Vikan - 26.04.1979, Blaðsíða 22

Með London á
öðru eyranu og
bæinn á hinu
Rætt var við 3 starfskonur hjá
Talsambandi við útlönd, þær Margréti
Jónsdóttur, Björgu Sigurjónsdóttur og
Olgu Árnason. Þeir landsmanna, sem eiga
tíð símasambönd við útlönd ættu að
kannast vel við raddir þeirra, því að allar
eiga þær langan starfsaldur að baki, Olga
17 ár, Margrét 16 og Björg 15 ár.
— Hin öra tækniþróun hefur svo
sannarlega sett sitt mark á starf okkar í öll
þessi ár. Það sýnir sig kannski hvað best í
þjálfunartímanum, hann hefur nú styst úr
sex mánuðum niður í tvo.
— Merkasti viðburðurinn var þó sjálf-
sagt opnun sæsímasambandsins 1962, en
áður var aðeins hægt að hafa radió-
samband við útlönd. Þetta var svona ósköp
svipað og samtöl milli skipa, með senditæki
og móttökustöð, og var þetta samband opið
aðeins vissan tíma á dag, en ekki allan
sólarhringinn eins og núna. Þetta samband
var þá nær eingöngu notað til viðskipta-
samtala, og var ákaflega háð veðurfarinu.
Enda var tekið tillit til slæmra skilyrða við
greiðslu á samtölunum.
Síðan komu takkaborðin, og þeim fylgdu
eilífar bjölluhringingar. Við þetta bættist
svo bæjarsíminn, svo að úr varð óskaplegur
hávaði, sem hefði áreiðanlega mælst langt
yfir venjulegt heyrnarþol, hefði slíkt verið
mælt þá. Þetta var heilmikið álag, maður
var kannski með London á öðru eyranu og
bæinn (bæjarsímann) á hinu, og talaði til
skiptanna. Þá þurftum við líka að reikna út
lengdina á símtalinu og kalla inn viðvörun
á þriggja mínútna fresti. Það var oft nánast
ókleift að anna því með 4 línur i gangi og
bæjarsímann að auki.
Nauðsyn á meiri
málakunnáttu en áður
— Nú er stöðin að meira og minna leyti
sjálfvirk, þannig að við hringjum beint í
viðkomandi númer. Þar af leiðir, að starfið
krefst enn meiri málakunnáttu en áður.
Við Norðurlandamálin og ensku hafa nú
bæst þýska og franska, en franska er enn
hið opinbera símamál. T.d. dugir ekkert
nema franska í Rússlandi, og við þyrftum í
rauninni líka að hafa spænsku- og ítölsku-
mælandi stúlkur á vaktinni.
Við vinnum á sex tima vöktum, sem eru
mjög breytilegar, og 13. hverja nótt á 12
tíma næturvakt. Það er mest að gera milli
9-4 á daginn, og svo aftur frá 9 á kvöldin og
fram eftir nóttu. Það gerir tímamismun-
urinn, t.d. á milli Islands og Bandarikj-
anna. Ameríka er alveg sér á parti hjá
okkur, því sambandið á milli er enn ekki
sjálfvirkt.
í vetur var óvenju mikið um bilanir á
sæsímastrengjunum Scottice og Icecan, og
þegar báðir biluðu í einu var aftur gripið til
gömlu aðferðarinnar, radiósambandsins.
Það var enginn leikur að starfa við þessi
skilyrði, þó viðskiptavinirnir sýndu mikla
þolinmæði. Oft var upp undir sex
klukkustunda bið eftir samtali, og pantana-
bunkinn óx að sama skapi.
Enn ein vel þekkt röckt 04, uigfiú klukka, eða
Sigríður Hagalín, laikkona.
