Vikan - 08.03.1979, Síða 44

GLA UMGOSINN
að biðja yðar. Þeim mun lengur sem ég
hugsa um það, því asnalegra finnst mér
að þér skylduð hafa dregið mig inn í
þetta. Hvernig gat svona heimskuleg
saga orðið til?"
Lydia stundi. „Maður hugsar ekki út i
slikt. Þegar mikið liggur við. Þar fyrir
utan. þá ætlaði ég ekki að draga yður
inn i þetta. Það — það bara atvikaðist
svo.”
„Ég skil ekki hvernig það atvikaðist ef
þér ætluðust ekki til þess.”
„Eitt leiddi af öðru ” útskýrði Lydia
óörugg. „Áður en ég vissi af hafði öll
sagan spunnist upp. Auðvitað vil ég ekki
að þér þiðjið mín, en þér gætuð látið sem
þér vilduð það, svo pabbi gruni mig ekki
um að skrökva.”
„Nei," sagði Pen.
„Mér finnst þér vera mjög vondur."
kjökraði Lydia. „Nú verð ég send aftur
til Bath. Ágústa frænka mun njósna um
mig og ég mun aldrei sjá Piers framar.”
„Hvern?” Pen kipptist til. „HVERN
niunuð þér aldrei sjá framar?”
„Ó, gerið það, spyrjið mig ekki. Ég
ætlaði ekki að nefna nafn hans.”
„Eruð þér . . .,” Pen hætti, hún var
orðin hvít i framan. Hún byrjaði aftur:
„Eruð þér trúlofuð Piers Luttrell?”
„Þekkið þér hann?” Ungfrú
Daubenacy klappaði saman lófunum af
hrifningu.
„Já,” sagði Pen og henni fannst sem
hjarta hennar væri horfið. „Já, ég þckki
hann.”
„Þá niunuð þér hjálpa mér."
Tærblá augu ungfrú Creed mættu
flöktandi brúnum augum ungfrú
Daubenacys. Ungfrú Creed dró djúpt
andann. „Er — er Piers raunverulega
ástfanginn af yður?" spurði hún með
efahreim.
Ungfrú Daubenacy rétti úr sér. „Þér
þurfið ekki að vera svona undrandi! Við
höfum verið leynilega trúlofuð i heilt ár.
Hversvegna eruð þér svona einkennileg-
ur?"
„Fyrirgefið," sagði Pen afsakandi.
„En mikið hlýtur hann að hafa breyst!
Þetta er allt svo einkennilegt."
„Hversvegna," spurði Lydia starandi.
„Nú, það — það — þér mynduð ekki
skilja það. Hafið þið hist i skóginum i
heilt ár?”
„Nei, vegna þess að pabbi sendi mig
til Bath og sir Jasper bannaði honum að
hitta mig framar, meira að segja lafði
Luttrell sagði að við værum of ung. En
við elskum hvort annað.”
„Þetta er allt mjög einkennilegt."
sagði Pen og hristi höfuðið. „Vitið þér
það, að ég á mjög erfitt með að trúa
þessu.”
„Þér eruð hræðilegur piltur. Þetta er
alveg satt og ef þér þekkið Piers, þá getið
þér spurt hann sjálfan. Ég vildi að ég
hefði aldrei litið yður augum.”
„Sama segi ég,” sagði Pen hreinskiln-
islega.
Ungfrú Daubenacy fór að gráta. Pen
virti hana fyrir sér full áhuga, en sagði
síðan eins og sá sem er að komast til
botns í dularfullu fyrirbrigði. „Grátið
þér alltaf svona mikið? Grátið þér lika
svona með Piers?”
„Ég græt aldrei með fólki,” snökti
ungfrú Daubenacy. „Og ef Piers vissi
hve hræðilegur þér hafið verið við mig.
þá myndi hann líklega slá yður niður."
Pen fór að hlæja. Það gerði Lydiu svo
reiða að hún hætti strax að gráta og
skipaði Pen að fara undir eins úr garðin-
um. En þegar hún sá að Pen var mjög
fús til þess að taka hana á orðinu hljóp
hún á eftir henni og greip í handlegg
hennar. „Nei, nei, þér getið ekki farið
fyrr en við höfum ákveðið hvað við
eigum að gera. Þér — þér getið ekki
verið svo grimmur að þræta fyrir sög-
una sem ég sagði pabba.”
