Vikan - 26.04.1979, Blaðsíða 39
Fimm minútur med
WILLY BREINHOLST
Þýð: Jóhanna
Þrá/nsdóttír.
VÍTISVÉLIN
Sagan gerist i litlu, suður-
amerísku lýðveldi, þar sem
uppreisnir eru daglegt brauð.
Ruiz Cabana var látinn standa
vörð á breiðu, hrörlegu tröppun-
um, sem lágu upp að VILLA
CACTO. Þetta var fyrrverandi
auðmannshús, en nú var ekki
mikið eftir af dýrðinni. Kalkið
var farið að flagna af
veggjunum, og einasta
skreytingin, sem eftir var, voru
nokkrar dökkrauðar klifurrósir
og fáeinar villirósir, sem uxu
upp með gapandi glugga-
tóftunum. Luiz Fernando y
Zaragoza og vinur hans,
Frederico Jacinton de Pereda,
sátu við stórt, sporöskjulaga
borð úr rósaviði, önnum kafnir
við hina krefjandi vinnu sína. í
einu af gluggaútskotunum stóð
kraftalegur maður, dökkur á
brún og brá, með þykkt,
ógnvekjandi yfirskegg og bláar
varir. Hann japlaði stanslaust á
votum hálfuppétnum vindlings-
stúf. Þetta var hershöfðingi
uppreisnarmannanna, Antonio
y Gutierrez.
— Lo más pronto,
camarados! Flýtið ykkur nú,
sagði hann óþolinmóður, um
leið og hann sneri sér að
mönnunum við borðið og spýtti
út úr sér tóbaksleginum. Hann
gekk þvert yfir gófið. Húsmunir
í herberginu voru fáir, rósaviðar-
borðið, nokkrir stólar,
helgimynd á vegg og stór, járn-
slegin trékista full af hríðskota-
byssum.
Luiz og Frederico hertu á sér.
Þeir sátu og dunduðu við
vekjaraklukku, kveikju og
sprengiþráð. Þeir voru að leggja
síðustu hönd á eina af þessum
algengu vitisvélum, sem notaðar
eru í uppreisnum í Suður-
Ameríku. — Á hvað eigum
við að stilla hana, senor general,
spurði Frederico og trekkti upp
klukkuna.
Hershöfðinginn strauk yfir
ábúðarmikið yfirskeggið og
hugsaði sig um.
— Espera bueno . . . Hann
ekur til stjórnarráðsins um
klukkan 9:30, en morgunpóstur-
inn kemur venjulega um niu-
leytið. Þá liggur pakkinn á skrif-
borðinu hans, þegar hann
kemur. Stilltu klukkuna á tíu í
fyrramálið. Sá verður undrandi
hijo de la gran puta!
Antonio y Gutierrez
hershöfðingi var búinn að fá nóg
af forseta lýðveldisins. Og nú
átti að steypa honum af stóli.
Enda hafði hann verið forseti í
heilar fjórar vikur . . . svo það
var tími til kominn.
Luiz dró fram tóman vindla-
kassa og kom vítisvélinni hagan-
lega fyrir í honum. Síðan var
honum pakkað inn í gráan
umbúðapappír og Frederico
klóraði heimilisfangið á hann.
— Reynið svo að koma þessu
í póst, sagði uppreisnarforinginn
óþolinmóður.
— Eigum við ekki að skrifa á
hann BROTHÆTT? spurði
Luiz. — Það væri verra ef hún
spryngi áður en hún kemst
réttum viðtakanda í hendur.
— Frábært, sagði
hershöfðinginn i viður-
kenningarskyni, og Frederico
skrifaði með stórum, rauðum
bókstöfum þvert yfir pakkann:
FRAGIL! LA MUESTRA SIN
VALOR!
— Verðlaust sýnishorn,
sagði hershöfðinginn og brosti.
— þetta var sniðug hugmynd
hjá þér.
— Það væri kannski betra að
senda hann í ábyrgð. Þá getum
við verið vissir um að hann
tekur sjálfur við honum, hélt
Luiz áfram. Hann flanaði aldrei
að neinu, enda ætlaði
hershöfðinginn að gera hann að
varaforseta sínum, er hann næði
völdum.
LA CARDA CETIFICADA,
skrifaði Frederico og límdi
nokkur frímerki á pakkann, svo
nú var hann alveg tilbúinn.
Hann dró barðabreiða hattinn
vel niður á ennið og fór með
pakkann á pósthúsið. Hann
neytti færis að stinga honum inn
á milli annarra pakka, sem lágu
á afgreiðsluborðinu, og læddist
út án þess að nokkur tæki eftir
honum.
Uppreisnarseggjunum varð
ekki svefnsamt um nóttina.
Hershöfðinginn var kominn á
fætur við sólarupprás. Skömmu
síðar skriðu Luiz, Frederico og
Ruiz undan teppum sínum, en
þeir höfðu allir sofið á köldu
marmaragólfinu.
— Hvað er klukkan, spurði
hershöfðinginn óþolinmóður.
Það vissi enginn, þar sem þeir
höfðu sent forsetanum vekjara-
klukkuna. Hershöfðinginn gekk
að glugganum og leit á kirkju-
klukkuna. Hún var 4:57. Þó
tíminn eftir það væri lengi að
líða, varð klukkan loksins 10, en
þá tók forsetinn sér venjulega
sæti bak við stóra skrifborðið
sitt í stjórnarráðinu.
Klukkan á kirkju heilagrar
Maríu varð9:45.
Hún varð 9:50.
Fimm mínútum síðar sýndu
vísarnir 9:55.
Það var barið að dyrum, og
Antonio y Gutierrez hrökk i
kút. Uppreisnarmennirnir flýttu
sér allir að grípa hríðskota-
byssurnar og stóðu tilbúnir.
— Luiz, hvislaði hershöfðing-
inn. — Gáðu hver þetta er.
Luiz opnaði dyrnar varlega.
Það var bara gamli pósturinn,
hann Miguel, með pakka. Luiz
tók á móti honum, og Miguel
hvarf á braut.
— Þetta var bara pakki, herra
hershöfðingi, sagði hann fegin-
samlega.
Svo heyrðist BANG, og
VILLA CACTO sprakk í loft
upp ásamt kalkflygsum, villtum
rósum, helgimynd og öðru
innanborðs.
Pakkinn hafði verið endur-
sendur, því að Frederico, t’onto
idiota, hafði sett alltof fá
frímerki á hann — en stungið
mismuninum í eigin vasa.
n. tbl.Vlkan 39