Vikan - 26.04.1979, Blaðsíða 26
„Ég vona ...” byrjaði þernan. Þá sneri hún
sér við og horfði lengi og dapurlega á svörtu
fötin hennar ömmu og svörtu kápuna og pilsið
hennar Fenellu, svörtu blússuna og hattinn
með sorgarslæðunni. Amma kinkaði kolli. „Það
var guðs vilji,” sagði hún.
Pictonbáturinn átti að leggja af stað
kl. hálftólf. Kvöldið var fagurt, milt
veður og stjörnubjart. Það var aðeins,
þegar þau komu út úr leigubílnum og
gengu niður Gömlu bryggju, sem
skagaði út í höfnina, að gola af sjónum
ýfði hárið á Fenellu, svo að hún varð að
halda í hattinn. Það var dimmt á Gömlu
bryggju, mjög dimmt. Ullarskemm-
urnar, nautgripavagnarnir, kranarnir,
sem gnæfðu til lofts, og litla, kubbslega
eimvélin virtist allt sem skorið út úr
þéttu myrkrinu. Á stöku stað héngu ljós-
ker á ávölum viðarstópum, sem líktust
stilkum risastórra, svartra sveppa, en
þau virtust hrædd við að úthella feimnis-
legu og titrandi ljósi sínu út í allan
þennan sorta og loguðu rólega eins og
fyrir sjálf sig.
Faðir Fenellu gekk hröðum,
spenntum skrefum. Við hlið hans flýtti
amma sér og það skrjáfaði I svörtu, síðu
kápunni hennar. Þau fóru svo hratt, að
við og við þurfti hún að taka óvirðuleg
hopp til að hafa við þeim. Fyrir utan
farangurinn, sem vafinn var saman í
snyrtilegt bjúga, hélt Fenella dauðahaldi
um regnhlif ömmu sinnar og hand-
fangið, sem var í svanshöfuðslíki,
lamdist stöðugt létt við öxl hennar eins
og það vildi líka segja henni að flýta sér.
Karlmenn með húfurnar niður í augu
og kragann upp að eyrum hröðuðu sér
fram hjá þeim og dúðaðar konur flýttu
sér allt hvað aftók. Foreldrar fykktu
reiðilega áfram á milli sin litlum dreng,
en af honum stóðu aðeins dökkir hand-
leggir og fætur út úr hvítu sjali. Hann
leit út eins og lítil fluga, sem hafði dottið
ofan í rjómann.
Og svo allt I einu, svo skyndilega að
bæði Fenella og amma hennar hrukku
við, heyrðist að baki stærstu ullar-
skemmunnar, sem reykský hékk yfir:
Bú-ú-ú-...
„Fyrsta píp,” sagði faðir hennar, og
um leið birtist Pictonbáturinn þeim.
Hann lá við dökka bryggjuna, allur sem
perluskreyttur kringlóttum, gylltum
ljósum og leit fremur út eins og hann
ætlaði í siglingu meðal stjarnanna en út
á hinn kalda sæ. Fólk þyrptist upp land-
göngubrúna. Fyrst fór amma, þá pabbi
og loks Fenella. Það var hátt skref ofan
á þilfarið og gamall sjómaður í peysu,
sem var þarna nálægur, rétti henni
þurra, hrjúfa hönd. Þá voru þau komin.
Þau tóku sig út úr fólksfjöldanum og
stóðu undir litlum jámstiga og byrjuðu
að kveðjast.
„Hérna, mamma, hér er farangurinn
þinn,” sagði faðir Fenellu og rétti ömmu
annað umbundið bjúga.
„Þakka þér fyrir, Frank.”
„Og klefamiðarnir ykkar eru vísir?”
„Já, góði.”
„Og hinir miðarnir?”
Amma þreifaði eftir þeim innan i
hanskanum sínum og sýndi honum
endana á þeim. „Það er gott.”
Rödd hans var ströng, en Fenella, sem
horfði áköf á hann, sá að hann var
þreyttur og hryggur. Bú-ú-ú-ú- . . .
