Vikan - 29.03.1979, Page 50

SÁLFARIR
Gat þaö verið aö hún liði um í loftinu eins og henni
fannst? Eöa var hún dáin og komin til himna? Hin
fjórtán ára Mai y Sharp vissi aö [tetta var ekki dauðinn
eins og hún skildi hann. Hún hlaut því að vera á lífi.
En ef svo var þá var sannarlega eitthvað afarfurðulegt
að gerast. Hugur hennar var með fullri vitund á ferða-
lagi utan líkamans sem lá kyrrlátur á rúminu í
herberginu hennar. Alllöngu síðar lýsti Mary þessu
með þessum orðum: „Fyrst fannst mér að ég liði
afturábak og hvildi á þessum yndisfögru bláu skýjum
sem ég sá alls staðar í kringum mig. Og á þeim sveif ég
svo sífellt hærra og hærra!”
Satt að segja var hún að dauða komin. Þetta var í
júlímánuði 1903 þegar þessi kona í Stillwater i
Minnesota í Bandaríkjunum var unglingur. Hún hafði
fallið í dá fyrir nokkrum mínútum. Næst þótti henni
hún svífa á þessum bláu skýjum sem smám saman
urðu ljósrauð á lit. Að lokum var hún algjörlega
böðuð gylltu Ijósi.
Þá gerðist það að maður nokkur birtist við hlið
hennar. „Ég sá andlit hans og hár,” sagði hún siðar,
„en það var ljósbrúnt með svolitlum gullnum lit hér
og hvar.” Hún minnist þess ekki að hann hafi talað
við hana en með einhverjum hætti gat hún numið(
hvert nafn hans væri. Það var Edwin Emeny.
Þá vatt Mary til höfðinu og horfði til baka yfir
hægri öxl sér á herbergið sem hún hafði yfirgefið. Það
birtist henni eins og í minni mynd langt fyrir neðan
hana. Þó gat hún séð allt herbergið i einstökum atrið-
um. Hún tók eftir því að nú virtist búið að snúa
likama hennar við í rúminu. Siðar var henni sagt að
eftir að hún féll í þetta ómegin eða dá hefði henni
verið snúið við og höfði hennar komið fyrir við fóta-
gafl rúmsins svo hún fengi svalan andvara frá
glugganum.
Mary gat séð móður sina standa við rúmið ásamt
annarri konu og ókunnum manni (En þetta voru
kvíðafullir læknarnir sem önnuðust hana dr. Cora
Emeny, fjölskyldulæknirinn, og dr. Henry Fullerton
sem kvaddur hafði verið til hjálpar).
örvænting móður Mary vegna ástands hennar
virðist hafa dregið hana til baka og hún sneri nú aftur
úr sinni skýjaparadis, en siðar sagði hún: „Þegar ég
kom til líkama míns aftur og fór í hann fannst mér ég
ekki hitta alveg rétt á hann með öxlunum og lagaði
þær til eins og þegar maður er að koma sér í kápu.”
Þessi axlahreyfing var fyrsta lífsmarkið, sem hún
hafði sýnt um alllangan tíma og móður hennar og
læknunum létti mjög við það. Brátt opnaði hún augun
og bað um vatnssopa. Að þvi loknu sofnaði hún
eðlilegum svefni og uppfrá þvi tók heilsu hennar að
fara fram.
Nokkrum dögum síðar spurði Mary Sharpe Coru
Emeny lækni hver Edwin Emeny væri.
„Edwin Emeny? Hvar grófstu það nafn upp?”
spurði læknirinn undrandi.
„Jú, það var nafnið á manninum sem ég sá þarna
uppi.” Hún hafði reyndar þegar sagt frá flugi sínu en
enginn hafði tekið alltof vel eftir því sem hún sagði.
Og Mary bætti við: „Hann var reyndar nauðalíkur
þér.”
Sástu andlit hans?”
„Vissulega. Og hárið á honum hafði einmitt sama
blæogþitt hár.”
Læknirinn sneri sér nú að móður Mary og var
UNDARLEG ATVIK XXII
ÆVAR R. KVARAN
skjálfrödduð þegar hún sagði: „Bróðir rninn Edwin er
búinn að vera látinn í fimmtán ár. Hvernig gat barnið
þekkt nafn hans eða vitað hvernig hann leit út? Ég hef
aldrei minnst á hann hérna.”
Eftir þetta hlustaði fjölskylda Mary Sharpe með
meiri athygli á raus hennar um hina undarlegu ferð
sem hún hafði farið í meðan hún var veikust. En engu
að síður lærði hún að sýna varúð í því að segja frá slík-
um hlutum. Þótt þetta undarlega atvik hafi verið
henni persónulega mjög mikilvægt komst hún að þvi
að ekki voru allir jafnhrifnir af því að heyra sagt frá
slíku. Sálfarir þóttu mjög varhugavert mál í þá daga.
Héldu sumir satt að segja að hún væri ekki með öllum
mjalla.
