Vikan - 08.03.1979, Page 26

Smásaga eftir Birgi A.
Sveinsson
Happ-
drættismiði
nr. 77721
Ég gekk aftur fyrir almyrkvað húsið og kom að
litlum kjallaraglugga. Ég sperrti eyrun, en gat
ekki greint neitt óvanalegt. Þá dró ég undan
frakkanum verkfæri af því tagi, sem trésmiðir
nota gjarnan. Eftir stutta stund hafði mér tekist
að losa rúðuna úr falsinu og vippaði mér
innfyrir.
Á hverjum einasta morgni
gekk ég fram hjá þessari glæstu
bifreið, á leið minni til vinnu. í
henni sat kona með útrétta
hönd, fulla af miðum og
hrópaði: Styrkið gott málefni!
Kaupið miða í happdrætti
hamlaðra! Freistið gæfunnar og
styðjið hamlaða um leið!
Þessi köll fylgdu mér daglega
inn á vinnustað minn, jafnvel
þótt ég reyndi eftir megni að
bægja endurómi þeirra frá mér.
Þegar ég hugsa til þess, finnst
mér það eilítið undarlegt, því ég >
hef alltaf haft megnustu óbeit á
starfsemi eins og happdrætti. Ég
áleit það vera niðurrifsaðgerðir
af versta tagi, þar sem gleði og
ánægja einnar manneskju yfir
fengnum vinningi, byggðist
á vonbrigðum og depurð
hundruða, sem happadísin
hefur snúið við baki. Ég reyndi
að rýna í sjálfan mig, í því skyni
að skilja hvers vegna hróp
konunnar höfðu þessi einkenni-
legu áhrif á mig. Máski var það
vegna þess, að hún amma mín
hafði að mörgu leyti verið
hömluð, og það vissu allir, að
mér hafði þótt vænt um hana,
alveg fram í andlátið og erfða-
skrána. Eða kannski var það
þessi glæsivagn, sem vakti til-
finningar minar, ég hafði
margan morguninn vaknað eftir
viðburðaríkar draumfarir, þar
sem ég og vagninn sá arna
vorum í aðalhlutverkum.
Hverjar orsakirnar voru, átti ég
ekki vissu fyrir, en hitt var mér
ljóst, að einhvers konar órói
knúði mér að sálardyrum. Þetta
ástand náði hámarki morgun-
inn, sem ég stansaði fyrir framan
bifreiðina og bað konuna um
einn miða. Mér virtist, sem ein
af stærri stundum lifs míns hefði
runnið upp, þegar ég greiddi
miðann með þúsundkrónaseðli.
Ég leit á miðann og sá að hann
barnúmerið 77721.
Þegar ég kom til vinnu
minnar, settist ég við skrifborð
mitt og horfði lengi á miðann.
Ótal myndir flugu í gegnum
huga mér og ég veitti því enga
eftirtekt, að klukkan var löngu
orðin níu. Fótatak húsbóndans
hreif mig frá þessum hugsunum
og neyddi augu mín og hendur
að skjalabunkanum á borðinu.
í hádeginu reikaði ég niður að
höfn, i stað þess að fara heim til
móður minnar að snæða, eins og
ég gerði vanalega. Þankagangur
minn snerist allur í kringum
þann afrakstur gæfu og gjörvi-
leika, sem þessi miði gæti fært
mér. En þá rak mig skyndilega i
rogastans. Hvað um alla hina
miðana, sem konan hafði selt?
Ef vinningurinn félli á einhvern
þeirra? Hjartað í mér tók kipp
við þessa tilhugsun. Og hvað
með líkindin fyrir að minn
miði...
Skerandi hávaði rauf hugsanir
mínar. Ég leit upp. Rétt hjá mér
var gríðarlega stór vélskófla að
moka vikri upp i síló, sem var
tengt lestum flutningaskips, sem
þarna lá við festar. Um stund
horfði ég á vinnuvélina moka
hverju hlassinu á fætur öðru í
gapið á sílóinu. Þá tók ég eftir
því, að bros færðist yfir andlit
mitt. Djöfullegri hugmynd hafði
lostið niður í huga mér, hvaðan
veit ég ekki. Nú skyldi ég snúa á
öll heimsins tilviljunarlögmál og
reka hina hungruðu úlfa þeirra
burt frá þeim krásum, sem mér
einum voru ætlaðar.
