Vikan - 24.05.1979, Blaðsíða 14

Framhaldssaga
eftir
Söruh
Patterson
Sumariö
Þýð: Hrafnhildur Va/dimarsdóttir
Johnny settist í plusssætið á gamla Viktoríu-
stólnum og lyfti lokinu. Hann teygði úr
fingrunum og hóf síðan að leika „Pavane for a
Dead Infanta”. Hann lék það stórkostlega. Það
gat ekki farið fram hjá neinum, að hann var
afbragðs píanóleikari.
sem
var
Ég svaf mjög illa eftir þetta. Ég
vaknaði klukkan rúmlega níu. Það var
mjög hljótt. Regnið buldi á glugganum.
Mér fannst ótrúlegt að það væru ekki
nema nokkrir klukkutimar síðan ég stóð
berfætt á jörðinni og horfði áflugvélina
hrapa til jarðar, menn deyja. Eða var
þetta allt saman ef til vill aðeins
draumur? Hafði þetta ekki skeð....?
Ég flýtti mér að klæða mig og gekk
niður. Það var miði á borðinu. Móðir
mín var farin að versla og faðir minn var
I kirkjunni. Ég burstaði hár mitt I
skyndi, fór I gamla jakkann minn og
gekk út.
Það hafði verið hljótt I herberginu
mínu, en I kirkjunni var grafarkyrrð.
Einhver hafði kveikt á kerti við styttu
Maríu meyjar. Mér fannst hún horfa á
mig þegar ég gekk inn ganginn til föður
mins sem kraup við altarið. Ég settist á
fremsta bekkinn og beið eftir honum.
Loksins stóð hann upp og sneri sér
við. Hann var enn í einkennisbúningi og
órakaður.
„Þú svafst lengi frameftir, Kathie.”
„Já.”
Mér fannst ég verða að hvisla til að
rjúfa ekki þögnina. Hálsinn var þurr og
orðin stóðu í mér.
Útdráttur:
Það er sumar. Stríðið er skollið á.
Kate, sem er ekki enn orðin sautján
ára, býr við umhyggju og öryggi á
prestssetri föður síns í Norfolk. I)ag
einn gengur hún út í kirkju til föður
síns, en finnur í hans stað ungan pilt,
sem situr við orgelið og leikur af
kunnáttu og snilld. Hann heitir Johnny
Stewart og er skytta í Konunglega
flughernum, sem er með bækistöð í
grenndinni. Þau laðast hvort að öðru, og
hann býður henni á dansleik næsta
kvöld. Foreldrar Kate starfa bæði við
bækistöðvar flughersins, og næstu nótt
á einmitt að gcra árás. Kate á bágt
með svefn, og þegar flugvélarnar snúa
aftur heim, stendur hún á náttkjólnum
úti í garði og horfir á þær koma, eina
af annarri, sumar illa laskaðar. Ein
þeirra hrapar og springur í tætlur.
„Ég sá þegar vélarnar komu til baka.
Ein þeirra hrapaði hinum megin við
hæðina.”
„Tveir af áhöfninni komust af, sástu
það?”
„Já.”
„Annar fótbrotnaði, hinn er
ómeiddur. Ég er hræddur um að hinir
hafi farist.” Hann bætti við: „Ég at-
hugaði með hann vin þinn, Stewart. Það
eralltílagi með hann.”
Mér létti. Ég lokaði augunum augna-
blik, snerist því næst á hæli og flýtti mér
út.
Ég heyrði bíl aka að húsinu rétt fyrir
klukkan sjö um kvöldið og vissi um leið
að það hlaut að vera Johnny. Ég var
hálfhrædd viðaðhitta hann og hugsaði
með mér að ef til vill sæi hann eftir því
að hafa boðið mér. Ég gekk hægt niður
stigann og heyrði að barið var að dyrum.
„Ég skal svara.” Móðir min flýtti sér
til dyra. Johnny stóð á tröppunum. Þeg-
ar hann gekk innfyrir sá ég gamlan MG
sportbíl standa fyrir utan.
„Þú hlýtur að vera Stewart," sagði
móðir mín og lokaði dyrununt.
„Já, ég er að fara með Kate á dans-
leikinn í félagsheimilinu i kvöld.”
Hún leit á mig undrandi yfir
nafninu en sagði ekkert. Ég gekk til
hans og hann brosti aðeins.
„Halló,” sagði ég. „Má ekki taka af
þér?”
„Þakka þér fyrir.” Hann fór úr
frakkanum og rétti ntér hann. Einhvern
veginn fannst mér einkennis-
búningurinn hjálpa upp á sakirnar.
Móðir mín gekk inn í stofu og Johnny
beið vandræðalegur eftir þvi að ég gengi
inn.
„Þetta er Stewart liðþjálfi, pabbi,"
sagði ég frekar formlega.
Faðir minn sat við eldinn og las i bók.
Hann stóð hægt á fætur, lagði bókina
frá sér og rétti honum höndina.
„Gott kvöld, ungi maður.”
„Gott kvöld, herra."
„Svo þú ert orgelleikarinn.”
Johnny leit til min. „Já, það er vist.”
Mér fannst ég verða að hjálpa
honum. „Sá besti sem ég hef nokkurn
tima hlustaðá.”
