Vikan - 24.05.1979, Blaðsíða 17

og virti mig fyrir mér i speglinum. Það
var tvímælalaust til bóta. Þá var mér ýtt
til hliðar. Ég skalf eins og lauf í vindi,
dró djúpt að mér andann, opnaði dyrnar
og gekk út.
Johnny hallaði sér að veggnum og var
að reykja enn eina sigarettuna og horfa
á mannfjöldann. Hann var einmana-
legur á svipinn. Það var eins og hann
ætti ekki heima þarna.
Ég stóð við hliðina á honum og tók i
hönd hans. Hann rankaði við sér og
brosti aðeins.
„Þú lítur Ijómandi vel út.”
„Oh, það eru bara ljósin,” sagði ég og
roðnaði.
„Er það satt að þú sért ekki orðin
sautján ára? Mamma þin lagði þunga
áherslu á það.”
„Gerði hún það.”
„Og þau vilja að þú komir heim
klukkan hálfellefu.” Ég hefði getað
sprungið af reiði en þá tók ég eftir að
hann brosti út í annað. Og svo hlógum
viðbæði.
Hann lagði handlegginn yfir axlir
mínar.
„Eigum við þá ekki að dansa
svolítið?”
Salurinn var fullur af einkennis-
klæddum mönnum sem hlógu og drukku
til að gleyma. Það var þriggja manna
hljómsveit á sviðinu. Píanóleikarinn og
bassaleikarinn voru báðir liðþjálfar í
flughernum, en trommuleikarinn fannst
mér undarlegur. Hann var í amerískum
einkennisbúningi. Seinna frétti ég að
hann væri höfuðsmaður. Hann var með
mjög stutt hár, rautt hár, næstum snoð-
aður, laglegt, kæruleysislegt andlit og
það lék bros um varir hans.
Hann var ákaflega aðlaðandi maður,
fullur af lífi og fjöri og hann var sífellt
að horfa í kringum sig, eins og hann
væri að leita að einhverju. Þegar ég leit
betur á hann sá ég að augu hans voru
líflaus, eins og Johnnys.
Það var fleira undarlegt í fari hans.
Hann var með silfurvængi yfir vinstri
brjóstvasanum og ein af orðunum hans
var breski flugkrossinn. Ég hafði séð i
Illustrated London News að eini mis-
munurinn var silfurrósin á borðanum.
Yfir hægra vasanum voru vængir
Konunglega breska flughersins.
Allt i einu kom hann auga á okkur og
það kom á hann undrunarsvipur.
„Hæ, Johnny,” kallaði hann. „Hvað
er að frétta?"
Hann hélt áfram að tromma. Johnny
veifaði til hans.
„Haltu áfram að reyna, Richie. Þetta
er ekki sem verst hjá þér.”
Ameríkaninn brosti og við fórum út á
gólfið.
„Vinur þinn?” spurði ég.
„Richie?” Johnny brosti. „Við erum
tengdir með píanóstrengjum og
blóðböndum.” Ég varð rugluð á svipinn.
„Pyrirgefðu, þetta er uppáhalds-
setningin hans. Ég fór með Richie í
Sumarið
sem var
fyrstu ferðina mína. Við vorum i
Halifax þá.”
„Hann er Ameríkani,” sagði ég.
„Það gengu margir Kanar í breska
flugherinn áður en Ameríka skarst í
leikinn. Flestir voru i Arnarflugdeildinni
og flugu Spitfire vélum en nokkrir kom-
ust á sprengjuvélarnar.”
Það rifjaðist upp fyrir mér að ég hafði
lesið um þetta einhvers staðar.
„En voru þeir ekki í breskum
einkennisbúningum?”
„Það er rétt, með merki á vinstri
öxlinni til að sýna að þeir væru Kanar.
Þeir voru allir fluttir í ameríska herinn
síðastliðinn september.”
„Og Richie?”
„Hann var búinn að vera með okkur
svo lengi að hann gat ekki hugsað sér að
skipta um einkennisbúning. Honum
tókst að sleppa við það þar til I síðasta
mánuði.”
„Hvað er hann að gera hérna?”
„Hann fær að vera hér samkvæmt sér
stöku fyrirkomulagi þangað til hann nær
nítugustu ferðinni sinni. Þá fer hann
aftur til Sam frænda, hvort sem honum
likar það betur eða verr.”
„Ég hleypti brúnum. „Nítugustu?
Þaðer ansi mikið.”
„Oh, Richie er kaldur gæi. Hann
er með margar orður sem hann fékk
fyrir einhverja vitleysu með Flugdeild
frjálsra Frakka. Ef hann færi aftur
heim yrði hann eflaust einn af þessum
23 ára gömlu ofurstum sem Kanarnir
eru svo hrifnir af.”
„Líkar þér ekki við Ameríkana?”
Hann setti upp undrunarsvip.