Ég hófst þegar handa. Ég
hljóp næstum alla leiðina
þangað til ég kom að bílnum.
— Afsakið, frú, en getið þér
sagt mér hve mörgum miðum er
dregið úr?
— Hundrað þúsund, svaraði
konan, meira megum við víst
ekki gefa út. En má ekki bjóða
yður miða?
— Nei takk, frú, ég hef nú
þegar keypt einn.”
Með það hraðaði ég mér aftur
í vinnuna. Ég tók engan kaffi-
tima, svo upptekinn var ég af
áætlunum mínum. Heim fór ég
þó á venjulegum tíma.
Ég þrýsti frakkanum þétt að
mér, því næturgjólan var
nístingsköld. Þrátt fyrir
myrkrið, gat ég lesið á skiltið
á húsinu: SAMTÖK
HAMLAÐRA. Ég gekk aftur
fyrir almyrkvað húsið og kom
að litlum kjallaraglugga. Ég
sperrti eyrun, en gat ekki greint
neitt óvanalegt. Þá dró ég undan
frakkanum verkfæri af því tagi,
sem trésmiðir nota gjaman. Eftir
stutta stund hafði mér tekist að
losa rúðuna úr falsinu og
vippaði mér innfyrir. Þótt furðu-
legt megi teljast, voru hurðir
hússins ólæstar, þannig að ég
átti greiða leið um húsið. Loks
fann ég það, sem ég leitaði að. í
litlu herbergi upp við skáp stóð
kopargljáandi tromla. Ég tók í
handfang, sem á henni var og
sneri hálfhring. Út um rifuna féll
samanbrotinn miði, sem ég hirti
upp og stakk í vasann. Að því
búnu hvarf ég út úr húsinu
sömu leið og ég kom, eftir að
hafa sett rúðuna á sinn stað.
Daginn eftir gekk ég á fund
kunningja míns, sem er prentari
i einni af stærri prentsmiðjum
borgarinnar.
— Áki, sagði ég — ég þarf að
biðja þig um að gera mér smá-
greiða. Gætirðu prentað fyrir
mig miða eins og þennan, með
samskonar letri. Ég tók saman-
brotinn miða úr vasa mínum,
rakti hann í sundur og sýndi
Áka hann.
— Já, það hugsa ég, en varla
einn? svaraði hann.
— Nei, í hundrað þúsund
eintökum.
— Hundrað þúsund eintökum,
át hann upp eftir mér, hvem
andskotann ætlar þú að gera við
svo marga snepla?
— Það er mitt mál, geturðu
gert þetta? spurði ég.
— Jú, jú, ætli það ekki, þótt
það sé þitt mál, bætti Áki við
snúðugt.
Hálfum mánuði seinna var
lokaþáttur áætlunarinnar til-
búinn til sviðssetningar. Þessa
nótt var ég óvenjulega skýr í
hugsun, þrátt fyrir að mig er
yfirleitt farið að syfja upp úr
klukkan ellefu. Ég var kominn
bakmegin að húsi hamlaðra
þessa desembernótt. Með sömu
aðferð og áður var ég fyrr en
varði kominn inn í húsið með
stóran strigapoka á bakinu og
staddur inni í herberginu, þar
sem tromlan var geymd. Ég
beindi vasaljósinu að læsingu
hennar, en mér til mikillar
undrunar hékk þar enginn lás.
Ég hafði snör handtök, losaði
innihald tromlunnar i stóran
poka, sem ég hafði meðferðis.
Síðan hellti ég úr striga-
pokanum, sem bak mitt hafði
borið, i tóma tromluna og lét
hana aftur. Því næst gekk ég frá
öllum ummerkjum, sem verið
höfðu og forðaði mér frá húsinu
með poka á bakinu, sem innihélt
26 Vikan 10. tbl.