Pen hugsaði málið. „Nú, ef það er
áskilið að þér ætlist ekki til þess að ég
biðji yðar,..”
„Nei, nei, ég lofa þvi."
Pen hleypti brúnum. „Já, en það gerir
ekkert gagn. Það er aðeins einn mögu-
leiki: þér verðið að flýja að heiman.”
„En . . ..”
„Ekki byrja að tala um hneykslið og
að eyðileggja kjólinn yðar," bað Pen. „í
fyrsta lagi er það bjánalegt og svo myndi
Piersaldreiþola það.”
„Piers," sagði ungfrú Daubenacy,
reiðilega, „finnst ég vera fullkomin.”
„Ég hef að visu ekki hitt Piers i lengri
tíma, en hann getur ekki verið orðinn
svo vitlaus,” benti Pen á.
„Jú. hann — oh, ég hata yður, ég hata
yður!” hrópaði Lydia og stappaði i jörð-
ina. „Og hvernig gæti ég svo flúið að
heiman?”
„Nú, Piers verður að sjá um það. Ef
Richard hefur ekkert á móti þvi gæti
verið að ég hjálpaði honum." fullvissaði
Pen hana. „Þér verðið að flýja um há-
nótt. Það fær mig til að minnast á annan
nauðsynlegan hlut, þér verðið að hafa
kaðalstiga.”
„Ég á ekki kaðalstiga,” mótmælti
Lydia.
„Piers verður þá að búa hann til fyrir
yður. Ef hann kastar honum upp i glugg-
ann yðar gætuð þér þá ekki fest hann
örugglega og klifrað niður?”
„Ég vildi frekar flýja gegnum dyrn-
ar," sagði Lydia og horfði hjálparvana
upp til hennar.
„Nú. allt i lagi, en það er frekar fjör-
laust. Hvað um það, það er yðar mál.
Piers mun bíða yðar með skiptivagn og
fjóra hesta. Þér stökkvið upp í hann.
hestamir þjóta af stað og þið eruð á
fleygiferð til landamæranna! Ég get séð
þetta allt fyrir mér," sagði Pen og augu
hennarsindruðu.
Lydia var ekki eins áköf. „Þetta er
vissulega mjög rómantiskt," samsinnti
hún. „En það er löng leið til landamær-
anna og svo myndu allir verða svo reiðir
viðokkur.”
„Þegar þið eruð gift þá skiptir það
ekki máli."
„Nei, nei, það er satt. En ég held að
Piers eigi enga peninga.”
„Nú,” andlilið datt af Pen. „Það gerir
þetta allt miklu stirðara. En ég er viss
um að hann aflar einhvers.”
Lydia sagði: „Jú, en ef yður er sama.
þá myndi ég síður vilja fara til Gretna.
Þó það yrði rómantiskt get ég ekki ann-
að en hugsað um hvað það hlyti að
verða óþægilegt. Ég hefði auk þess enga
fylgdarmenn, engan brúðarkjól, ekkert
brúðarslör né neitt.”
BINNI & PINNI
{ Heppni, aö viö \
skyldumvera á ferð.
Haltu I endann,
við drögum þig
Sjóöandi grænmetissúpa beint úr
pottinum herra. Viö vonum,
aö hún sé nógu
heit fyrir __) I
. Þigt
Tíu dagar á þessum
fleka með hákarla
allt í kring.
Allt í fína, fituhlussur.
Nú ræð ég. Inn i káetu,
ég vil fá eitthvað að éta.
Viö verðum
að bjarga
málunum.
Hvernig?
' Fáðu þór
kjúkling, herra.
Fylltan með
grjóti.
Ég verð að
taka
áhættuna
með
hákarlana.
Hjálp. Ég yfirgef þetta
geðveikrahæli . .
Hann sagði
ekki
einu sinni
bless. >
Hvers vegna
. ekki? >
Hér er
smákveðju
sprengja.
Er hann
farinn?/
44 Vlkan 10. tbl.