Vikan - 08.03.1979, Page 48

GLA UMGOSINN
i burtu og varð að grípa í stól til þess að
detta ekki. Hún var i þessari stellingu
þegar hr. Luttrell sá hana. Hann hafði
um leið og majórinn og sir Richard
gengu i gegnum forstofuna. stokkið inn
til Pen og sagði nú milli samanbitinna
tannanna: „Svo þér finnst þetta svona
voðalega fyndið gemlingurinn þinn? En
það finnst mérekki."
Pen leit upp og i móðu sá hún andlit
gamla leikfélaga síns.
Hr. Luttrell, sem titraði af reiði, sagði
grimmdarlega: „Ég heyrði í ykkur! Ég
gat ckki annað en heyrt i ykkur. Svo þú
hafðir aldrei hugsað þér hjónaband. ha?
Þú — þú státar þig af að hafa daðrað við
saklausa stúlku! Og þú heldur að — að
þú koniist upp með það. ha? Ég skal sko
kenna þér lexiu.”
Pen sá sér til óheilla að hr. Luttrell
nálgaðist hana með kreppta hnefa. Hún
hljóp á bak við borðið og skrækti:
„Piers, þekkir þú mig ekki? Piers. líttu á
mig. Éger Pen!"
Hr. Luttrell lét hendur falla og gapti.
„Pen?" tautaði hann. „PEN."
11. kafii
Þau stóðu og störðu á hvort annað.
Hann fékk fyrst málið, en gerði ekki
annað en að endurtaka með auknum
undrunarhreim: „PEN? Pen Creed?”
„Já. það er ég svo sannarlega." sagði
hún og hélt borðinu á milli þeirra.
Hnefar hans voru ekki lengur
krepptir. „En hvað ert þú að gera hérna?
Og í þessum fötum? Ég skil þetta ekki."
„Það er löng saga,” sagði Pen.
Hann virtist vera ruglaður. Hann
strauk hendinni yfir hárið, hreyfing sem
hún þekkti vel. og sagði: „En majór
Daubenacy — sir Richard Wyndham?"
„Þeir eru báðir hluti af sögunni,"
svaraði Pen. Hún hafði verið að virða
hann fyrir sér og fannst hann ekki hafa
brcyst mikið. Hún bætti við: „Ég hefði
þekkt þig hvar sem væri. Hef ég breyst
svona mikið?"
„Já. Það er að segja ég veit það ekki.
Það er hárið, býst ég við, svo stuttklippt
og —ogþessiföt!"
Hann virtist hneykslaður. Það kom
henni til þess að hugsa að kannski hefði
hann breyst svolitið. „Nú, en ég er raun-
verulega PenCreed,”sagði hún.
„Já. ég sé það núna, þegar ég hef tima
til þess að virða þig fyrir mér. En ég get
ekki skilið það. Ég gat ekki gert að þvi að
ég heyrði eitthvað af þvi sem sagt var.
þó ég reyndi að gera það ekki — þar til
ég heyrði nafn ungfrú Daubenacys.”
„Gerðu það, Piers, ekki reiðast aftur."
sagði Pen óróleg, því hún heyrði greini-
lega að hann gnisti tönnum. „Ég get út-
skýrt allt saman.”
„Ég veit ekki hvað snýr upp og
niður." kvartaði hann. „Þú hefur verið
að tæla hana. Hvernig gastu gert slikt?
Hversvegna?”
„Ég gerði það ekki." sagði Pen. „Og
ég verð að segja að þú ættir að vera
ánægðari aðsjá mig."
„Auðvitað er ég ánægður. En að
koma hingað klædd sem drengur og
leika saklausa — ÞESSVEGNA kom
hún ekki í gærkvöldi!"
„Nei, það var ekki þessvegna. Hún sá
stamandi manninn drepinn og hljóp í
burtu. asninn þinn."
„Hvernig veist þú það?" spurði hann
fullurgrunsemda.
„Ég var þarauðvitað."
„Með henni?”
„Já, en —”
„Þú hefur þá verið að daðra við
hana!"
Ég segi þér það satt, að ekkert slikt
átti sér stað. Ég hitti hana fyrir tilvilj-
un."
„Segðu mér eitt,” sagði Piers i
skipunarróm. „Veit hún að þú ert
stúlka?”
„Nei.en —”
„Ég vissi það," sagði hann. „Og ég
heyrði majórinn greinilega segja það að
hún hefði hitt þig í Bath. Ég veit ekki
hvemig þú gerðir það. en þetta er djöful-
legasta bragð sem til er. Og Lydia — fer
á bak við mig — auðveldar fyrir þig —
ó, nú eru augu min opin!”
„Ef þú segir meira. þá löðrunga ég
þig," sagði Pen án allrar virðingar. „Ég
hefði aldrei trúað að þú gætir breyst i
slikt óþolandi kvikindi. Ég hef aldrei á
ævinni hitt Lydiu fyrr en i gærkvöldi og
ef þú trúir mér ekki getur þú spurt
hana."
Hann virtist verða undrandi og sagði
með óöruggri röddu: „En ef þú þekktir
hana ekki. hversvegna varstu þá með
henni í skóginum í gærkvöldi?”
„Það var fyrir tilviljun. Árans fiflið
féll i yfirliðogég —”
„Hún er ekkert fífl,” greip Piers inn i.
bálreiður.
„Jú. hún er sannkallað fifl. Þvi hvað
gerði hún. þegar hún kom heim. nema
að segja föður sínum að hún hefði ekki
farið að hitta þig heldur mig?”