„Það segir nú ekki mikið,” sagði faðir
minn vingjarnlega.
Það var honum likt að koma með
svona athugasemd. Hann var alltaf svo
nákvæmur. Það varð vandræðaleg
þögn. Síðan sagði Johnny:
„Mér þykir leitt að ég skyldi ekki
biðja um leyfi til að spila. En það var
enginn í kirkjunni.”
„Það er allt i lagi. Þér er velkomið að
spila i kirkju heilags Péturs hvenær sem
er. Hún er mjög vinaleg og skemmtileg.
Má bjóða þér sérrý?”
„Þakka þér kærlega fyrir.”
Hann var auðsjáanlega á verði. Eins
og sjöttabekkingur fyrir skólastjóra
sínum. Móðir mín sótti glös og
vínflösku. Faðir minn hellti aðeins í
glösin. Það var erfitt að fá vin á þessum
timum.
„Svo virðist sem dóttur minni finnist
þú góður. Ertu það?"
Það var eins og þeir væru í
einhverjum leik. Johnny sagði rólega:
„Þeir tóku mig inn I Konunglegu
músíkakademíuna þegar ég var fimmtán
ára. Ég fékk Bachverðlaunin eftir eitt ár
og Amersham gullverðlaun fyrir
pianóleik á öðru ári. Og ég var besti
orgelleikarinn.” Hann dreypti á
sérrýinu.
„Dugir þetta?”
Það vottaði fyrir hæðni og hroka i
röddinni. Faðir minn lét sem hann
heyrði þaðekki.
„Síðan hefurðu gengið i herinn?”
„Já, einmitt.”
„Jæja. pabbi.” sagði ég.
„Það er til gamalt og gott Bechstein
píanó hérna sem er lítið notað. Þú getur
fengið það hvenær sem þú vilt.”
„Sæktu teið vina,” sagði móðir mín.
„Það hlýtur að vera farið að sjóða á
katlinum."
Ég fór fram I eldhús að ná í te. Faðir
minn kom á eftir mér. Þau hin spjölluðu
glaðlega saman inni í stofunni. Hann
tróð í pípuna sina.
„Góður piltur og hugrakkur.”
„Nú, hvers vegna segir þú það?”
„Hann er með DFM borða.”
„Hvað er það?" Þó að það væri stríð
varégfáfróðum þessa hluti.
„Heiðursorða flughersins. Sjáðu
hérna.”
Hann opnaði skápinn og dró
nokkurra mánaða gamalt blað út úr
blaðabunka. Hann opnaði það og sýndi
mér litmyndir af fimmtán eða tuttugu
orðum. Ég tók fyrst eftir borðanum sem
faðir minn bar. Hann var purpura-
rauður og hvítur — herkrossinn. Undir
myndunum var texti um hetjudáðir og
vasklega framgöngu. Ég leit tómlega á
hann.
„Þú átt svona.”
„Það er rétt. 1 gamla daga úthlutuðu
þeir svona skreytingum.” Ég var engu
nær.
„Þú skalt líta á konunglegu orðurnar
hérna.”
Heiðursorða, flugkross — þær voru
veittar liðsforingjum. Fyrir liðþjálfa
voru flugorðan og hetjuorða. Ég las um
hugrekki og dáðir gegn óvinunum, en
fannst það ekki koma Johnny meira við
en hin klausan föður minum.
„Hvers vegna eru þeir með öðruvísi
orður fyrir yfirmenn? Er þetta ekki
sama striðið? Þeir fljúga sömu
vélunum?”
„Ég er hræddur um að það sé góða,
gamla, breska stéttaskiptingin,” sagði
hann og brosti. „Það er sama sagan alls
staðar en þó sérstaklega áberandi I
Konunglega breska flughernum (RAF).
Flugmaður á t.d. miklu meiri möguleika
á að fá flugkrossinn ef hann er
liðsforingi heldur en að fá flugorðuna
sem liðþjálfi. Þar með er ekki sagt að
allir flugkrossarnir séu gefnir án tilefnis,
en margir virðast hafa fengið þá fyrir að
ljúka ferð eða eitthvað þess háttar.”
Hann kveikti í pípunni. „T.d. fékk sá
sem skaut niður flestar vélar í
orrustunni um England ekki flestar
orðurnar. Hann var nefnilega ekki
liðsforingi.”
„Þetta er hneyksli.”
„En þegar þú sérð flugorðu geturðu
verið viss um að hún er veitt fyrir vask-
lega framgöngu.” Hann tók upp
bakkann. „Já, eins og ég sagði,
hugrakkur drengur. Eigum við að fara
inn?”
„Er faðir þinn í flughernum, Johnny?”
spurði móðir mín. Hann stóð við
arininn og hafði lagt sérrýglasið á
hilluna.
„Nei. hann er ofursti í verkfræðinga-
sveitum hersins. Síðast þegar ég frétti af
honum var hann í Norður-Afriku með
áttundu herdeildinni.”
„Hann hefði líklega frekar viljað að
þú færir í landherinn?" sagði faðir minn.
„Rétt er það,” sagði Johnny og
kinkaði kolli, „en mig langaði til að
fljúga.”
14 Vikan 21. tbl.