Vikan - 26.04.1979, Blaðsíða 42

í
í
;
!
friöscmdar skepna. En þessi er þaö
ekki. Hún ræöst að Jan, sem neyðist
til þess að drepa hana til að bjarga
eigin skinni. Skjaldbakan er greinilega
sýkt, og Bskimennirnir segja henni, að
sUkar skjaldbökur hafi sést fyrr, þær
séu stórhættulegar, og fólk geti orðið
fyrir eitrun frá þeim. Jan reynir að
rannsaka skepnuna og tekur af henni
margar myndir, en næstu nótt laumast
einhver inn í kofann hennar og
opnar myndavélina.
„Ég var að koma til þín,” sagði hann
og tók í handlegg hennar. „Gastu ekki
beðið? En komdu nú og hittu Dubois
majór.”
Eldri maðurinn var nú á leið niður
þrepin í átt til þeirra.
Hann var í víðum, gráum buxum og
stutterma hvítri skyrtu, fráhnepptri í
hálsinn, en allt fas hans var augljóslega
hermannalegt.
„Þetta er unga konan, sem dvelur við
Útdráttur:
Jan Whittaker hlakkar sannarlega til
að eyða friinu sinu á Mauritius, þar
sem hún ætlar ekki að gera neitt annaö
en að njóta sólar og stunda eftirlætis-
iðju sína, köfun. Sem sjávarlíffræðingur
getur hún ekki hugsað sér neitt stór-
kostlegra. Hún er ekki fyrr komin en
hún hittir Yves Gerald, umsjónarmann
á sykurplantekru í eigu Dubois,
majórs. Jan er á báðum áttum, hvort
ágengni Yves er henni að skapi eða
ekki, en hún lætur til leiðast að snæða
með honum á eina hótelinu í bænum
skammt frá. Þar hitta þau Hank
Rudman, eiganda snekkju, sem nefnist
Hafgolan. Hank og Yves gerðjast aug-
Ijóslega illa hvorum að öðrum. En Jan
hefur litinn tima fyrir karlmenn.
Hennar timi og orka er bundin við
sjóinn. Hún verður fyrir alvarlegu
áfalli, þegar hún syndir út að kóral-
rifinu og uppgötvar, að þar er varla
lifsmark að sjá. Þar hefði allt átt að
vera iðandi af lífi. Þá kemur skjald-
bakan, fullvaxinn leðurbakur, að
eðlisfari
flóann,” sagði Gerald við hann. „Janet
Whittaker frá Englandi. Býr nú í
Durban.”
„Einmitt.” Hann rétti fram höndina.
„Líffræðingurinn. Gleður mig. Hvernig
hafið þér það í dag? Slæmt að þér
skylduð hafa hitt þessa sjúku skjald-
böku, mjög leitt.”
„Það er allt i lagi,” sagði Jan, „en
skjaldbakan er farin. Við verðum að
hafa samband við rannsóknarmenn
fljótt, áður en þeir eyða henni.”
„Gerald sagði mér frá áhyggjum
yðar,” sagði Dubois. „Ég fullvissa yður,
ungfrú Whittaker, að við getum treyst
yfirvöldunum til þess að taka réttar á-
kvarðanir. Þér hafið enga ástæðu til að
óttast.”
Jan roðnaði eilitið. „Liklega ekki. En
þetta er allt saman hálfóhugnanlegt. Og
enginn virðist vita hvað gengur á.”
„Já, en auðvitað vitum við hvað
'gengur á,” sagði Dubois sefandi.
„Heilbrigðisráðuneytið sendir rannsókn-
armenn hvenær sem heilsuspillis verður
vart.”'
Gerald kinkaði kolli. „Ég athugaði
það þegar ég kom aftur í gærkveldi. Þeir
munu senda skýrslu til hafrannsókna-
stöðvarinnar, eins og þeir gerðu áður.”
„Þarna sjáið þér,” sagði Dubois.
„Það er engin ástæða til þess að gera
neitt úrþessu.”
„Ég býst ekki við því.” Jan beit á
vörina, en hrópaði síðan: „En einhver
kom inn í kofann minn í nótt og opnaði
myndavélina. Filman með öllum
myndunum af skjaldbökunni er ónýt!”
Þeir litu vantrúaðir hvor á annan.
„Hver myndi gera slíkt?” sagði Gerald
vantrúaður.
„Það virðist aðeins vera ein skýring á
þessu,” sagði Dubois alvarlegur. „Það er
ekki erfitt að gera mistök, þegar maður
er þreyttur og í geðshræringu.”
„Hvernig ertu í fætinum?” spurði
Gerald og eyddi mótmælum hennar.
„Hann er aumur. Ég hef verið að
hugsa hvort ég ætti ekki að láta lækni
athuga hann. Mér líður ekki beint illa,
en ég hef fengið svimaköt og svo dó
barnið.