Delerium simens
Nú eygjum við þann dag, að sima-
samband milli landa verði algjörlega
sjálfvirkt, þ.e.a.s. fólk getur hringt
beint úr heimasímanum sínum. Þó
þetta sé óneitanlega þægilegt, er um
leið nokkur hætta fólgin i því, sér-
staklega fyrir fólk, sem þjáist af
Delerium Simens. Sjúkdómur þessi
lýsir sér þannig að fá á glaðri stund
óviðráðanlega löngun til að ræða við
vini sína i útlöndum. Þessi sjúkdómur
er heldur ekki viðurkenndur af Sjúkra-
samlaginu, svo að sjúklingurinn
verður sjálfur að bera hinar kostnaðar-
sömu afleiðingar. Við spurðum þær
Margréti, Björgu og Olgu, hvort þær
könnuðust ekki við fyrirbærið.
— Vissulega gerum við það, þó okkur
virðist sem þetta fari heldur minnkandi.
Það versta við þennan sjúkdóm er það, að
hann grípur einkum um sig að næturlagi,
og okkur finnst heldur leiðinlegt að vekja
fólk upp að ástæðulausu. Að vísu nær
þetta ekki yfir Ameríku vegna tíma-
mismunarins. Og svo vitum við líka, að fólk
iðrast þess oft að hafa hringt, þegar það fær
reikninginn. Ef við heyrum, að viðkomandi
er búinn að fá sér heldur mikið neðan í því,
reynum við oft að telja honum hughvarf,
einkum ef hann er heldur ekki viss á
númerinu. Oft kemur þá líka i ljós, að hann
er alveg jafnmikið til í að úthella hjarta
sínu yfir simadömuna, sem er auðvitað
miklu kostnaðarminna.
Að þekkja fólk, án
þess að hafa séð það
— Það er dálítið skrítin tilfinning, að
eiga jafn náið samstarf við fólk og við
eigum, án þess að sjá það nokkurn tíma. Á
þetta sérstaklega við um starfsfólk á
erlendum stöðvum. Sumt af því hefur líka
unnið árum saman við þetta eins og við, og
okkur finnst við í rauninni nauðaþekkja
það. Oft myndast þannig góður kunnings-
skapur i gegnum símann.
Björg: — Þegar ég fór til London, hitti ég
þrjá þeirra sem ég hafði kynnst þannig
gegnum simann, og það var alveg eins og
að hitta gamla kunningja. Þeir buðu mér
allir út, einn meira að segja þrisvar, en við
unnum mikið á sömu vöktunum. Það var
reglulega gaman að kynnast þeim þannig í
sjón.
— Ég ætlaði að fá að skoða sjálfa
stöðina, en hún er svo vinsæl af ferða-
mönnum, að maður þarf að panta tíma, og
það var allt upppantað löngu fyrirfram.
Olga: — Ég var hins vegar búin að gera
ráðstafanir til að skoða stöðina áður en ég
fór út, ásamt einni starfssystur minni. Við
fengum meira að segja konunglegt boðs-
kort, og það var tekið afskaplega höfðing-
lega á móti okkur. Þarna vinna um 400
manns, og í byggingunni fyrir simtöl við
aðrar heimsálfur vinnur fólk af hinum
ólikustu þjóðernum, og sumt í þjóðbúningi
síns heimalands.
En það eru ekki bara starfsmenn símans
erlendis, sem láta heillast af röddum síma-
kvenna, heldur og viðskiptavinirnir, og
hafa þær óséðar fengið hin kostulegustu
gylliboð, jafnvel um heimsreisur.
Margrét: — Englendingur nokkur sendi
mér ótal bæklinga með upplýsingum um
ferðamöguleika í Cornwall. Hann var alveg
ákveðinn í að fá mig með sér sem ferða-
félaga.
Og einn af viðskiptavinum Olgu bauð
henni með sér til Ameríku og Ástralíu, þó
kynnin yrðu aldrei nánari en samræður í
síma.
Reykjavíkurstöðin
vinsæl
Reykjavíkurstöðin á miklum vinsældum
að fagna erlendis, og hefur meira að segja
22 Vikan 17* tbl.