Vikan - 29.03.1979, Síða 14

Fæðing Emilíu (Leslie Browne) breytti öllu hjð Deedee. Hún fetar i fótspor
foreldra sinna í listdansinum, og þar hittir hún Yuri (MikhaS Baryshrskov).
Deedee fylgdist stolt með Emilíu á sviðinu,
enda þótt það vekti hjá henni minninguna
um hana sjálfa og Emmu. Sennilega
dansaði Emilía betur en hún hafði gert. En
hún hafði reyndar aldrei vitað, hversu vel
hún dansaði. Oh, Adelaide, Michael og allir
höfðu sagt, að hún væri stórkostleg, hún
yrði áreiðanlega fræg ballerína. En hún
hafði aldrei fengið neina raunverulega
staðfestingu á þessu, svo hún gat ekki
vitað, hversu langt hún hefði getað náð.
Hún vissi það ekki enn. Allt vegna Emmu.
Útdráttur:
Emma og Deedee höfðu verið mjög
nánar vinkonur sem ungar stúlkur. Þær
höfðu báðar möguleika á að ná langt á
ballettsviðinu, og þær kepptu einmitt
um sama hlutverkið, þegar það gerðist,
sem breytti öllu — Deedee varð barns-
hafandi. Hún fórnaði framavonum fyrir
fjölskyldulífið, meðan stjarna Emmu
skein skærar með hverju ári. Síðan eru
liðin 20 ár. Deedee og Wayne reka
ballettskóla í Oklahoma og lifa
hamingjusömu fjölskyldulifi með
börnum sínum. Þó er Deedee ekki alls
kostar ánægð. Þegar ballettflokkurinn,
sem þau dönsuðu eitt sinn með, kemur
til Oklahoma, verða fagnaöarfundir
með þeim og gömlu kunningjunum, en
Deedec og Emma eru óöruggar
gagnvart hvor annarri og slá því
stöðugt á frest að ræðast við i hrein-
skilni. Emma kemur því til leiöar, að
Emiliu, elstu dóttur Deedeear og
Waynes, er boðið að starfa með ballett-
flokknum í New York. Deedee fer mcð
henni og tekur son sinn, Ethan, með.
New York veldur þeim mæðgum
vonbrigðum, í fyrstu, en nú er Emilia
farin að venjast hinum ströngu kröfum,
sem gerðar eru til hcnnar.
Hún dró djúpt að sér andann. „Þú
spurðir hvemig líf mitt væri núorðið. Veistu
Deedee að það eina sem ég geri þegar ég er
ekki á sviðinu er að biða eftir að komast
aftur á það.”
Eitt andartak langaði Deedee niest til
að þrýsta Enmiu fast að sér eins og hún
væri eitt af börnunum hennar. En hún
vissi að Emma myndi álíta það vorkunn-
semi.
„Eigum við að fá okkur bjór?” spurði
hún. „Nei, frekar te?”
„Égskal laga það."
„Sittu kyrrá rassinum.”
„Ég ætla að ræða við Adelaide um
þetta kennslustarf fyrir þig.”
„Þú ferð ekki að biðja hana um neitt.”
„Nei, ekki fyrir mig. Ég ætla ekki að
minnast á Giselle.” Og Adelaide verður
svo fegin að hún lætur Deedee strax fá
þetta kennslustarf.
Þegar búið var að setja ketilinn I sam-
band og Earl Grey teið var komið i te-
ketilinn sagði Deedee: „Hvers vegna eru
vandamál þinna likra alltaf svo miklu
þýðingarmeiri en minna líkra?” Hún
hristi höfuðið og hló. „Þaðer einfaldlega
vegna þess að þú gegnir þýðingarmeira
hlutverki en ég."
„Ef það er rétt," svaraði Emnia hægt,
„þá verður það ekki lengi. Fyrir nokkr-
um árum leiðbeindi Dahkarova mér.
Núna er það Carolyn. Næsta ár Emilía.”
Deedee var að teygja sig I tebollana en
hikaði aðeins. „Emilía?”
„Ó, já."
„Er hún það góð?”
„Hún stefnir hátt þín vegna, Deedee.”
Deedee sneri sér i flýti að tebollunum
svo andlit hennar sæist ekki. Hún var af-
brýðisöm. Stolt já, en afbrýðisöm vegna
sinnar eigin dóttur. Hún gat ekki verið
það, hún mátti ekki vera það, hún var i
það ekki. Enda ef Emilía kæmist áfram
þá var það vegna hennar sjálfrar en ekki
fyrir Deedee. Slíkt gat enginn gert fyrir
Deedee lengur.
Tónlistin hafði hætt stuttu áður. Nú
opnuðust dyrnar og Caroiyn kom frani.
Hún var í æftngabúningi, sveitt en ung og
yndisleg.
„Gæti ég fengið ...” byrjaði hún og
rödd hennar var eins og í lítilli stelpu. En
þá kom hún auga á Emmu. Hún eins og
hálf fór hjá sér. „Emma, ert þú hér?"
„Ennþá,” sagði Emma.
Ketillinn flautaði. Deedee slökkti á
gasinu. „Hvað viltu, Carolyn?"
„Vatnsglas.”
Dahkarova hafði heyrt i katlinum og
kom nú fram. Litill likami hennar var
allur hnýttur, andlit hennar alsett
hrukkum en hendur hennar og fætur
höfðu haldið sér vel.
