Vikan - 26.04.1979, Blaðsíða 44

DAUÐINN ÚR DJÚPINU
„Veistu hvaö?” sagöi Jan, „það gæti
verið góð hugmynd að leigja sér bát. Ég
gæti skoðað nokkrar af eyjunum sem
eru hér fyrir utan.
„Og hvað býstu við að finna?”
Hún yppti öxlum. „Hver veit?”
„Ég veit. Varpstaði skjaldbakanna.”
Rödd hans var köld.
Gerald sat grettinn á bekknum meðan
hún gekk eftir bryggjunni. Einn mann-
anna vísaði henni á lítinn yfirbyggðan
vélbát.
„Spyrjið eftir Simon,” var henni sagt.
Simon reyndist vera lágvaxinn feitur
maður með gljáandi svarta húð og aust-
urlensk augu.
Hann sagði henni að hann myndi með
ánægju að fara með hana hvert sem hún
vildi fara. Hann setti upp sanngjarnt
verð.
„Það er allt klappað og klárt,” sagði
hún við Gerald. „Þetta verður miklu
betra en að slæpast í heila viku og
eyðileggja fríið — skilur þú það?”
„Ég vil ekki að þú farir,” sagði hann
reiðilega.
Eitt augnablik langaði hana til þess að
láta undan. En hann var alltof önugur
og kröfuharður.
„Því miður,” sagöi hún ákveðin.
„Þér á eftir að finnast það,” urraði
hann og gekk hratt upp að hótelinu og
veitti því enga athygli að hún gat ekki
gengið eins hratt.
Fyrst Gerald var svona reiður fór Jan
beint upp í herbergi sitt, át kvöldmat þar
og fór síðan að sofa.
Hún hitti Yves Gerald ekki þegar hún
yfirgaf hótelið morguninn eftir og hélt
niður á bryggjuna en bíllinn hans var
enn á bílastæðinu.
Flestir mannanna höfðu hópast
saman við endann á bryggjunni og voru
að hamast þar með kaðla.
Enginn tók eftir henni fyrr en hún var
komin mitt á meðal þeirra og horfði
niður á bátinn sem hún hafði leigt dag-
inn áður.
Hún gapti af undrun. Litli báturinn lá
djúpt í vatninu svo vatn flæddi yfir
gólfið í stýrishúsinu. Hlerinn yfir vélar-
rúminu var horfinn og þilfarið var
brunnið í kringum lúguna.
„Hvað gerðist?”
„Vélin sprakk,” sagði einhver.
Simon var að ausa vatni úr stýrishús-
inu. Annar maður var að festa línur í
dráttarbát sem var tilbúinn að draga þá í
skipasmíðastöð.
„Hvernig gerðist það?”
Simon leit upp til hennar, kringlótt
andlit hans var stjarft og svitastorkið.
Blóðrák var á annarri kinn hans. Hann
hélt áfram að ausa án þess að svara.
„Þegar hann ætlaði að setja í gang, —
BÚMM!” sagði maðurinn við hliðina á
Jan. „Agaleg sprenging. Það munaði
mjóu. Hann var heppinn.”
„Simon!” kallaði hún niður. „Mér
þykir þetta leitt, þetta er hræðilegt slys
„Slys!” sagði hinn maðurinn hrana-
lega. „Þetta er ekkert slys. Þetta er
yður að kenna. Og honum!” Hann
hnykkti höfðinu illilega í átt til Simon.
„Hann var varaður við í gærkvöldi.
Farðu ekki með konuna. Þeir vöruðu
hann við — skrifleg skilaboð, mjög skýr.
Og samt kemur hann til þess að undir-
búa...”
Jan var steini lostin. Hún gekk eftir
bryggjunni sem í draumi.
Hvítur seglbátur Hanks Rudmans,
Hafgolan, var bundinn við endann á
langri og mjórri bryggju, eilitið frá
hinum snekkjunum.
Það svaraði enginn kalli Jan. Hún
kallaði aftur og beið en enn kom ekkert
svar.
Hún hikaði, setti síðan pokann frá sér
á bryggjuna og steig varlega niður á þil-
farið.
Næstum því um leið birtust höfuð og
herðar Hanks Rudmans í lúgugatinu.
„Ég biðst afsökunar,” sagði Jan. „Ég
ryðst hingað aðeins vegna þess að ég
þarfnast hjálpar.”
„Nú, hvar er þá vinur þinn — sá með
rausnarlega þjórféð?”
Jan virti vel fyrir sér bera bringuna,
upplitaðar gallabuxurnar og bera fæt-
uma.