Annað píp gall við beint uppi yfir
höfðum þeirra og rödd heyrðist æpa:
Einhverjir fleiri í land?”
„Þú færir pabba kveðju mína,” sá
Fenella varir föður síns segja. Og amma
hennar svaraði mjög hrærð: „Auðvitað
geri ég það, góði minn. Farðu nú. Þú
verður annars eftir. Farðu nú, Frank,
farðu nú.”
„Þetta er allt í lagi, mamma. Ég á eftir
þrjár mínútur.” Sér til undrunar sá
Fenella, að faðir hennar tók ofan
hattinn. Hann greip ömmu í fangið og
þrýsti henni að sér. „Guð blessi þig,
mamma,” heyrði hún hann segja. Og
amma lagði höndina í svarta net-
hanskanum, sem var gatslitinn á baug-
fingri, á vanga hans og snökti: „Guð
blessi þig, hugrakki sonur minn.”
Þetta var svo hræðilegt, að Fenella
SJÓFERÐIN
sneri skyndilega baki í þau, kyngdi
einu sinni, tvisvar og starði hvasst á
græna stjörnu efst í mastrinu. En hún
varð að snúa sér við aftur, pabbi hennar
var að fara
„Vertu sæl, Fenella, vertu góð
stúlka.” Kalt, vott yfirskeggið á honum
straukst við kinnina á henni. En Fenella
greip í frakkakragann hans. „Hvað á ég
að vera lengi?” hvíslaði hún kvíðin.
Hann vildi ekki horfa á hana. Hann
hristi hana vingjarnlega af sér og sagði
blíðlega: „Við sjáum til með það. Hérna.
Hvar hefurðu höndina?” Hann þrýsti
einhverju I lófa hennar.” Hérna er
skildingur, ef þú skyldir einhvem tíma
þurfa á honum að halda.”
Heill skildingur! Hún hlaut að vera að
fara að heiman fyrir fullt og allt.
„Pabbi,” æpti Fenella. En hann var
farinn. Hann var sá síðasti, sem fór frá
borði. Sjómennirnir tóku landgöngu-
brúna á axlir sér. Gríðardigur, dökkur
kaðall þaut I gegnum loftið og lenti
með daufum dynk á bryggjunni. Bjalla
hringdi, það hvein í blístru. Þögul, dökk
bryggjan fór að renna, fór að líða hægt
og hægt I burtu frá þeim. Nú var vatns-
flaumur kominn á milli. Fenella starði af
öllum mætti. Ætlaði þessi pabbi að
snúa sér við? — eða veifa? — eða ganga
bara einn áfram? Vatnsröndin
breikkaði, dökknaði. Nú tók Picton-
báturinn ákveðna sveigju og stefndi til
hafs. Ekkert þýddi að horfa lengur.
Ekkert var að sjá annað en fáein ljós og
skífu borgarklukkunnar, sem virtist
hanga í lausu lofti, og fleiri ljós, litlir
ljósdeplar i dimmum hæðunum.
Svalur vindurinn kippti í pils Fenellu,
og hún fór aftur til ömmu sinnar. Sér til
léttis sá hún, að amma var ekki lengur
döpur. Hún hafði staflað farangurs-
bjúgunum hvoru ofan á annað og sat nú
á þeim, spennti greipar og hallaði
ofurlítið undir flatt. Það var ákafur og
glaðlegur svipur á andliti hennar. Nú sá
Fenella, að varir hennar hreyfðust, og
gat sér til, að hún væri að biðjast fyrir.
En gamla konan kinkaði glaðlega kolli
til hennar eins og hún vildi segja, að
bæninni yrði brátt lokið. Hún aðskildi
hendurnar, andvarpaði, spennti aftur
greipar, beygði sig aftur áfram og hristi
sig loks ofurlítið.
„Og nú, barnið gott,” sagði hún og
fitlaði við kjusuböndin sín, „held ég, að
við ættum að fara að gá að klefanum
okkar. Gakktu fast á eftir mér og gáðu
að þér að hrasaekki.”
26 Vikan 17, tbl.