„Ó, það sýður á katlinum," sagði hún
ánægjulega. Þó hún væri búin að vera
búsett í landinu i þrjátíu ár var hún enn
með sama hreiminn. Djúpstæð, skær
augu hennar litu nú á Emrnu.
„Mér þykir þetta leitt,” Gamla konan
talaði frönsku til að sýna tillitssemi en
var samt snögg upp á lagið, enda sjálf
búin aðganga i gegnum þaðsama.
„Hvers vegna?” Entma svaraði henni
a frönsku og yppti öxlum. „Þetta var
ekki þér aðkenna."
„Já en ég veit hvernig þetta er.”
„Ég veit það. Þakka þér fyrir.” Emma
kyssti Dahkarovu á báðar kinnarnar,
sneri sér að Carolyn og hélt áfram á
frönsku: „Viltu te?” Hún gat ekki stillt
sig um að láta Ijós sitt skina og var
ánægð þegar hún sá undrunarsvipinn á
Carolyn. Hún skipti yfir í ensku og sagði
aftur: „Viltu te, Carolyn?"
„Ó, ég ... ”
„Setjist,” sagði Dahkarova skipandi.
„Áttu smáköku, Deedee?”
„Auðvitað. Vilja einhverjir fleiri?”
Hún náði í fleiri tebolla.
„Auðvitað ekki.” sagði Dahkarova.
„Carolyn býr yfir mikilli danstækni,
Emma. Eins og við. En hérna,” hún
benti á enni sitt, „er hún lingerð. Hún er
samt góð stúlka. Ekki rétt, Carolyn?”
„Ó, alveg rétt,” samþykkti Carolyn.
„Skilurðu hvað ég á við?" sagði
Dahkarova við Emmu og settist við hlið
hennar við borðið.
Dyrnar opnuðust og Emilia kom inn.
„Hvernig gekk þér?” spurði Deedee
áköf. Emilia kyssti hana í flýti og sneri
sér svoað Emmu.
„Ég veit þú trúir ekki hvað Arnold
var andstyggilegur eftir að þú fórst!”
„Það gerir ekkert til. Hann ætlar að
láta þig fá hlutverkið.”
„Ég vissi að það var þin hugmynd.”
„Hvaða hlutverk?” spurði Deedee en
Emilia hélt áfram að ræða við Emmu
með mikilli ákefð. „Viltu te, Emilia?”
greip Deedee fram I snögg uppá lagið.
„Já takk.”
„Þú færð hlutverkið," sagði Emma.
Carolyn kipptist til. „Hvaða hlut-
verk?"
„1 nýja ballettinum hans Arnolds.”
„Hvaða Arnold?" spurði Dahkarova.
„Er þetta góður ballett?”
„Þetta er gott hlutverk fyrir Emilíu,”
sagði Emma.
„Jæja þá,” sagði Dahkarova eins og
hún hefði lög að mæla, „þú verður að
hjálpa henni og leiðbeina.”
Emma hafði einu sinni átt gamlan,
blindan hund sem fékk iungnabólgu.
Dýralæknirinn sagði að hann væri
orðinn of gamall, það væri ekkert hægt
fyrir hann aðgera. En Enimu hafði samt
tekist að koma vökva ofan i hann með
dropateljara í fjóra sólarhringa og það
varð til þess að hann lifði út árið. Hún
var enn ekki tilbúin að feta í fótspor
Dahkarovu. Þó hún væri orðin of gömul
fyrir sum hlutverk var hún samt besta
ballerínan sem þeir höfðu, það var engin
eins og hún. Ef saminn væri nýr ballett
fyrir hana, þá myndi hún halda frægð
sinni. En hversu lengi? Og hvað tæki svo
við? Hún horfði á ákafan aðdáunarsvip-
inn á andliti Emiliu. Ung stúlka meðsér-
staka hæfileika sem þó nægðu ekki einir,
kannski fengi hún aldrei fullnægt
metorðagirnd sinni. Þetta var eins og að
sjá spegilmynd sina langt aftur í tíman-
um. Ernilía þarfnaðist Emniu. Það var
notaleg tilfinning að finna að einhver
þarfnaðist manns, að finna það áhrifa-
vald sem því fylgdi.
„Allt í lagi,” sagði Emma. „Ég ætla
að leiðbeina henni.”
„Ó, Emma,” sagði Carolyn. „Þetta
gæti égekki.”
„Sá dagur mun nú samt koma að þú
getir þetta,” sagði Dahkarova.
„Nei, það mundi verða allt of sárs-
aukafullt.”
„Vitleysa. Þetta geri ég. Ég hjálpa
öðrum ballerínum til að verða eins góðar
ogég. Eða næstum því.”
„En þú getur ekki — þú ert ekki...”
Emma lét liða smástund en svo lauk
hún við setninguna fyrir Carolyn. „Það
sem ég held að Carolyn eigi við er að þú
getir ekki dansað lengur.”
„Jæja! Líttu á þetta." Dahkarova
benti á niynd, sem hékk á veggnum fyrir
aftan hana. „Kcessinskaya. Frægasta
ballerína Maryinsky ballettsins! Ást-
kona keisarans! Og auk þess mjög góður
kennari.”
„Eins og þú," sagði Emma.
„Einmitt. Hún kenndi mér i Nice og
14 Vikan 13. tbl.