Vikan - 27.07.1978, Side 20

Framhaldssaga
eftir
HAMMOND
INNES
2. hluti
Forsaga:
Söguhetjan, atvinnulaus blaðamaöur,
hittir af tilviljun gamlan kunningja úr
hernum, þekktan kvikmyndaleikstjóra,
Engles að nafni. Engles býður honum
gott kaup fyrir að fara i ákveðinn
skíðaskála suður I ítölsku Ölpunum,
ásamt kvikmyndatökumanni og látast
vera að skrifa kvikmyndahandrit.
Blaðamaðurinn hefur engin efni á að
hafna boðinu, enda er hann ákveðinn i
að nota tækifærið til að skrifa svo gott
kvikmyndahandrit, að það verði notað
— og hann fær sannarlega nóg efni í
það.
„Ef þig vantar eina af því taginu, ætt-
irðu ekki að vera lengi að finna hana
hér.”
Þegar við höfðum lokið máltíðinni,
fór ég að leita að eiganda gistihússins.
Mig langaði til þess að forvitnast dálitið
um Col da Varda og togbrautina. Ég
bjóst við, að hann gæti sagt mér eitthvað
umCol da Varda.
Eduardo Mancini var litill, kröftugur
karl, mjög ljós yfirlitum af ítala að vera.
Hann hafði verið i Englandi i nokkur ár
og talaði vel ensku. Hann hafði eflaust
einu sinni verið grannur og tígulegur,
en nú var hann orðinn vel i holdum.
Honum lá aldrei á. Á unga aldri hafði
hann stundað bobsleðaferðir, en hafði
loks margbrotið á sér hægri handlegg-
inn, svo að hann var næstum máttlaus.
Hann drakk mikið. Liklega hefur hann
byrjað að drekka, eftir að hann braut á
sér handlegginn. Það var auðvelt að
finna hann í mannfjöldanum. Líklega
var ekki til það bein í öllum kropp hans,
sem hann hafði ekki brotið eða brákað
einhvern tíma á lífsleiðinni. En hann var
enn unglegur og þar að auki auðugasti
gistihússeigandinn í Cortina.
Allt þetta sagði mér Amerikumaður,
sem ég kynntist við barinn.
Ég fann Eduardo Mancini á barnum.
Hann og kona hans voru að skála við
vin minn, Ameríkumanninn, og tvo
breska herforingja. Ameríkumaðurinn
kynnti mig. Ég kvaðst vera á leið til Col
da Varda. „Einmitt já,” sagði Mancini.
„Þið eruð tveir, er það ekki? Og þið ætlið
að taka þar kvikmynd, eða eitthvað á þá
leið. Þér sjáið, að ég þekki mína gesti,”
hann brosti út undir eyru. Hann talaði
mjög hratt með undarlegum itölskum
hreim. En það var erfitt að skilja hann.
Ef til vill hefur hann kjálkabrotnað ein-
hvern tíma.
20 VIKAN 30. TBL.
„Col da Varda tilheyrir gistihúsinu, er
það ekki?” spurði ég.
„Nei, nei — guð almáttugur, nei.”
Hann hristi ákaft höfuðið. „Þér megiði
ekki halda það. Ég er ekkert viðriðinn
þennan kofa. Það væri mikill álitshnekk-
ir fyrir mig. Gistihúsið hér er heimili
mitt. Þið eruð gestir mínir. Þannig hugsa
ég mér þetta fólk, sem gesti mína.”
Hann bandaði hendinni í áttina til fólks-
ins. „Ef einhverjum mislíkar eitthvað,
finnst okkur hjónunum við vera vondir
gestgjafar. Þessvegna vil ég ekki láta
neinn halda, að ég sé neitt viðriðinn Col
da Varda. Það er ekki þægilegt að dvelj-
ast þar. Aldo er aumingi. Hann er eng-
inn gestgjafi. Hann er latur og óábyggi-
legur. Er þaðekki satt, Momosa?”
Kona hans kinkaði kolli brosandi.
Hún var lítil vexti og öll hin viðkunnan-
legasta.
„Ég ætla að kaupa Col da Varda ein-
hvern tíma,” sagði Mancini. Hann talaði
enskuna vel. Hefði ég talað ítölskuna
eins vel og hann ensku, hafði ég verið
hreykinn afþvi.
„Já,” hélt hann áfram. „Ég ætla að
reka Aldo, þegar að því kemur.” Hann
breytti umræðuefninu. „Á föstudaginn
er uppboð, þá ætla ég að kaupa tog-
brautina. Ég er búinn að sjá fyrir þvi,
að hún verður seld mér. Sannið þið til.”
„Ég skil yður ekki fyllilega,” sagði
Ameríkumaðurinn. „Þurfa menn ekki
að bjóða i hlutina hérna á ítaUu? í
Bandarikjunum myndi hópur fjárglæfra-
manna safnast saman til þess að kaupa
leikfang, eins og þessa togbraut. Að vísu
eruð þér ríkasti gistihúseigandinn hér.
En ég geri ráð fyrir, að fleiri girnist tog-
brautina.” „Þér skiljið mig ekki,” sagði
Mancini píreygður. „Við erum engir
kjánar hér. Við erum kaupsýslumenn.
Og við kunnum að versla. Við sjáum allt
fyrirfram. Aðrir vilja ekki togbrautina.
En ég hef stórt gistihús hér, og ég er
framfarasinni. Ég á eftir að græða mikið
á skíðakofanum. Enginn mun bjóða í
togbrautina nema ég. Það þorir blátt
áfram enginn annar að kaupa hana.”
„Mér þætti gaman að sjá ítalskt upp-
boð,” sagði ég. „Hvað verður það hald-
ið?”
„í salnum á Luna gistihúsinu. Langar
yður virkilega til þess að koma?”
„Já,” sagði ég. „Ég er nú hræddur um
það.”
„Þá getið þér komið með mér,” sagði
Mancini og hristi höfuðið. „En það
verður lítið gaman að því. Fyrst verður
boðið. Mjög lágt. Síðan er uppboðið bú-
ið. En ef yður langar til þess að koma, þá
skuluð þér koma hingað um ellefu leytið
á föstudaginn. Við getum orðið sam-
ferða. Og á eftir skulum við fá okkur
eitthvað að drekka — lika vegna þess, að
ef þér fáið ekki eitthvað að drekka á
eftir, myndi yður finnast tímanum sóað
til einskis.” Hann hló við. „Stjórnin
skiptir sér ekkert af uppboðinu. Það er
líka vissara, því að okkur er illa við
stjórnina hérna. Okkur likaði miklu
betur við austurrísku stjórnina. Ef menn