Vikan - 08.03.1979, Síða 40

Þegar VIKUNA bar að garði stóð
öflugur Iögregluþjónn við dyrnar og
fylgdist ávökull með öllu. Þegar við
spurðum hann, hvort hann hefði meitt sig,
svaraði hann því til, að um helgar væri
nauðsynlegt að hafa lögregluvakt á Slysa-
varðstofunni vegna drykkjuláta sjúklinga.
Allt var þó með kyrrum kjörum, og að
stuttri stund liðinni var lögregluþjónninn
orðinn nógu rólegur til að taka af sér gull-
slegið beltið. Þræddi hann djásnið upp á
öxlina og varð með því móti einna líkastur
eldingarvara. Töluvert mikið af fólki rölti
um gangana í hvítum sloppum að læknis-
sið, og var okkur sagt, að ekki væri allt
þetta hvítklædda fólk læknismenntað,
heldur væri megnið af því úr Stýrimanna-
skólanum og Hjálparsveit skáta og væri
þarna á Slysavarðstofunni til að kynna sér
hjálp í viðlögum.
Inni á sjúkrastofunni sjálfri lágu tveir
unglingspiltar. Báðir höfðu þeir skorið sig í
hendi, en sá var munurinn á þeim, að annar
var kófdrukkinn, en hinn ekki. Sá ódrukkni
var hinn rólegasti, en sá drukkni bylti sér
óskaplegt ogformælti bæði Guði og góðum
mönnum, en þó mest sjálfum sér. Að smá-
tíma liðnum voru þeir báðir á leið heim til
sín, annar með föður sínum, en hinn í
lögreglubíl. Þeir hafa líkast til báðir fengið
bót meina sinna.
Nú leið og beið, og ekkert virtist ætla að
gerast. Þá er allt í einu hrundið upp
hurðum á báðum endum deildarinnar, og
inn þjóta ekki færri en sjö lögregluþjónar
með tvo gesti. Annar var ung kona, sem
fyrir utan að vera ofurölvi, virtist hafa
tekið inn eitthvað of mikið af lyfjum.
Andardráttur hennar var óreglulegur, og
þegar hún reyndi að tala, þá var það hreint
bull. Hinn gesturinn var ungur drengur,
sem fundist hafði froðufellandi fyrir utan
Tónabæ.
Um ungu konuna er það að segja, að
hún var lítt viðræðuhæf. Lágmarksupplýs-
'ingar þurfti þó að reyna að hafa upp úr
henni, ef eitthvað átti að gera, og því var
ungur læknastúdent settur í það að komast
til botns í sjúkrasögu hennar. Renndi hann
henni á hjólabekk inn í einn af mörgum
básum, sem á ganginum eru, og dró tjald
fyrir. Út úr þessum bás mátti svo heyra
heldur slitróttar og lítt uppbyggjandi
samræður, þangað til læknastúdentinn -
sviptir tjaldinu frá og segir, að þetta sé nú
eitthvað alvarlegt, því konan sé öll að blána
upp á höndunum. Læknarnir flykkjast um
sjúklinginn og bollaleggja mikið. Einn
þeirra var þeirrar skoðunar, að konan hlyti
að hafa gleypt einhverja góðmálma. Hvort
stúlkan hlustaði á þessar umræður vitum
við ekki, en alla vega batt hún enda á
vangavelturnar með því að stynja því upp,
að fyrr um daginn hefði hún verið að mála
herbergið sitt blátt og hefði ekki hirt um að
þrifa sig nógu vandlega á eftir. Yfirlýsing
40 Vlkan 10. tbl.