Vikan - 26.04.1979, Blaðsíða 6

Kristnibodinn fijúgandi
Það hefur víst ekki farið fram hjá neinum að kirkjan er
nú að sækja í sig veðrið og er með ýmsar áætlanir á
prjónunum í því sambandi. T.d. hefur hún ráðið sér
blaðafulltrúa og hafið útgáfu á fréttabréfi sem er á
stærð við Alþýðublaðið. Nefnist það Fréttabréf Biskups-
stofu og í einu þeirra gat að líta litla klausu um Helga
nokkurn Hróbjartsson kristniboða sem lengi hefur dvalið
við kristniboð í Eþíópíu en er nú kominn heim til
föðurlandsins sömu erindagjörða. Tekið er fram í
fréttinni að í Afríku hafi Helgi notað flugvél við kristni-
boðið, sem hann að sjálfsögðu flaug sjálfur, en nú skyldi
söðlað yfir og kristilegt starf hafið á meðal íslenskra
sjómanna. Kæmi þá flugvélin í góðar þarfir aftur. Við
fórum heim til Helga og spjölluðum við hann.
Nai, vHS höfum akki hátt kaup
Helgi Hróbjartsson tók á móti okkur er
við knúðum dyra í einu fjölbýlishúsanna í
Álfheimum, stór og sterklegur maður og
virtist ekki vera fisjað saman. Við urðum
strax sannfærðir um að í þessum manni
hefði Guð allsherjar fundið sér góðan
talsmann hér á jörðu niðri. Við spurðum
hann fyrst hvort hann teldi meiri þörf á því
að halda guðsorði að íslenskum sjó-
mönnum frekar en öðrum hér á landi?
Sjómannaheimili á verstöðvum
— Nei, það er ekki hægt að segja það,
því íslenskir sjómenn eru líklega ekkert
minna trúaðir en aðrir íslendingar. Það
væri nær sanni að segja að þeir væru meira
trúaðir, alla vega í sumum tilvikum. En það
er ekki þetta sem um er að ræða þegar
talað er um kristilegt starf meðal íslenskra
sjómanna. Hér er ekki eingöngu um að
ræða andlega velferð þeirra heldur einnig
félagslega. í því sambandi höfum við hug á
að reyna að reisa sjómannaheimili á sem
flestum verstöðvum úti á landi. Við vitum
að á mörgum verstöðvum er lítið við að
vera fyrir sjómenn þegar þeir koma í land
og stoppa í stuttan tíma. Og ég veit að til
eru verstöðvar þar sem sjómenn komast
ekki í hús þegar þeir koma í land, hreint út
sagt. í Noregi er svona starfsemi rekin af
miklum krafti og nær langt út fyrir norska
lögsögu. Þeir hafa skip sem fylgja norska
flotanum hvert sem hann fer og reisa
sjómannaheimili þar sem við á. T.d. voru
norsk sjómannaheimili á íslandi á meðan
norskir fiskimenn veiddu á íslandsmiðum.
En þau voru lögð niður um leið og Norð-
menn sóttu á önnur mið. Við íslendingar
eigum aftur á móti fá sjómannaheimili þó
svo að sagt sé að við lifum á fiski og fisk-
veiðum.
— Þið ætlið ekki að fara út á sjó?
— Nei, það getur ekki orðið af því vegna
kostnaðar. Útlendingar eru gjarnan með
skip sem fylgja flotanum og halda uppi ein-
hverri kristilegri starfsemi en við Jiöfum
ekki bolmagn til þess. Varðandi sjómanna-
heimilin þá höfum við haft gott samband
við sjómannafélögin, einnig höfum við rætt
við ríkisstjórnina og hún tekið okkur
vinsamlega og vel.
— En hvað með staði eins og Hull og
Grimsby þangað sem íslenskir togarar sigla.
Hefur eitthvað verið hugsað um að koma
upp sjómannaheimilum þar?
— Það er atriði sem þarf að hugsa mjög
vandlega. Vissulega væri full þörf á því að
koma upp slíkum heimilum á þeim slóðum.
Það er t.d. vitað mál að í hvert sinn sem
landað er á þessum stöðum eru íslensk skip
þar á meðal. Nóg er af kránum í þessum
höfnum en þó eru þar einnig sjómanna-
stofur sem við höfum verið í sambandi við.
Höfum við þegar sent þangað bókapakka
og ætlunin er að reyna að láta íslensku
blöðin liggja þar frammi í framtíðinni. Það
væri strax í áttina.
— Þessi sjómannaheimili, sem við
vonumst til að geta komið upp á íslenskum
verstöðvum, þyrftu að hafa lesstofur með
góðum bókum, sjónvarp, útvarp, billiard
og annað sem til tómstunda telst. En fyrst
og síðast eiga þetta að vera vinalegir og
hlýlegir staðir — það er fyrir öllu.
Ekki bara guðsorðið
— En er ekki gert ráð fyrir guðsorði á
þessum stöðum?
— Jú, að sjálfsögðu. Af og til verða sér-
stakar kvöldvökur og þá verður predikað.
Þetta er áþekkt því sem gerist hjá KFUM.
En það verður ekki predikað yfir sjómönn-
unum stanslaust, þetta er ekki hugsað
þannig. Ef svo væri þá væri eins gott að
sleppa þessu alveg. Takmarkið er að öllum
líði vel og guðsþjónustur tilkynntar með
fyrirvara þannig að menn geti ráðið því
hvort þeir verða eða fara. Ef umhverfið er
gott og þægilegt ætti engum að vera
vorkunn að hlusta á alvarlega hluti líka.
Þetta verður líkara tómstundaheimili en
kirkju. Það á ekki að fara að demba sér yfir
sjómennmeð Biblíuna eina að vopni heldur
eiga stofurnar að vera þægilegt athvarf
þeirra sem þurfa.
Maður stendur ekki með
puttann upp í loft
— En hvernig er þetta í Afriku? Dembið
þið ykkur yfir negrana með Bibliuna eina
að vopni?
— Nei, nei, nei, við dembum okkur ekki
yfir þá. Ég var kristniboði í Eþíópíu í 7 ár,
frá 1967-74, og tala þvi af reynslu. Það
þýðir lítið að koma með einhverja bók og
byrja að tala. Það fyrsta sem við gerum er
að komast í samband við fólkið, kynnast
því eins og manneskjum. Maður byrjar
gjarnan á því að fara á markaðstorgið og
ræða við fólk. Safnast þá gjarnan í kringum
mann hópur sem vill fá að vita hver maður
er og hvað maður sé að gera. Upp úr þessu
spinnast samræður og ræðir maður gjarnan
um búskapinn og uppskeruna við þá
innfæddu. Svona samræður geta gengið
fram eftir degi og þar kemur að kunnings-
6 ViKan 17> tbl.