Vikan - 24.05.1979, Blaðsíða 10

Séra Bernharður Guðmundsson:
Svanberg K. Jakobsson, Vottar Jehóva.
Vottar Jehóva
í þúsund ára ríki
Krists verður fólk
hamingjusamt
Svanberg Jakobsson, talsmaður Votta Jehóva:
— Við tökum biblíuna bókstaflega,
teljum hana alla sanna og alla kafla jafn-
mikils virði, jafnvel sköpunarsöguna, þó að
við álítum tímahugtakið afstætt.
— Við teljum það heilaga skyldu okkar
að boða öðrum trú okkar og biblíufræðsla
er snar þáttur í safnaðarlífinu.
— Nafnið, Vottar Jehóva, kemur úr
biblíunni og hefur alltaf verið til. í Gamla
testamentinu er ísraelsþjóð kölluð vottar
og Jehóva er nafn Guðs.
— Saga vottanna nú á tímum hefst í
Bandaríkjunum á ofanverðri síðustu öld, er
Charles T. Russel fann sig knúinn til að
leita sannleikans um Guð og bauð ýmsum
af vinum sínum að koma saman til að
rannsaka biblíuna.
— Nú starfa Vottar Jehóva í u. þ. b. 205
löndum. Trúin barst til íslands 1929, en þá
kom hingað Vestur-íslendingur sem reið
um allt landið til að boða hana.
Við erum algjörlega á móti barns-
skírnum. Kristur sagði að með skírninni
yrði fólk að lærisveinum hans. Og ómálga
barn getur ekki verið lærisveinn. Sjálfur
var Kristur ekki skírður fyrr en um þrítugt.
— Hjónabandið teljum við bindandi fyrir
lífstíð og biblíulega séð er engin heimild
fyrir skilnaði nema hórdómur. Komi slik
staða upp er það á valdi hins saklausa hvað
hann vill gera í málinu. Sjálft hjónabandið
er heilög ráðstöfun.
— Samkvæmt biblíunni eru karl og kona
jöfn fyrir Guði. Hins vegar ætlar biblían
þeim sitt hvort hlutverkið. Fólk misskilur
oft þau orð bibliunnar að maðurinn eigi að
vera höfuð konunnar og heldur að þar sé
átt við yfirdrottnun. Svo er þó ekki, en
maðurinn á að elska konuna og annast
hana sem sinn eigin líkama.
— Það kemur skýrt fram í biblíunni að
sálin sé dauðleg. Esekíel segir t.d. að sú
sálin, sem syndgi, skuli deyja. Fyrsta
manninn skapaði Drottinn af leir jarðar og
blés lífsanda í nasir hans. Þannig varð
maðurinn lifandi. Biblian vitnar oft um að
maðurinn hafi ekki neinn ósýnilegan
líkamshluta, kallaðan sál, heldur snúi aftur
til fyrra ástands. En Kristur boðaði okkur
þá von að sú stund rynni upp að allir sem í
gröfunum væru gætu heyrt raust hans.
— Lífstrú okkar byggist mikið á því að
við trúum á að skapari okkar, Guð, ásamt
syni sínum, Kristi, muni binda enda á hið
slæma ástand er ríkir i heiminum. Að
jörðin verði eitt undir himneskri yfirstjórn.
Og þá hefst þúsund ára ríki Krists, og í
þessu ríki upprísa menn til nýs lífs. Þá
verður bundinn endi á þá uggvænlegu
stefnu jarðarbúa í mengun og lifseyðingu
sem nú ógnar lífi voru. Allur hnötturinn
verður að Paradís, fögrum lystigarði, þar
sem allir geta stundað fagurt mannlíf og
verið hamingjusamir án nokkurs ótta.
Guðsríki er sem sagt þungamiðjan í
boðskap okkar.
— Og þarna verða allir menn jafnir, með
sömu tækifærin. Páll postuli sagði að það
mundi ekki hafa úrslitaþýðingu hvernig
menn hefðu lifað heldur mundu upp rísa
bæði réttlátir og ranglátir, enda hafa margir
dáið i gegnum aldirnar sem aldrei fengu
tækifæri til að kynnast skapara sínum, en
það er ekki fyrr en eftir það að við erum
ábyrg fyrir sy ndum okkar. J Þ
Við höfum
sérstaka g
í sambandi við þessa kynningu okkar á
ýmsum trúarsöfnuðum á íslandi fengum
við séra Bernharð Guðmundsson, blaða-
fulltrúa þjóðkirkjunnar, til að spjalla við
okkur um þessi mál almennt.
— Hvers vegna fólk hneigist til sértrúar?
Ég þekkti einu sinni gamla konu sem hafði
sérkennilegt göngulag. Einhvern tíma voru
strákar að gera gys að henni vegna þess
arna. Þá sneri hún sér dálitið hvatskeytlega
að þeim og sagði: — Það hefur nú hver sitt
göngulag.
— Ætli það sé ekki eitthvað svipað með
þá trú sem víkur frá farvegi hinnar
almennu þjóðkirkju. Við erum öll misjöfn,
bæði að skapferli og svo vitsmunalega, og
hneigjumst því að mismunandi stefnum og
skoðunum. Fámennir söfnuðir veita
meðlimum sínum líka vissan stuðning, sem
stórir söfnuðir geta ekki, þvi þar er erfiðara
að sinna persónulegum einstaklingsþörfum.
Fólk fær betur notið sín í fámennum hópi,
og oft bjóða sértrúarhópar upp á þann aga
sem gerir fólki auðveldara að taka ákvarð-
anir, að velja og hafna í þjóðfélagi sem
býður annars upp á því nær ótakmarkaða
valkosti.
— Því miður virðist orðið sértrúar-
flokkur hafa hlotið fremur neikvæða merk-
ingu í íslensku máli þó það sé vissulega
ekkert rangt við að hafa sína sértrú og
finna sínar eigin leiðir. Enda er það sem
betur fer alveg frjálst í samfélagi okkar að
velja sér trú. Samstarf milli þjóðkirkjunnar
og þeirra trúarflokka, sem byggja á kristn-
um grunni, er líka yfirleitt gott enda oft
ekki svo mikið sem skilur á milli. Að
minnsta kosti má segja að það sé miklu
meira sem tengir okkur en skilur okkur að.
— í þessu sambandi langar mig að benda
á það jákvæða hugarfar er ríkir á kristni-
boðsakrinum, t.d. í Afríku. Þar vinnur fólk
úr hinum ýmsu kirkjudeildum hlið við hlið.
Þar er fyrst og fremst spurt hvort
manneskjan sé kristin eða ekki, sem er
auðvitað kjarni málsins.
— Þjóðkirkjan er stundum ásökuð fyrir
að halda slælega utan um sínar sálir en hún
á, eins og ég benti á áðan, erfiðara um vik
með það en fámennir sértrúarsöfnuðir.
Þess vegna virðist hún eiga mun sterkari
IO Vikan 21. tbl.