„Það er satt hjá þér,” sagði Gerald.
„Við ættum að koma þér til læknis.”
Dubois kinkaði hægt kolli. „Ég skal
ANNAR
IHLUTI
ÞýO.: Emi! örn Kristjánsson
EFTIR JUNE VIGOR_
DAUÐINN
ÚR
DJÚPINU
„Slys,” sagði maðurinn
hranalega. „Þetta var
ekkert slys. Þetta var
yður að kenna. Og
honum! Hann var
varaður við í
gærkvöldi. Farðu ekki
með konuna. Þeir
vöruðu hann við —
skrifleg skilaboð, mjög
skýr. Og samt kemur
hann til þess að undir-
búa . . .”
sjá um það fyrir yður.” Hann sneri sér
snöggt við og gekk inn í húsið.
„Komdu,” sagði Gerald, „sestu niður
meðan við bíðum.” Hann hjálpaði henni
upp á pallinn að háum stól úr tágum.
Þegar hún var sest sagði hann: „Ef þú
vildir afsaka mig smástund, það er
svolítið sem ég þarf að sinna. Ég verð
ekki lengi.”
Jan kinkaði kolli og hann flýtti sér út í
bílinn sinn. Hann ók upp á veginn sem
lá fyrir framan húsið og beygði niður
hæðina.
Dráttarvél fór í gang einhvers staðar
í fjarlægð og skömmu síðar kom dráttar-
vél í Ijós, hún ók upp hæðina og dró
vagn.
Eftir stutta stund sást bíll Geralds
aftur þar sem hann ók upp hæðina.
„Þetta er annasamur staður.” Hún
brosti þegar hann kom aftur.
Hann kinkaði kolli og um leið kom
Dubois út úr húsinu.
„Ég var að tala við heilsustöðina,”
sagði Dubois. „Það er læknir í
Mahébourg, og auðvitað er trúboðs-
sjúkrahúsið þar, en þeir telja það best,
ungfrú Whittaker, ef þér vilduð fara til
Port Louis. Myndi það henta yður? Það
er ekki áliðið og Gerald getur ekið yður
þangað.”
„Gott,” sagði Jan og henni létti. „Það
er stórfínt. Þá get ég hitt fólkið við haf-
rannsóknarstöðina meðan við erum
þar.”
„Mér datt í hug að þér mynduð vilja
það,” sagði Dubois. „Ég hafði samband
við manninn sem hefur séð um þetta
mál, dr. Steiger. Hann vildi gjarnan hitta
yður og er aö gera ráðstafanir með
lækninum.”
Dr. Eric Steiger beið þeirra í anddyri
hafrannsóknastöðvarinnar. Hann var
lítill hraðmæltur maður með grátt skegg
sem virtist vera hirt af smásmugulegri
nostursemi.
„Það er klukkutími þar til þér eigið
tíma hjá lækninum,” sagði hann. „Þér
hafið ekkert borðað, er það? Þér hljótið
að vera glorhungruð. Komið, við skul-
um fara á hótel hér neðar við götuna —
við getum allt eins rætt saman við mat-
arborðið.”
„Þér eruð þreytulegar, ungfrú
Whittaker. Líður yður ekki vel? Ég get
næstum fulivissað yður um það að þér
þurfið engar áhyggjur að hafa, en
komið.”
Matsalurinn var næstum tómur. Jan
var ekki mjög svöng, en hún var þreytt
og henni var heitt eftir langa ökuferð og
það var þægilegt að setjast niður.
„Ég er búinn að útskýra allt fyrir
lækninum,” sagði dr. Steiger. „En það
get ég sagt yður að barnið dó ekki vegna
skjaldbökubitsins. Þetta var óheilbrigt
barn, þjáðist af næringarskorti, og það
kom drep í sárið.”
„Þetta er áhugavert mál. Mér skilst
að þér séuð einnig sjávarlíffræðingur?”
Jan kinkaði kolli.
„Ég viðurkenni það að ég var furðu
lostinn vegna þessara skjaldbaka í fyrstu
en slík tilfelli eru orðin óhugnanlega
algeng nú orðið.”
„Einhvers staðar hefur hópur þeirra
komið nálægt skipi, sem hefur verið að
hreinsa úr tönkum sínum eitthvert efni
sem hefur sýkt þær, eða strönd, sem
hefur verið menguð af verksmiðjuúr-
gangi.”
„Ég hef ekki enn komist að því hvaða
efni þetta er og auðvitað get ég ekki
fundið nákvæmlega staðinn þar sem
þær hafa orðið fyrir því. En þetta hefur
orsakað miklar húðskemmdir.”
Jan hnyklaði brýrnar. „En hvers
vegna eru þær svona árásargjarnar? Og
hvers vegna hverfa allir fiskar þar sem
þær sjást? Ég hef séð það, dr. Steiger, og
það er óhugnanlegt.”
