Vikan - 04.11.1976, Blaðsíða 37

Að síðustu sat ég einn eftir ásamt
manni, sem ég þekkti annars ekki
neitt. Hann líktist njálg, sem er úti
að viðra sig. Hann fitjaði á ný upp
á kókaíntalinu. Ég vissi, að hann
vissi meira um kókaín en íbúana á
Mars, og þá var óhjákvæmilegt, að
mér dytti nokkuð í hug. Viltu reyna
það? sagði ég. Ég er nefnilega
gefinn fyrir kókaín og hef alltaf
einn eða tvo skammta á mér. Það er
gróflega gaman, en í fyrsta sinn er
verkunin nokkuð sterk, svo þú
verður vist að láta þér nægja hálfan
skammt.”
Augun glóðu í höfðinu á honum
af eftirvæntingu. Er það ekki
afskaplega dýrt? O, sagði ég, aðeins
átta krónur skammturinn, þegar
maður hefur réttu samböndin.
Ég rétti honum hálfan skammt-
inn. „Skolaðu þessu niður með
kaffi. Þá kom á daginn, að hann
hafði heyrt eitthvað um, að kókaín
ætti að sjúga upp I nefið. O, sagði
ég, það er fullt af hjátrú í
veröldinni. Þú hlýtur að skilja, að
svoleiðis nokkuð er tómur þvætt-
ingur. Hefurðu nokkurntíma heyrt
um fólk, sem drekkur brennivín
með nefinu?
Hann gleypti hálfa asperín-
skammtinn og gerði mig svo sann-
arlega furðulostinn. Áhrifin komu
samstundis í ljós. Það var einsog
hann hefði í einni andrá drukkið
fjórtán vískísjússa af sterkustu teg-
und. Þjónninn vændi hann um að
hafa drukkið áfengi í laumi, og
þetta endaði með hroðalegu
hneyksli.
Við strákarnir vissum, að menn
urðu fullir af að drekka eitthvað,
sem þeir keyptu. Að öðru leyti voru
hugmyndir okkar fremur óljósar.
Við þjóruðum, hrópuðum, æptum
og slöguðum, en við vorum samt
börn og keyptum brjóstsykur,
lakkrís og gúmmíkarla fyrir megnið
af upphæðinni...
Þegar maður er búinn að drekka
út allt kaupið sitt, hvað gcrir hann,
þá? Það er sitt af hverju, en fyrit
kemur, að hann laumast heim og
stelur þeim fáu krónum, sem konan
á eftir til heimilisins. Sem við
stóðum þarna, fátækir og umkomu-
lausir og áttum ekki eyri eftir af
sjóræningjafjársjóðnum, eygði ég
einn möguleika til að hressa upp á
hetjuljómann. Hcima lágu þrjáríu
aurar, fengnir með súrum sveita
blaðsöludrengs anno 1908, scm
hafði önglað þeim saman einum af
öðrum til að draumurinn um
smásjá mætti einhverntíma rætast.
Það utðu tvær flöskur af límon-
aði, sem við skiptum á milli okkar.
Kennslukonan mín sagði sífellt,
að við værum svo hamingjusamir,
hvaðan sem hún hefur haft það.
Hún sagði, að seinna meir yrði
stórum verra að lifa. Eftir barna-
skólann kæmi lífsins skóli, en
honum þyrftum við ekki að kvíða,
ef við einungis tileinkuðum okkur
speki hennar.
Það eru engin takmörk fyrir,
hvað fastráðnu, óuppsegjanlegu
starfsfólki leyfist að telja börnum
trú um. Sannleikurinn er sá, að það
batnar stöðugt, Við hjúpum okkur
venjum, við venjum okkur við að
lifa og taka atburðunum með ró.
Við hættum til dæmis að hata — og
er nokkur þyngri byrði en hatrið?
Fullorðið fólk hatar ckki, nema
það, sem þarfnast kleppsvistar. Við
óskum einstaka manneskjum fjand-
ans til, en það er allt annað mál.
Börn hata og elska, og það getur
ungt fólk líka gert. Seinna reykir
maður pípu og gætir þess að láta sér
ekki verða kalt á fótunum og les
bækur um þessa gjörspilltu æsku,
sem við þekkjum ekki vitund — við
skildum ekki einu sinni neitt I
okkar eigin æsku.
Þegar magi er vanur brauði,
graut og kartöflum og þekkir lltið
til annarra hluta, hefur það vissar
afleiðingar I för með sér að fylla
hann af llmonaði og lituðum
úrgangscfnum frá sykurverksmiðj-
unum. Ég skalf af hrolli á leiðinni
heim frá þjórinu og mér leið
afleitlega. Einn var ég llka, svo það
var ekki einusinni hægt að gorta.
Sjóræningjafjársjóðurinn var upp-
urinn, spariskildingarnir sömuleið-
is, smásjáin draumur handan sjón-
deildarhringsins. Ég var eyðilagður
af sorg og mórölskum timbur-
mönnum. örvæntingin lá eins og
kalt og þungt farg á sálinni. Nei, ég
hafði ekki lyst á mat. Svo var ég
skammaður. Þannig var það alltaf,
ef maður vildi ekki borða. Hvað
voru þau að jagast? Það var alltaf
verið að fárast yfir verðinu á
matnum. Þá máttu þau víst vera
ánægð, þegar maður át ekki — það
var sparnaður. Þau vildu troða
I mann mcð valdi, kúfuð skeið af
graut upp I sig, og svo stóran lófa
fyrir munninn, þar til maður
blánaði I framan. Grautur var
hollur. Þau héldu víst, að maður
myndi svelta I hel til næsta máls og
álitu betra, að maður kafnaði án
frekari umsvifa. Nei ég þurfti engan
mat.
Ég varð að leita athvarfs í
kassanum, þar sem dýrgripir mínir
voru gcymdir: naglar, merkilegir
steinar, myndir og margir undar-
legir hlutir — og verðskráin frá
vöruhúsinu. Ég lá á hnjánum og
blaðaði I henni. Tárin byrjuðu að
drjúpa.
*
Hadda
fer í búðir
Þessir náttserkir eru íslenskir og
fóst bæði stuttir og síðir, í stærð-
unum S-M-L. Þeir fást í versluninni
Mona Lisa Laugavegi 19.
Á Njálsgötu er sængurfataverslun-
in Verið. Sérverslun með tilbúinn
sængurfatnað. Þetta rúmfatasett er
straufrítt, úr terelyne og bómull,
og kostar með laki kr. 6.800. Einnig
er hægt að fá svæfil með og kostar
hann kr. 800. Settin fást i fjórum
litum.
Stóll við matborðið, stóll með borði
— og bíll! Þessi hlutur er sænskur
og fæst í fjórum litum í Vörðunni
á Grettisgötu 2a
Hjá Kristjáni Siggeirssyni, Lauga-
vegi 13, fást þessi plastherðatré,
ásamt meðfylgjandi snögum. Þau
eru þýsk og fást i fjórum litum,
gulum, rauðum, grænum og hvít-
um. Upplögð á baðið eða í forstof-
una. Herðatrén kosta kr. 920 stykk-
ið.
I versluninni Bláskógar, Ármúla 8,
fást þessi dönsku bambushúsgögn.
Borðið er hægt að fá með tré — eða
glerplötu. Borðið kostar kr. 47.040,
en hver stóll kr. 24.990.
45. T6L. VIKAN 39