Vikan - 26.04.1979, Blaðsíða 27

eftir Katherine Mansfield
„Já, amma.”
„Og gættu þess að festa ekki regnhlíf-
ina í þilfarshandriðinu. Ég sá fallega
regnhlíf, sem hafði brotnað í tvennt á
þann hátt á leiðinni yfir um.”
„Já, amma.”
Dökkar skuggamyndir manna héngu
við handriðið. Við glóðina úr pípum
þeirra sást i nef eða húfu eða sperrtar
augabrúnir. Fenella leit upp. Hátt uppi
sá hún litla veru með hendurnar á kafi í
vösunum á stutta jakkanum sínum stara
beint út á sjóinn. Skipið vaggaði ofurlítið
og henni fannst stjörnurnar vagga líka.
Fölur skipsþjónn í línjakka, sem hélt
bakka hátt á lofti, gekk nú út úr
upplýstri dyragætt og leið framhjá þeim.
Þær fóru inn um þessar sömu dyr.
Varlega stigu þær yfir háan látúnsbryddan
þröskuldinn ofan á gúmmímottuna og
því næst niður svo hræðilega brattan
stiga, að amma þurfti að setja báða
fætur í hvert þrep og Fenella kreisti rakt
látúnshandriðið og gleymdi alveg regn-
hlífinni með svanshöfðinu.
Amma stansaði neðan við stigann.
Fenella var hálfhrædd um, að hún færi
að biðjast fyrir aftur. En, nei, hún var
bara að ná í klefamiðana. Þær voru í
salnum. Þar var skjannabjart og
kæfandi heitt. Þarna var lykt af
málningu og brenndum kótelettu-
beinum. Fenella óskaði þess, að amma
hennar héldi áfram, en þeirri gömlu lá
ekkert á. Hún kom auga á risastóra
körfu með skinkusamlokum. Hún gekk
að þeim og snerti þá efstu með fingrin-
um.
„Hvað kostar samlokan?” spurði hún.
„Tvö pens,” grenjaði ruddalegur
þjónn og slengdi frá sér hníf og gaffli.
Amma gat varla trúað þessu.
„Tvö pens stykkið?” spurði hún.
„Einmitt,” sagði þjónninn og gaf
félaga sínum bendingu.
Amma var steinhissa á svipinn. Svo
hvíslaði hún óánægð að Fenellu:
„Hvílík ósvífni.” Og þær sigldu út um
hinar dyrnar og eftir gangi með klefa á
báðar hendur. Indæl skipsþerna kom á
móti þeim. Hún var bláklædd frá hvirfli
til ilja og kraginn hennar og ermalín-
ingarnar voru hnepptar með stórum
látúnshnöppum. Hún virtist þekkja
ömmu vel.
„Jæja, frú Crane,” sagði hún og lauk
upp servantinum þeirra.” Þá höfum við
fengið þig til baka. Það er ekki oft, sem
þú lætur eftir þér að taka klefa.”
„Nei,” sagði amma. „En í þetta sinn
er það hugsunarsemi míns góða sonar.”
„Ég vona . . .” byrjaði þernan. Þá
sneri hún sér við og horfði lengi og
dapurlega á svörtu fötin hennar ömmu og
svörtu kápuna og pilsið hennar Fenellu,
svörtu blússuna og hattinn með sorgar-
slæðunni.
Amma kinkaði kolli. „Það var guðs
vilji,” sagði hún.
Þeman lokaði munninum og andaði
djúpt að sér og virtist þenjast út.
„Ég segi nú alltaf,” hún talaði eins og
hún væri að gera sjálfstæða uppgötvun,
„við verðum að fara, fyrr eða seinna,
eitt og sérhvert okkar, það er víst og
satt.” Hún þagnaði. „Jæja, frú Crane,
get ég fært þér eitthvað? Tebolla? Ég
veit, að það þýðir ekkert að bjóða þér
smávegis verulega yljandi.”
Amma hristi höfuðið. „Ekkert, þakka
þér fyrir. Við erum með nokkrar
kexkökur og Fenella á indælan banana.”
„Þá lít ég til ykkar seinna,” sagði
þernan og fór út og lokaði á eftir sér.
En hvað klefinn var lítill. Það var eins
og að vera lokuð inni í kassa með ömmu.
Dökka, kringlótta augað fyrir ofan
servantinn starði dapurlega á þær.
