Vikan - 26.04.1979, Blaðsíða 7

— eins og fíöktandi iauf í vindi Guðs
... en vlð trúum að vifl sAum afl gara... • ■ •ritt-
skapur myndast á milli aðkomumanns og
einhverra innfæddra. Þegar slík tengsl hafa
orðið þá er kominn tími til að fara að
minnast á Guð, segja þeim frá Kristi. Þetta
þarf allt sinn aðdraganda. Fólk á þessum
slóðum trúir yfirleitt á stokka og steina þó
eitthvað sé líka um múhameðstrú og djöfla-
trú.
— Það er ekki rétt sem margir halda að
kristniboði sé maður sem standi með
puttann upp í loftið og tali. Það eru aðrir
hlutir sem við vitum að þetta fólk vantar.
Við róum á þau mið, t.d. með því að stofna
lestrarskóla, því ólæsi er mikið. Við vorum
með lestrarherferð og tók ég m.a. þátt í því
að koma upp um 40 lestrarskólum. Svo er
það hliðin sem snýr að heilsugæslu. Eins og
að líkum lætur er mikill skortur á sjúkra-
húsum og sjúkraskýlum í Afríku en starf-
ræksla þeirra er hluti af trúboðinu. Sem
stendur er einn íslenskur læknir starfandi í
Eþíópíu. Við reynum að kenna þessu fólki
hvernig það geti lifað betur, hvernig það
eigi að nota og meðhöndla þann mat sem
það neytir, hvernig það getur komist hjá
því að verða hungurmorða. Við reynum að
skýra fyrir því hvernig á því standi að
börnin verði veik. Það getur verið vegna
þess eins að vatnið er skítugt og þá er
ekkert annað að gera en að sjóða það — oft
eru þetta hlutir sem það ekki vissi af áður.
Og svona mætti lengi telja.
Aö hrófla við eins litlu og
mögulegt er
— Hvað mér hafi tekist að kristna
marga? Það er nú erfitt að svara því,
þannig, því án Guðs er það ekki hægt. En
við fengum að upplifa nokkuð sem kallað
er „vakning”, það var mikil hreyfing kristni
í hag. Fyrir kom að heilu þorpin snerust til
kristinnar trúar. Fólkið hætti þá alveg við
seiðmannstilburðina. Trumburnar
þögnuðu á næturnar og önnur tilbeiðsla
kom í staðinn — bænin. Það er ekki þar
með sagt að innfæddir hætti að leika
tónlist né að hæfileikinn til þeirra iðkana
hverfi, heldur hitt að tónlistin fær nýtt
inntak. Það er ekki rétt að kristniboð eyði-
leggi menningu þeirra þjóða sem verið er að
kristna, það sem skeður er að nýir þættir
koma inn í þjóðlífið, sumir áður óþekktir
— skólar sjúkrahús. Hin seinni ár hefur
kristniboðið reynt að hrófla við eins litlu og
mögulegt er.
— Þú notaðir flugvél sem þú flaugst
sjálfur við kristniboðið. Segðu okkur frá
því.
— Já, ég gerði það og komst yfir stærra
svæði fyrir bragðið. í sumum tilvikum var
ég fyrsti hviti maðurinn sem margir sáu. Ég
reyndi alltaf að hafa einhvern undirbúning
áður en ég fór á fjarlæga staði, ég þurfti að
sjálfsögðu að vita hvort hægt væri að lenda
og þess háttar. Oft sendi ég menn á undan
mér, í tveggja daga gönguferð eða meira, og
stundum fór ég sjálfur.
— Viðbrögð þeirra við að sjá hvítan
mann voru ósköp svipuð því og þegar
hvítur maður sér svertingja i fyrsta sinn.
Þeir ráku upp stór augu, urðu hissa og
vildu fá að þreifa á hvítri húð okkar, en
sumir urðu hræddir og ég man eftir einum
sem hljóp út í skóg og sást ekki meira. Það
var alltaf til bóta að hafa hvít börn með sér
því þá urðu þeir ekki eins hræddir.
Negrarnir á þessum slóðum þurfa ekki að
óttast hvíta manninn af því að þeir séu
eitthvað minni vexti. Þetta fólk er yfirleitt
hávaxið og grannt, sérstaklega á
landamærum Sómalíu þar sem ég var oft.
Okkur er hlíft
Við lentum aldrei i útistöðum við
múhameðstrúarmenn né aðra vegna
kristniboðsins. Núverandi valdhafar, sem
komust til valda þegar keisaranum var
steypt af stóli 1974, gáfu okkur til kynna að
við værum velkomnir og mættum starfa
áfram. Það var trúlega mest vegna þess að
við gerum margt annað en að boða kristna
trú. Einnig er borinn góður hugur til okkar
af innfæddum eins og best sést á þvi að
einu sinni þegar kom til átaka á milli kyn-
flokka og hópur manna réðst á þorp, þar
sem staðsett var kristniboðsstöð, og
brenndu allt og drápu mennunnvörpum,þá
sveigðu þeir fram hjá kristniboðsstöðinni
þó svo að hún væri í miðju þorpi. Þeir
drápu og brenndu á báða bóga en létu
kristniboðsstöðina í friði og sneru aftur til
baka. Þetta segir nokkuð um hug þeirra til
kristniboðsins.
— Ég tel ekki rétt að hætta kristniboði í
Afríku þó þörfin á andlegri vakningu hér
heima sé brýn og sumir segi að það væri
e.t.v. nær að kippa því fyrst í liðinn áður en
farið er að herja á aðrar þjóðir okkur fjar-
skyldari. Ástæðan er einfaldlega sú að hér
heima hefur hvert mannsbarn fengið að
heyra fagnaðarerindið margoft en margir
Afríkubúar hafa aldrei heyrt neitt í þá
veruna.
Ekki ríkir — en breytum rétt
— Ein samviskuspurning, Helgi.
n. tbl. Vikan 7