Vikan - 14.06.1979, Qupperneq 44

Útdráttur:
„Faðir þinn drap þrjá menn og dæmdi
mig til lífstíðar í þennan hjólastól.”
Hin bitra fullvissa í orðum Gareths
Jenkins hitti Luke Owen sem
svipuhögg. Var þetta virkilega
sannleikurinn, sem hann hafði leitað
um svo langan veg? Hann var kominn
til Abermorvent alla leið frá Afríku til
að reyna að komast til botns i þvi,
hvað olli föður hans, Enoch, slikum
hugarkvölum, að hann gat ekki dáið
rólegur, fyrr en sonur hans hafði lofað
honum, að hann skyldi fara og segja
íbúum Abermorvent, að sökin hefði ekki
verið hans. Nú hafa þrír af íbúum
Abermorvent staðfest sekt föður hans,
þrjár manneskjur, sem ekki ættu að
hafa neina ástæðu til að Ijúga að
honum, þeir Jenkinsfeðgar og Nancy
Nation, eina konan, sem faðir hans
hafði elskað. Svo virðist, sem Luke
komist ekki nær sannleikanunt, þótt
hann sé allt annað en sáttur við þá
sögu, sem hann hefur fengið að heyra.
En svo mjög sem þessi niðurstaða fær
á hann, á hann þó viö annað vandantál
að glíma, sem ekki vcldur honum minni
hugarkvölum. Af því sem Nancy hefur
sagt honum, getur hann ekki betur
skilið en að Rhiannon, stúlkan, sem
hann hefur fellt ástarhug til eftir stutt
kynni, sé hálfsystir hans. Honum er nú
Ijóst, að hann verður að fara frá
Abermorvent, en honum hrýs hugur við
því að kveðja Rhiannon.
„Sagði faðir minn þér frá því?”
„Já. Hann er virðingarverður
maður.”
Jenkins leit hvasst á hann. „Öllum
þykja feður sínir virðingarverðir menn,
hr. Owen. Faðir minn vildi, að ég ynni í
verkfærakofanum eftir slysið. En ég gat
það ekki. Að vera einn daginn niðri í
námunum við mestu erfiðisvinnu sem til
er; og þann næsta í verkfærakofanum
að gera við námulampana. Það er sú
vinna, sem þeir eru vanir að láta
gömlum námamönnum í té og...”
BlTURLEIKI hans fyllti skúrinn,
en reiðin var horfin. Nú fyrst gat Luke
litið í kringum sig. Vinnubekkurinn var
hlaðinn viðarbútum og sagi, og á slá við
vegginn héngu margir göngustafir.
Margir þeirra voru mjög venjulegir
útlits, en úrval af sérkennilega útskorn-
um stöfum hékk næst vinnuborðinu.
Luke gat ekki annað en starað á þá.
Hvert og eitt af handföngunum var
listavel skorið út; hundshaus með grein í
kjaftinum, regnbogasilungur milli
tveggja mannsfingra, lax veiddur í net
— og þann siðasta gat Luke ekki annað
en orðið starsýnt á. Þessi göngustafur
hafði handfang, sem skorið var út eins
og örn, sem hefur sig til flugs. lætta var
svo vel unnið. að hann virtist næstum
lifandi.
Rödd Jenkins truflaði hugsanir Lukes.
„Hvað finnst þér, hr. Owen?”
„Þetta er hreinasta meistaraverk. Má
ég skoða hann betur?”
Framhaldssaga eftir Malcolm Williams
Pílagrímsferð
tíl
fortíðarinnar
„Gjörðu svo vel.”
Honum virtist standa á sama, en þó
fylgdist hann gaumgæfilega með Luke,
þegar hann lyfti stafnum varlega upp og
skoðaði hann.
„lætta er einhver fallegasti hlutur.
sem ég hef séð."
Jenkins reyndi að mótmæla. „Þetta er
aðeins til að eyða tímanum. Ég hef nóg
af honum. Hvers vegna ertu svona
hrifinn af þessum?”
Luke reyndi að velja orð sín. „Vegna
þess... að hann er sérlega vel gerður. Og
það er svo mikil tilfinning lögð i útskurð-
inn, að auðséð er, að hann hefur skipt
þig miklu máli.”
Gareth Jenkins hló, ekki eins bitur-
lega í þetta skiptið.
„Þú hefur rétt fyrir þér. Þessi stafur er
sá, sem ég held mest upp á. Fyrir mér
táknar hann — frelsi. Frelsi frá
þessum.”
Hann klappaði á handfangið á hjóla-
stólnum, en það var engin sjálfsvorkunn
í rödd hans.
Luke vissi þá að hann hafði haft á
réttu að standa. Gareth Jenkins var
nógu mikill maður til að horfast í augu
við fortíðina — og framtíðina.
En Luke varð að orða hugsanir sínar.
„Á vissan hátt held ég, að faðir minn
hafieinnig þráðfrelsi.”
„Frá sektartilfinningu sinni?”
„Ég veit jjað ekki, hr. Jenkins. Það er
það sem égekki veit...”
Luke kvaddi og gekk út í sólskinið.
Morlais Jenkins hafði haft rétt fyrir sér
með sársaukann. Með því að koma
hingað hafði hann ekki aðeins ýft upp
sin eigin gömlu sár, heldur einnig sár
Gareths Jenkins.
Hafði það í raun og veru verið þess
virði? Hann hafði viljað, að einhver
segði honum, að þau hefðu öll haft rangt
fyrir sér i sambandi við Enoch Owen. En
enginn hafði sagt það, og nú hafði hann
heyrt sannleikann hjá eina manninum,
sem var til frásagnar.
Dapurleikinn hvolfdist yfir hann, þar
sem hann gekk aftur að bílnum. Nú yrði
44 Vikan 24. tbl.