Hann varð undrandi. Ráðvillt grá
augu hans leituðu eftir skýringu i andliti
Pens. Hann brosti vandræðalega og
sagði: „Ó. Pen. sestu niður og útskýrðu
fyrir mér hlutina. Þú gast aldrei sagt
sögu svo að maður skildi nokkuð i
henni."
Hún kom frá borðinu og settist í stól-
inn við gluggann. Eftir að hafa horft
vandræðalega á klæðnað hennar settist
hann við hlið hennar. Þau virtu hvort
annað fyrir sér. Pen horfði á hann blátt
áfram. en hann leit á hana frekar
feimnislega og sýndist hafa tilhneigingu
til þess að lita undan í hvert sinn sern
augu þeirra mættust.
Hann var laglegur ungur maður. ekki
beint myndarlegur, en með viðkunnan-
legt andlit. sterklegar axlir og þægilegur
í umgengni. Þar sem hann var fjórurn
árum eldri en hún hafði henni áður allt-
af fundist hann mjög stór. mun reyndari
en hún og vel að þvi kominn að vera litið
upp til. Hún fann nú fyrir vonbrigðum
þar sem hún sat við hlið hans við glugg-
ann. Hann virtist varla vera mikið meira
en drengur og í stað þess að gera ráð
fyrir sinum gömlu yfirburðum var hann
augsýnilega feiminn og óhæfur til þess
að finna eitthvað til þess að segja. Henni
fannst hún vera einmana og leið eins og
hurð hefði verið skellt i andlitið á henni.
Veik vitneskja um hvað væri bak við
þessa hurð og ekki það sem hún hafði
ímyndað sér, gerði hana aðeins ennþá
daprari. Til þess að breiða yfir það sagði
hún léttilega: „Það er svo langt síðan ég
sá þig siðast og ég hef svo mikið að segja.
Ég veit ekki hvar ég á að byrja."
Hann brosti, en það voru hrukkur á
enni hans. „Já. svo sannarlega. en þetta
er svo skrýtið. Hversvegna ætli hún hafi
sagt að hún hafi farið til þess að hitta
þig?"
Það var Pen Ijóst að ungfrú Daube-
nacy var honum kærari en nokkurt ann-
að. Hún stóðst freistinguna að segja
honum sitt álit á ungu stúlkunni en
sagði honum i stuttu máli hvað hafði
farið þeirra á milli i aldingarðinum.
Allar hugdettur um að hann sæi unn-
ustu sina á einhvern hátt i sama ljósi og
hún urðu að engu þegar hann sagði
ánægjulega: „Hún er svo saklaus. ég
hefði einmitt viljað að hún segði þetta.
Nú skil ég það allt saman."
Þetta var of mikið fyrir Pen. „Jæja,
mér fannst það mjög fáránlegt að segja
þetta."
„Sjáðu til. Hún veit lítið um heiminn.
Pen,” sagði hann i trúnaði. „Svo er hún
líka fljótfær. Veistu það að hún minnir
migalltafáfugl?"
„Liklega gæs," sagði Pen napurlega.
„Ég á við villtan fugl," sagði hann
virðulega. „Flögrandi. hræðslugjörn.
lítil —”
„Ekki fannst mér hún vera mjög
hræðslugjörn." greip Pen inn i.
„Reyndar fannst mér það mjög djarft að
biðja alls ókunnugan mann að láta sem
hann væri ástfanginn af henni."
„Þú skilur hana ekki. Hún treystir öll-
um. Hún þarfnast einhvers til þess að
vernda hana. Við höfum elskað hvort
annað frá þvi að við hittumst fyrst. Við
værum við gift núna ef faðir minn hefði
ekki lent i þessum asnalegu deilum við
majórinn. Pen. þú getur ekki imyndað
þér hverjar þjáningar okkar hafa verið.
Þær virðast aldrei ætla að taka enda.
Við fáum feður okkar aldrei til þess að
samþykkja brúðkaup okkar, aldrei.”
Hann huldi andlitið i höndum sér og
stundi, en Pen sagði hvatlega: „Nú. þá
verðið þið að giftast án þeirra sam-
þykkis. Þið eruð bara svo huglaus að þið
gerið ekki annað en kveinka ykkur og
hittast i skóginum. Hversvegna flýið þið
ekki?”
„Flýjum! Þú veist ekki hvað þú ert að
segja, Pen. Hvernig gæti ég beðið þessa
viðkvæmu litlu veru að gera slikt? Og
hugsaðu þér ósómann! Ég er viss um að
hún myndi skelfast við tilhugsunina
eina."
„Já. hún gerði það.” viðurkenndi Pen.
„Hún sagði að hún myndi ekki geta haft
fylgdarfólk né brúðarslör."
„Sjáðu til, hún hefur veriðstrangt upp
alin — hefur alltaf notið öryggis. Og hvi
ætti hún ekki að fá að hafa brúðarslör og
þess háttar sem kvenfólk sækist eftir?"
„Fyrir mitt leyti.” sagði Pen. „þá
myndi ég ekki kæra mig hætis hót um
slíkt glingur, ef ég væri ástfangin."
„Já, en þú ert öðruvísi,” sagði Piers.
„Þú varst alltaf líkari strák en stelpu.
Líttu bara á þig núna. Hversvegna
gengur þú um eins og drengur?
Framhald i næsta bladi.
48 Vikan io.tbl