„Trúðu mér,” sagði hún, „ef ég hefði
einhvem annan til þess að snúa mér til
þá væri ég ekki hérna. Vertu nú riddara-
legur í fimm mínútur og leyfðu mér alla-
vega að segja þér frá því.”
Hann svaraði ekki en settist á stólinn í
stýrishúsinu og hnykkti höfði í átt að
stól á móti.
1 eins stuttu máli og unnt var sagði
Jan honum frá skjaldbökunum og dró
saman atburði tveggja síðustu daga.
„Þetta hljómar asnalega,” endaði hún
mál sitt, „en ég get ekki losað mig við þá
tilfinningu að það sé eitthvað hræðilegt
að leðurbökunum. Og það er eins og ein-
hver vilji ekki að ég komist að meiru.”
„Hver?” Þetta var það fyrsta sem
hann sagði síðan hún byrjaði.
„Sá sem opnaði myndavélina mina,”
sagði Jan ákveðin. „Sá sem kom í fiski-
þorpið um nóttina og þaggaði niður í
þeim öllum. Sá sem fiktaði viö vélina í
bátnum þarna.”
Hann horfði beint framan í Jan. „Svo
þú veist ekki hver. Hvers vegna þá ekki
heldur. En ég veit enn ekki hvað þú vilt
aðéggeri viðþví.”
„Ég var að vona að hægt væri að
neyða þig eða kaupa til þess að sigla út
og líta á varpstaðina.”
„Engin leið,” sagði Hank önuglega.
„Þú hefur ekki einu sinni hugleitt
það,” mótmælti hún.
„Ó, jú, það hef ég gert, og sama hvað
um er að vera, ég vil ekki að báturinn
minn verði sprengdur í loft upp.”
„Og það er endanlegt?”
„Já, sjáðu til, hvort sem þú hefur rétt
eða rangt fyrir þér, þá er engin leið fyrir
okkur tvö að fara af stað og gera út um
hlutina. Spillingin er alls staðar en það
getur enginn gert nokkuð við því.”
„Hvernig getur þú verið svona viss?”
hvæsti Jan.
„Það kemur þér ekki við. Ef þú ert
ekki með fleiri fáránlegar ráðagerðir á
prjónunum til þess að blanda mér í þá
hef ég annað að gera.”
Hann gerði enga tilraun til þess að
hjálpa henni, þegar hún klifraði upp á
bryggjuna, og hann horfði hugsandi á
eftir henni þegar hún gekk hægt í burtu
og reyndi að haltra ekki.
Yves Gerald var enn á hótelinu og át
morgunverð á hliðarsvölum. Hann leit
upp þegar Jan nálgaðist hikandi, óviss
um hvernig móttökur yrðu eftir það sem
gerst hafði kvöldið áður.
„Hvað hefur komið fyrir þig?” spurði
hann glottandi. „Er báturinn þinn sokk-
inn strax eða hvað?”
Jan dró einn af reyrstólunum undan
borðinu og settist niður.
„Maðurinn sem ég réð vildi ekki taka
mig. Vélin hans sprakk,” sagði hún
þreytulega.
Gerald virtist ekki vera undrandi. „Á
þessum bátum getur allt gerst.”
„Þeir sögðu aö hann hefði verið var-
aður við því að taka mig.”
„Þeir eru hjátrúarfullir. Andarnir eru
alltaf að vara þá við.”
Jan setti upp efasvip en mótmælti
ekki. „En mér finnst þetta skrýtið. Hvað
um það, ég ákvað að athuga hvort Hank
Rudman myndi vilja fara með mig.
Hann neitaði.”
„Mig skal ekki undra. öll eyjan er
orðin dauðleið á þessu hjali þínu um
sjúkar skjaldbökur. Getur þú ekki
, fundið þér eitthvað annað til þess að tala
um?”
„Ég býst við að ég verði að gera það,”
sagði Jan.
„Gott, ég fer þá með þig heim.”
Jan fannst næstu þrír dagar aldrei
ætla að líða. Þar sem hún gat ekki synt
skreið hún um ströndina, athugaði tjarn-
ir á klöppum, og gróf eftir skelfiski í
flæðarmálinu.”
Á fjórða degi gekk hún eftir strönd-
inni alla leið að klettavíkinni rétt hjá
plantekrunni.
Lada
sport
Bílaleiga
íþjóðbraut
SÖLUSKÁUNN ARNBERGI
■ití.
800 SELFOSS — P.O. BOX 60
SlMAR 1685 - 1888
Lada 1600
Lada station
44 Vlkan I7.tbl.