Vikan


Vikan - 29.03.1979, Síða 45

Vikan - 29.03.1979, Síða 45
P.S. Ég sendi þér aftur bindið og ferðatöskuna og svo þakka ég þér kærlega, kæri Richard.” Cedric sem virti fyrir sér dapurlegt andlit vinar síns, stóð nú upp af stólnum, gekk yfir herbergið og lagði hönd á öxl sir Richards. „Ricky, kæri vinur. Hvaðer það?” „Ég krefst þess að sjá þetta bréf!” orgaði majórinn. Sir Richard braut örkina saman og lét hana í innri vasa sinn. „Verið ánægður, herra minn; frændi minn hefur ekki numið dóttur yðar á brott.” „Ég trúi yðurekki!” „Segið þér mig ljúga.” Sir Richard stillti sig og sneri sér að þernunni. „Hvenær fór hr. Brown héðan?” „Ég veit þaðekki, herra. En Parks var niðri — þjónninn, herra.” „Sækið hann.” „Ef frændi yðar hefur ekki flúið með dóttur minni, sýnið mér þá bréfið,” skipaði majórinn. Háttvirtur Cedric lét hönd sína falla af öxl sir Richards og stikaði yfir her- bergið með fyrirlitningarsvip á höfðinglegu útliti sinu. „Þér, herra — Daubenacy eða hvað þér nú heitið — ég veit ekki hvaða flugu þér hafið fengið í höfuðið, en fjárinn hafi það. Ég er orðinn leiður á því! 1 guðanna bænum farið.” „Ég fer ekki út úr þessu herbergi fyrr en ég veit sannleikann," tilkynnti majórinn. „Mig skyldi ekki undra þó að þið væruð báðir í félagi með þessum unga konuræningja.” „Fjárinn, það er eitthvert djöfullegt andrúmsloft hér á þessum stað,” sagði Cedric. „Það er mitt álit að þið séuð öll brjáluð.” Á þessu augnabliki kom daufgerði þjónninn inn í herbergið. Frásögn hans um að Pen hefði farið til Bristol með frú Hopkins gerði svip Richards ennþá einkennilegri, en þeir komust ekki hjá því að verða varir við breytingu hjá majórnum. Hann hnyklaði brýrnar og tautaði að hann hefði gert mistök. „Það er það sem ég hef verið að segja yður,” benti Cedric honum á. „Ég skal líka segja yður annað, herra. Ég vil fá morgunverð og fjárinn hafi það ef að ég sest niður til þess með yður dansandi um í herberginu og hrópandi í eyru mér. Það er alls ekki róandi.” „En ég skil þetta ekki!” sagði majórinn mildari rómi. „Hún sagðist hafa farið út til þess að hitta frænda yðar, herra.” „Ég er þegar búinn að segja yður, herra, að dóttir yðar og frændi minn sögðu bæði mikla vitleysu,” sagði sir Richardyfir öxlsér. „Eigið þér við að hún hafi verið að slá ryki í augu mér? Við alla heilaga?” „Byrjið nú ekki aftur,” bað Cedric. „Hún hefur farið með Luttrell yngri!” hrópaði majórinn. „Drottinn minn, ég skal brjóta hvert bein i líkama hans!” „Okkur er nokkuð sama um það,” sagði Cedric. „Farið og gerið það, herra. Eyðið ekki tímanum til einskis. Þjónn, vísið honum á dyrnar.” „Guð minn góður, þetta er hræðilegt!” sagði majórinn, lét sig falla í djúpan stól og tók höndum um höfuð sér. „Hugsið ykkur, þau eru komin hálfa leið til skosku landamæranna núna. Eins og það væri ekki nóg. En nú vill hr. Philips að ég fari undir eins með stúlku- kindina til Bath til þess að bera kennsl á einhvern náunga, sem þeir hafa hand- tekið þar. Hvað á ég að segja honum? Hneykslið! Vesalings konan mín. Ég skildi við hana örvinglaða.” „Farið strax til hennar aftur,” hvatti Cedric hann. „Þér megið engan tíma missa. Segið mér þó, var þessi maður með demantana á sér?” Majórinn lét eins og hann væri að slá til flugu. „Hvi skyldi mér ekki vera sama um það? það er afvcgaleitt barn mitt, sem 6g hef áhyggjur af.” „Það getur verið að yður sé sama, en mér er það ekki. Maðurinn, sem var myrtur var bróðir minn og demantarnir tilheyra fjölskyldu minni.” „Bróðir yðar? Guð minn góður, herra, ég er undrandi,” sagði majórinn og