„Það er ekki óvanalegt að skepna sem
þjáist verði árásargjörn. En hvað hina
spurninguna varðar —” Hann virtist á
báðum áttum. „Það gætu verið margar
ástæður fyrir því — fiskar koma og fara
á dularfyllsta hátt.”
„Hafa aðeins komið þessar þrjár?”
spurði Jan og lagði gaffalinn á tóman
diskinn.
„Nei, síðan þessar fyrstu tvær komu
inn í flóann höfum við fundið eina eða
tvær við austurströndina. í fyrstu
vorum við áhyggjufullir en nú vitum við
að ekkert er hægt að gera og að aðeins
fáeinar skjaldbökur eru haldnar þessu.”
„Hafið þið farið á varpstaðina?”
„Ég tel ekki neina ástæðu til þess.
Það er ekkert sem hægt er að gera. Eins
og ég sagði, við eigum það eitt eftir að
komast að því hvaða efni þetta er.”
Stuttu síðar vísaði hann henni inn á
læknastofuna. 1 biðstofunni rétti hann
Jan höndina.
„Ég vona að það verði ekki fleiri
óhöpp til þess að eyðileggja fyrir yður
fríið yðar, ungfrú Whittaker. Ef þér
vilduð nú hafa mig afsakaðan, ég á
annað stefnumót.” Hann hneigði sig
litillega og gekk út.
„Dr. Steiger,” kallaði Jan á eftir
honum, „gæti ég fengið að líta aftur á
skjaldbökuna, aðeins vegna forvitni?”
„Ég er hræddur um ekki.” Hann
hikaði í dyrunum. „Það er hitinn..það
varð að eyða henni.”
Gerald leit á hana þegar hann var
farinn. „Enn ekki ánægð?”
Jan brosti vandræðalega. „Ég býst við
að það valdi alltaf vonbrigðum þegar
einfalt svar er til við því sem virtist
ógurlegt.”
Ungi læknirinn var snöggur og
áhyggjulaus. Hann brosti þegar Jan
spurði hann hvort hann fengist mikið
við skjaldbökubit.
„Ég fæ allt. Þér getið verið ánægðar
með að þetta var ekki eitthvað verra.
Hákarl — múrena. Þá hefðuð þér engan
fót. Þetta er ekkert til þess að hafa
áhyggjur af. Dr. Steiger fullvissaði mig
um að ástand skjaldbökunnar hefði
verið hættulaust.”
Innan fimmtán mínútna voru þau
aftur komin út á götuna. Jan leið betur í
fætinum, nú þegar búið var að bera á
hann áburð og vefja hann, en hún var
niðurdregin og óánægð.
Það sem Steiger hafði sagt stóðst allt
en hún óskaði þess að hann hefði boðið
henni að skoða sýnishornin sín.
Vanalega var fólk ákaft í að tala um
starf sitt og bera saman niðurstöður,
fannst henni. Og svo hafði hann spurt
hana svo fárra spurninga.
„Höfum við tíma til þess að skoða
okkur um?” spurði hún Gerald og reyndi
að hrista af sér slenið.
„Auðvitað, getur þú gengið?”
Jan kinkaði kolli og gekk hratt af stað
til þess að sanna það. „En að þurfa að
halda fætinum þurrum á eftir að
eyðileggja fyrir mér fríið mitt. Hvað á ég
að gera ef ég get ekki kafað?”
Gerald greip í hönd hennar til þess að
hægja á henni og dró hana nær sér. „Ég
gæti stungið upp á heilmiklu,” sagði
hann og brosti.
Eitt augnablik leit hún á hann með al-
vörusvip.
„Við munum gera áætlun,” lofaði
hann. „Við byrjum undir eins. Við
skoðum okkur um í Port Louis og ökum
síðan til Grand Baie. Ef þú vilt getum
við verið hér i nótt og farið aftur á
morgun. Vertu nú ekki svona óróleg,
skoðaðu heldurkörfurnarhérna."
Síðar óku þau eftir ströndinni þegj-
andi og létu skrá sig inn á lítið hótel í
Grand Baie.
Sólin var að setjast þegar þau gengu
niður eftir til þess að horfa á bátana og
flóann, enn þvinguð. Þau gengu fram
hjá snekkjuhöfninni þar sem snekkjurn-
ar voru snyrtilega bundnar í röð við
bryggjuna.
„Sjáðu,” Jan benti, „þarna er Hafgol-
an, bátur þjónsins, manstu ekki, Hank
Rudman?”
„Það er satt,” svaraði Gerald.
Þau horfði á bátinn smástund en það
var engin hreyfing um borð.
„Komdu,” sagði hann óþolinmóður.
17- tbl. Vikan 43