„Likar mér? Guð hjálpi mér, ef þeir
eru allir eins og Richie, þá elska ég þá
alla.”
Hljómsveitin lauk við lagið og fór yfir
i „A Foggy Day in London Town”.
Johnny tók í höndina á mér og leiddi
mig aðsenunni.
„Ég skal leysa þig af svolitla stund,
Bunny,” sagði hann.
Pianóleikarinn, sem var undirforingi,
leit út fyrir að vera enn yngri en Johnny.
Hann stóð spilandi á fætur og Johnny
settist niður og tók við.
Þá sagði Richie: „Hvað er nú,
Johnny, kvenfólk á þínum aldri? Næst
verður það viski og spilamennska."
„Æ, þegiðu, Kanaræfill,” sagði
Johnny vingjarnlega. „Þetta er Kate
Hamilton og það er eins gott fyrir þig að
gæta mannasiðanna. Hún er preslsdótt-
ir."
„Er það sá með flugvængina?" sagði
Richie. „Ég var vanur að hlaupa i felur
þegar ég sá hann, þar til einhver sagði
mér að hann hefði flogið Camel á
vesturvígstöðvunum 1917, eins og
pabbi minn. Ég hefði gaman af að tala
við hann.”
„Það er ekkert vandamál. Komdu í te
á sunnudaginn,” sagði ég.
Hann beygði sig áfram, enn tromrn-
andi.
„Þaðer synd aðsjá svona góða stúlku
í slæmum félagsskap."
Johnny greip fram i fyrir honum.
„Gættu að þér," sagði hann. „Róm
var ekki byggð á einum degi. Þaðer best
ég segi þér að Richie er Kreóli. Af
frönsku bergi brotinn Afi hans var
vanur að skjóta mcnn undir álminum i
dögun ef þeir misbuðu honum.
„Það var i gamla daga," sagði Richie,
„og meðal annarra orða, ég heiti
Richard, undirforingi i flughernum. af-
sakið, Henri Richard flugstjóri og láttu*
ekki undradrenginn plata þig. Hann
heldur að hann geti gengið á vatni."
„Þegiðu og haltu áfram að spila,"
sagði Johnny.
Þeir léku vel. Richie var góður
trommuleikari og Johnny var stórkost-
legur og spilaði af miklum krafti „A
Foggy Day", „American Patrol", GI
Jive”. Eftir smástund iðaði allt af fjöri.
Hann hélt áfram að spila og loks var
það Richie sem rétti ungum liðsforingja
kjuðana og bauð mér upp i dans.
„Þú veist ekki af honum meira í
kvöld. Pianóið er hans eina og sanna
ást."
Við dönsuðum hring eftir hring.
Salurinn var lítið upplýstur og fullur af
sigarettureyk. Hann hélt þéttingsfast
utan um mig og þó alveg án þess að mér
fyndist hann vera að reyna við mig.
„Þú dansar vel,” sagði hann.
„Ég var í ballett tvisvar í viku i
skólanum, á þriðjudögum og föstudög-
um, í staðinn fyrir hokki, ef maður
vildi."
„Þið hafið auðvitað þurft að dansa
saman tvær og tvær. Engir strákar til
taks."
„Það var þannig skóli, já."
„Var eða er? Hvað ertu annars göm-
ul?"
„Sextán," sagði ég. „Verð sautján
tuttugasta ágúst. Ljón. Þau geta verið
mjög erfið."
„Guð minn góður.” Hann losaði
takið. „Annaðhvort eru þær of ungar
eða gamlar. Hvar hittirðu Johnny?"
„I kirkjunni. Hann var að leika á
orgelið."
„Það stendur heima." Hann hristi
höfuðið. „Ó. þetta strið."
„Johnny sagði mér að þið hefðuð
flogiðsaman. Haliföxum sagði hann.”
„Þaðer rétt. Fyrsta þjónustutímabilið
okkar. Viltu heyra fyndna sögu? Þegar
ég sá hann fyrst var hann að þvælast í
klefanum minum að skoða tækin. Við
vorum að enda við að sýna skólapiltum
vélarnar og veistu hvað. — Ég hélt að
hann væri einn þeirra og sagði honum
að hypja sig út.” Hann hristi höfuðið.
„Hann var nýorðinn átján ára og leit út
fyrir að vera tveimur árum yngri."
„Og eftir það urðuð þið vinir?"
„Vinir?” Hann varðalvarlegur á svip-
inn. „Vinir? Já. það má segja það. Við
eigum nokkuð stórfenglegt sameiginlegt.
Við erum enn á lifi." Hljómlistin þagn
aði. Hann stóð svolitla stund og hélt í
BLASTURS
VÖKVI
Fyrir dömur og herra.
Lagningarvökvi fyrir hárblást-
ur. Enginn vinsælli á markaðn-
um. Hentugur smellutappi.
cMmerióka ?
Tunguhálsi 11,
Árbæjarhverfi, sími 82700.
2X.tbl. Vlkan 17