En þeim fækkar að sjálfsögðu með hverju ári sem
bregðast við frásögnum af þessu furðulega fyrirbæri
með slíkum hætti. Það er reyndar engin furða þótt
okkur veitist erfitt að trúa því að manninum sé mögu-
legt að hverfa úr líkama sínum og lifa utan hans með
fullri vitund. Hér er því um ótviræðar sálfarir að
ræða. En í þeim sannkallaða heimi undranna sem við
lifum i dag erum við orðin ýmsu vön. Atómið hefur
verið klofið og eðlisfræðingarnir sem mest um það
vita hafa sagt okkur að eigin líkamar okkar, eins og
allt annað efni, séu næstum eingöngu samansettir af
tómu rúmi! Og ef við getum ekki trúað vísinda-
mönnum okkar, hverjum eigum við þá að trúa?
Þetta hefur leitt til þess að fólki er farið að vera ljóst
að i rauninni gerast fyrirbæri í sífellu þótt ekki sé hægt
að útskýra þau samkvæmt núverandi þekkingu
okkar á náttúrulögmálunum. Og ég get ekki séð að við
þurfum sérstaklega að skammast okkar fyrir það þótt
mannkynið eigi margt ólært i þeim efnum.
Ég held að við getum komið okkur saman um
að það sem hér að framan hefur verið lýst hjá ungu
stúlkunni Mary Sharpe hafi verið það sem á íslensku
er kallað sálfarir. En nú kann einhver lesandi að segja
sem svo; „Jú, víst er þetta merkilegt allt saman en
aldrei hef ég nú heyrt getið um neinn sem hefur lent í
þessu.” Ég skil það vel. En þú gerir þér ekki grein fyrir
því, að þetta kann iðulega að hafa hent þig sjálfan
(sjálfa) í svefni! Munurinn er aðeins sá að þú manst
þaðekki.
Sjálfur á ég hins vegar vin sem þetta hefur hent
oftar en einu sinni og hann man fyllilega hvað kemur
fyrir hann. Hann býr hér í Reykjavik og á hér heimili.
Þetta var það sem kom fyrir hann eitt sinn:
Hann lá í rúmi sínu og hafði lesið um stund. Síðan
lagði hann frá sér bókina og lét aftur augun.
Þá varð hann þess allt í einu var að einhver vera
stóð við hvílu hans og gerði honum skiljanlegt að
hann ætti að fylgja henni. Það skipti engum togum að
hann, það er að segja hans eigið sjálf, stóð fyrir aftan
hviluna og horfði á sjálfan sig og konu sína í rúminu.
Vinur minn og þessi vera tóku nú á rás út úr
húsinu, i gegnum veggi þess og stefndu í suðurátt frá
Reykjavík. 1 vitund hans kom nafnið Londnn og
hann vissi samstundis að þangað var ferðinni heitið.
Fátt eitt er honum minnisstætt á leiðinni til
Bretlands þangað til hann eygði bjarmann upp af
Lundúnaborg. Stefna þeirra ferðafélaganna virtist
hnitmiðuð og hraðinn mikill.
Allt í einu beindist athygli hans að stóru húsi. Þeir
héldu að kjallaradyrum hússins og inn í gegnum þær
lokaðar, inn eftir illa lýstum gangi sem lá til vinstri
handar. Þar komu þeir að öðrum dyrum og fóru sem
fyrr í gegnum hurðina og gengu niður fáar tröppur.
Þar sá hann saman komnar sjö manneskjur.
Athygli hans beindist öll að einum karlmanni sér
staklega sem sat í stórum hægindastól og var á skyrt-
unni fráhnepptri. Aðrir sem þarna voru viðstaddir
sátu í hring út frá manninum.
Þarna var lítil birta og allir voru hljóðir. Snögglega
byrjaði eitthvað hvítt að streyma út úr manninum
sem í hægindastólnum sat og flæddi þessi hvita froða
fram á mitt gólf i hringnum. Þegar froðan hætti að
renna tók hún að hlaðast upp þangað til hún var
komin í 5-6 feta hæð. Þá fór vinur minn að greina
karlmannsandlit efst í henni sem skýrðist æ betur
þangað til hann sá glöggt alla andlitsdrætti.
Þvi næst heyrði hann karlmannsrödd sem honum
virtist koma frá þessu andliti. Hún sagði: „Þekkir þú
Harald Bjömsson, leikara?” Hann svaraði þvi að hann
væri honum málkunnugur.
Aftur tók röddin til máls og sagði: „Mig langar til
að biðja þig að skila fyrir mig til Haralds, sem er
bróðir minn, að Guðmundur sé til ennþá og skaltu nú
taka vel eftir.” Tók vinur minn þá sérstaklega eftir all-
stóru nefi með áberandi sítt miðsnesi. Teygði þessi vera
því næst fram vinstri hönd út úr hvitu froðunni og
sýndi honum hring á hendinni. Aftur sneri hún að
50 Vikan 13. tbl.