Vikan - 29.03.1979, Blaðsíða 46

GLA UMGOSINN
„Ég kom hingað til þess að hitta sir
Richard Wyndham vegna allt annars
máls,” svaraði hún, Hún horfði um
stund á Cedric en leit siðan af honum á
sir Richard. „Og þér eruð, býst ég við,
sir Richard Wyndham," sagði hún.
Hann hneigði sig. „Reiðubúinn yður
til þjónustu, frú. Leyfið mér að kynna
hr. Brandon fyrir yður.”
Hún leit snöggt á Cedric.
„Mér fannst ég kannast við andlitið.
Herra, ég veit ekki hvað ég á að segja.
nema að mér finnst þetta leiðara en svo
að ég geti orðað það við yður.”
Cedric virtist undrandi. „Það er
ekkert til þess að vera leið yfir min
vegna. frú. ekki hið minnsta. Ég verð að
biðja frúna að afsaka framkomu mina.
Staðreyndin er að allt þetta svona árla
dags kemur manni úr jafnvægi.”
„Lafði Luttrell á við, að ég held.
dauða Beverlys,” sagði sir Richard
þurrlega.
„Bev? Ó. já auðvitað. Mjög leitt. Ég
hef aldrei á ævinni orðiðeins undrandi."
„Þetta er sérstaklega leitt fyrir mig,
þar sem bróðir yðar var gestur minn þeg-
arþetta gerðist.” sagði lafði Luttrell.
„Hugsið ekki um það, frú," bað
Cedric. „Það er ekki yðar sök. ég vissi
alltaf að það myndi fara illa fyrir
honum. Það hefði getað gerst hvar sem
var."
„Léttúð yðar, herra, er viðbjóðsleg,”
sagði majórinn og tók upp hatt sinn.
„Ég verð hér ekki minútu lengur til þess
að þurfa að hneykslast á slíku
tilfinningalausu kæruleysi.”
„Fjárinn, hver vill að þér séuð hér?"
spurði Cedric. „Hef ég ekki verið að
segja yður að koma yður burtu siðasta
hálftimann? Ég hef aldrei hitt þrjóskari
niann!”
„Fylgdu majórnum til dyra, Ceddie,”
sagði sir Richard. „Ég held að lafði
Luttrell vilji tala við mig einslega.”
„Einslega. eins og þú vilt gantli vinur.
Frú. yðar auðmjúkur. Eftir yður
majór!” hann hneigði sig fyrir
majórnum þegar hann gekk út, drap
tittlinga frantan i sir Richard og fór
sjálfur út.
„En viðfelldinn ónytjungur." sagði
lafði Luttrell og færði sig inn i niitt her-
bergið. „Ég verð að viðurkenna að mér
likaði mjög illa við bróður hans.'
„Það sama er að segja um flesta þá
sem þekktu hann. frú. Fáið yður sæti."
Hún þáði stólinn sem hann bauð
henni og virti hann fyrir sér hugsandi.
„Jæja, sir Richard,” sagði hún. „Ég er
viss um að þér furðið yður á þvi að ég
skuli hafa komið.”
„Ég held að ég viti hversvegna,”
svaraði hann.
„Þá er ég ekkert að eyða timanum.
Þér eruð á ferð með ungum herramanni
sem sagður er vera frændi yðar, skilsl
mér. Ungur herramaður, sem. ef taka
má þjónustustúlku mína trúanlega,
gengur undir því óvenjulega nafni Pen."
„Já," sagði sir Richard. „Við hefðum
átt aðbreyta þvi.”
„Pen Creed, sir Richard?"
„Já, frú. Pen Creed.”
Hún leit ekki af honum. „Mjög
einkennilegt, herra, er það ekki?"
„Rétta orðið, frú, er furðulegt. Mætti
ég fá að vita hver gaf yður þessar
upplýsingar?"
„Já. það mcgið þér. Ég fékk nýlega
heimsókn frá frú Griffin og syni hennar
sem virtust halda að þau fyndu Pen
Creed hjá mér. Þau sögðu mér að hún
hefði hlaupist frá þeint i næstbestu
fötum frænda síns, út um gluggann. Þar
fannst mér Pen Creed rétt lýst. En hún
var ekki hjá ntér, sir Richard. Það var
ekki fyrr en nú i morgun sem herbergis-
þerna min sagði mér frá gullinhærðum
dreng sem væri með frænda sinum —
yður sir Richard — á þessari krá.
Þessvegna kom ég. Ég er viss um að þér
skiljið það að ég fór að hafa áhyggjur."
