á að reka gistihúsið og
fluttu til norður Týról.” Ungi
maðurinn yppti öxlum. Hann hafði
sætt sig við ítölsku nöfnin á götun-
um og að börnin skyldu læra ítölsku
í skólanum. Hann gat talað móður-
mól sitt, þegar hann var meðal vina
eða við útlendinga, sem myndu ekki
kjafta frá. Hann leit ó David og
Mercedesbilinn og fallegu konuna,
sem sat enn í bílnum. „Vantar yður
herbergi?”
„Já, en aðeins skamma stund.”
„Móðir mín er með laust herbergi
á prýðilegum stað.”
David leit ó manninn ó móti.
Hann var sviphreinn, virtist laus
við allt undirferli og brosið var
vingjamlegt. „Hvar er það?” Það
gat verið óralangt í burtu.
„Hér rétt hjá. Ef þér akið upp
þessa götu, beygið til hægri og því
næst...”
„Er ekki hægt að stytta sér leið
20 VIKAN 45. TBL.