Fenella varð feimin. Hún stóð upp við
hurðina og hélt ennþá dauðahaldi á
regnhlífinni og farangrinum. Áttu þær
að hátta þarna inni? Amma hafði þegar
tekið af sér kjusuna og vatt upp böndin
og festi þau með prjónum við brydd-
inguna áður en hún hengdi kjusuna upp.
Hvíta hárið hennar skein eins og silki.
Svart net var yfir litla hnútnum í
hnakkanum. Fenella sá hana varla
nokkurn tíma berhöfðaða. Hún leit ein-
kennilega út. „Ég skal setja upp netið,
sem blessunin hún mamma þín heklaði
handa mér,” sagði amma og spretti upp
farangursbjúganu, tók netið út og
sveipaði því um höfuð sér. Grátt kögrið
lék um augabrúnir hennar um leið og
hún brosti blíðlega og sorglega til
Fenellu. Síðan hneppti hún frá sér
treyjunni og einhverju innanundir og
einhverju þar innanundir. Síðan átti
amma í dálitlum átökum og stundi ofur-
lítið við. Snipp, snapp, hún hafði losað
MMMMHHMMMIMMMMMMMM
■■MHM—MMMMMMMMMMMMM|
um magabeltið. Hún andvarpaði
ánægjulega og sat nú á plussbekknum
og tók hægt og varlega af sér stígvélin
með teygjunni í hliðunum og stillti þeim
upp hlið við hlið.
Þegar Fenella var farin úr pilsinu og
kápunni og komin í flónelsnáttsloppinn
sinn, var amma alveg tilbúin.
„Verð ég að fara úr stígvélunum,
amma. Þau eru reimuð.”
Amma horfði andartak íhugandi á
þau.” Þér liði miklu betur, ef þú gerðir
það, barn,” sagði hún. Hún kyssti
Fenellu.” Gleymdu nú ekki að lesa
bænirnar þínar. Góður guð er með
okkur á sjá, jafnvel meira en á þurru f
landi. Og vegna þess, að ég er svo vön
ferðalögum,” sagði amma hressilega,”
skal ég fara í efri kojuna.
„En, amma, hvernig í ósköpunum
kemstu þangað upp?”
Þrjár örmjóar stigareimar var allt, sem
Fenella sá. Gamla konan hló lágt áður
en hún klifraði rösklega upp þær, og hún ;
gægðist yfir háan kojustokkinn á hina
undrandi Fenellu.
„Þú hélst ekki, að amma gæti gert
þetta?” sagði hún. Og þegar hún hallaði
sér afturábak, heyrði Fenella léttan
hlátur hennar aftur.
Harða, brúna, ferkantaða sápan vildi
ekki freyða og vatnið i flöskunni var eins j
og blátt hlaup. Hvað það var líka hart að
skríða inn undir stíf lökin, maður varð
hreinlega að rífa sér leið á milli þeirra.
Loks var hún komin á milli þeirra. og
meðan hún lá þarna og kastaði mæöinni
heyrði hún lágt, langdregið hvísl úr efri
kojunni eins og einhver leitaði einhvers
afar, afar gætilega í mjúkum pappír.
Þetta var amma að lesa bænirnar sín-
ar...
Löng stund leið. Þernan kom inn.
Hún gekk hljóðlega og lagði höndina á
rúmstokk ömmu.
„Við erum alveg að fara í gegnum
sundið.”
„Ó.”
„Veðrið er gott í nótt, en fremur fátt
um borð. Það getur verið, að við veltum
dálítið.”
Og einmitt á þessu andartaki reis og
reis Pictonbáturinn og hékk í lausu lofti
nógu lengi til að fara að skjálfa, áður en
hann féll aftur niður, og svo heyrðist
mikið busl, þegar vatnið slóst aftur um
síður hans. Fenella mundi, að hún hafði
skilið regnhlífina með svanshöfðinu eftir
standandi uppi á litla bekknum. Ef hún
dytti nú, myndi hún þá brotna? En
amma mundi einmitt um leið eftir þessu
sama.
„Þerna, viltu gjöra svo vel að leggja
regnhlífina,” hvíslaði hún.
„Alveg sjálfsagt,” og þegar þernan var
komin aftur til ömmu, hvíslaði hún: „En
hvað hún litla sonardóttir þín sefur vel.”
„Guði sé lof fyrir það,” sagði amma.
Vesalings litli móðurleysinginn,” i
sagði þernan.
Og amma var enn að segja þernunni
allt, sem skeð hafði, þegar Fenella
sofnaði.
17. tbl. Vlkan 27