starði á hann. „Engan — trúið mér engan — myndi gruna að jvér hefðuð beðið slíkt tjón. Léttúð yðar.. „Tölum ekki um léttúð mína, gamli minn. Fannst bölvað menið?" „Já, herra, mér skilst að fanginn ha.fi haft men i fórum sínum. Og ef það er það eina sem þér hafið áhuga á í þessu máli...” „Ricky, ég verð að ná þessu meni. Mér þykir leitt að skilja þig eftir gamli vinur, en við því er ekkert að gera. Hvar í fjáranum er kaffið? Ég get ekki farið án morgunverðar.” Hann kom auga á þjóninn sem var aftur korninn i gættina. „Þér þarna! Hví í fjáranum standið þér þarna og gapið? Morgunverð, gapuxinn þinn!” „Já, herra,” sagði þjónninn og saug upp í nefið. „Og hvað á ég að segja frúnni. herra?” „Segið henni að við tökum ekki á móti....! Hvaða frú?" Þjónninn rétti fram bakka með spjaldi á. „Fyrir sir Richard Wyndham", sagði hann dauflega. „Hún vildi gjarnan fá að segja nokkur orð við hann. Cedric tók upp spjaldið og las upphátt. „Lafði Luttrell. Hver í fjáranum er lafði Luttrell, Ricky?" „Lafði Luttrell!” sagði majórinn og spratt upp. „Hérna? Ha, er þetta ein- hverskonar samsæri?” Sir Richard sneri sér við með undrunarsvip á andlitinu. „Vísið frúnni inn,” sagði hann. „Ég vissi alltaf að sveitalífið væri ekki fyrir mig,” sagði Cedric, „en fjárinn, ég vissi ekki nema hálfan sannleikann, fyrr en nú. Klukkan er ekki orðin níu og meirihluti sveitarinnar er kominn i heimsókn. Hræðilegt, Ricky, hræðilegt!” Sir Richard hafði snúið sér frá gluggan- um og horfði nú á dyrnar lyftum brúnum. Þjónninn vísaði inn laglegri konu á fimmtugsaldri með brúnt grá- sprengt hár, slæg kimin augu og valds- mannslegan munn og höku. Sir Richard gekk fram til þess að taka á móti henni, en áður en hann gæti sagt nokkuð hafði majórinn tekið til máls. „Svo, frú!” hrópaði hann. „Þér ætlið að hitta Richard Wyndham býst ég við, ekki satt? Þér hafið ekki búist við að hitta mig hér, er það?” „Nei,” samsinnti lafðin rólega. „Það gerði ég ekki. Samt sem áður þar sem við erum tilneydd, skilst mér, að hitta hvort annað á kurteislegri hátt, þá er eins gott að byrja núna. Komið þér sælir, majór.” „Þér eruð svo sannarlega róleg, frú! Vitið þér það ekki að sonur yðar er flúinn með dóttur mína?” „Jú,” svaraði lafði Luttrell. „Sonur minn skildi eftir bréf til þessaðsegja mér það.” Ró hennar virtist koma majórnum úr jafnvægi. Hann sagði frekar vesældar- lega: „En hvað eigum við að gera?” Hún brosti: „Við getum ekkert gert nema að taka þessu eins vel og við getum. Yður líkar þetta ekki og ekki mér heldur, en ef við ætlum að fara að elta unga fólkið eða sýna öllum óánægju okkar, þá gerum við okkur bara að fíflum.” Hún leit á hann með stríðnis- glampa í augunum. en hann hvarf þegar hún sá hve majórinn tók þessu illa. Hún rétti fram höndina. „Komið majór, okkur er best að semja frið. Ég get ekki slitið öll sambönd við einkason minn og ég er viss um að yður er jafn óljúft að afneita dóttur yðar.” Hann tók í hönd hennar en ekki mjög virðulega. „Ég veit ekki hvað skal segja. Ég er alveg utan við mig. Þau hafa komið mjög illa fram við okkur, mjög illa.” „Ó. já,” andvarpaði hún. „En kannski við höfum einnig komið illa fram, við þau.” Þetta var auðsjáanlega of mikið fyrir majórinn og augu hans fóru aftur að stækka. Cedric greip fljótt inn í: „Setjið hann ekki af stað aftur, frú, I öllum guðanna bænum.” „Haldið yður saman, herra.” sagði majórinn. „En þér komuð hingað til þess að hitta sir Richard Wyndham, frú. Hvernig má það vera?" 13. tbi. Vlkan 45 SÖGULOK

x

Vikan

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.