„Fullkomlega." sagði hann. „En Pen
er ekki lengur hjá mér. Hún fór til
Bristol í morgun. og er nú býst ég við.
farþegi með vagninum til London."
Hún lyfti brúnum. „Þetta verður
ennþá einkennilegra. Ég vona að þér
ætlið að svala forvitni niinni. herra?"
„Ég hlýt að gera það,” sagði hann. og
með rólegri áherslulausri röddu sagði
hann henni allt sem gerst hafði frá því
að Pen hafði dottið i arma hans.
Hún hlustaði á hann þegjandi og
horfði á hann allan timann. Þegar hann
hafði lokið þessu sagði hún ekkcrt lengi
vel, en horfði hugsandi á hann. Eftir
nokkra stund sagði hún: „Var það mikið
áfall fyrir Pen að frétta að sonur minn
væri ástfanginn af Lydiu Daubenacy?”
„Ekki held ég það.”
„Einmitt. Og sonur minn, segið þér,
sýndi það glögglega að hann væri
hneykslaður á siðleysi hennar?"
„Ekki neitt óeðlilega, þó ég hefði
viljað að hann sýndi það ekki svona
augljóslega. Hún er mjög ung. skiljið
þér. Henni fannst ekkert vera athuga-
vert.”
„Piers hefur aldrei kunnað al-
mennilega framkomu.” sagði hún. „Ég
býst við að hann hafi sagt að þér væruð
nú tilneyddur til að kvænast henni.”
„Það gerði hann og sagði ekkert nema
sannleikann.”
„Afsakið, sir Richard, en báðuð þér
Pen vegna þess að heiður yðar var i
veði?”
„Nei, ég bað hennar vegna þess að ég
elskaði hana frú.”
„Sögðuð þér henni það?”
„Já en hún trúði mér ekki.”
„Kannski,” lagði lafði Luttrell til,
höfðuð þér ekki gefið henni ástæðu til
þess að ætla að þér væruð ástfanginn af
henni?”
„Frú," sagði sir Richard
óþolinmóðlega. „hún var i minni gæslu í
nijög viðkvæmu máli. Hefði ég átt að
misnota traust hennar rneð þvi að
elskast með henni?"
„Nei,” sagði hún og brosti. „Það litla,
sem ég hef kynnst yður. gefur mér
ástæðu til þess að ætla að þér hafið
komið fram við hana eins og þér hafið
liklega gert; eins og þér væruð
móðurbróðir hennar."
„Með þeim árangri," sagði hann bit-
urlega, „að hún lítur á mig sem slíkan.”
„Er það. já?" sagði hún kaldhæðnis-
lega. „Leyfið mér að segja yður eitt, sir
Richard, að maður sem er tuttugu og
níu ára með framkomu yðar. útlit og
stöðu er ekki almennt séður i ljósi
móðurbróður af ungum stúlkum."
Hann roðnaði og brosti litillega.
„Þakka yður fyrir. En Pcn er ekki eins
ogaðrar ungarstúlkur."
„Pen,” sagði lafði Luttrell, „hlýtur að
vera mjög einkennilegur kvenmaður ef
hún hefur eytt öllum þessum tima með
yður og ekki látið bugast fyrir þeim per-
sónutöfrum sem þér ráðið yfir, persónu
töfrum sem þér hljótið að vita svo vel af
að ég hika ekki við að nefna það. Mér
finnst hegðun yðar við það að hjálpa
stúlkunni að flýja vera ósiðsamleg, en
fyrst þér voruð drukkinn þá býst ég við
að það megi lita fram hjá því. Ég ásaka
yður ekki fyrir neitt sem þér hafið gert
siðan þér vöknuðuð i áætlunarvagnin-
um. Reyndar hafið þér hagað yður
þannig, að ef ég væri tuttugu árum yngri
myndi ég öfunda Pen stórlega. Að lok-
um, ef hún hefur ekki varið hálfri
siðustu nótt i að gráta, þá veit ég sára-
litið um mitt kyn! Hvar er bréfið sem
hún skrifaði yður? Má ég sjá það?"
Hann tók það upp úr vasa sinum.
„Lesið það ef þér viljið. Það hefur ekkert
að geyma sent aðrir mega ekki sjá.”
Hún tók við þvi, las og rétti honum
það aftur. „Eins og ég hélt. Hjarta
hennar brostið og hún er ákveðin í að
þér komist ekki að þvi. Sir Richard, af
reynsluríkum manni sem ég tel yður
vera, þá eruð þér bjáni. Þér kysstuð
hana aldrei."
—

Ég bað þig að passa barnið, en ekki að láta
eins og flfl.
46 Vikan 13. tbl,