Vikan - 14.06.1979, Side 45

Dapurleikinn hvolfdist yfir hann, þegar
hann gekk aftur að bílnum. Nú yrði hann
að horfast í augu við Rhiannon. Hamingju-
sömu, fallegu Rhiannon, barn Nancyar og
föður hans. Einu konuna sem hann myndi
nokkurn tíma elska. Einu konuna sem
hann gæti elskað.
hann aö horfast í augu viö Rhiannon.
Hamingjusömu, fallegu Rhiannon, barn
Nancyar og föður hans. Einu konuna
sem hann myndi nokkurn tíma elska.
Einu konuna sem hann gæti elskað.
LuKE var ekki belur undir fund-
inn við Rhiannon búinn, þcgar hann
nálgaðist Rhydewel. En hann fékk
engan tíma til að undirbúa sig. Þegar
hann lagði bílnum, kom hún strax
hlaupandi.
„Luke!” Rödd hennar lýsti bæði
áhyggjum og gleði. „Hvert varstu að
flýta þér svona mikið áðan? Ég hrópaði
á þig... ”
„Fyrirgefðu, en ég hef ekki heyrt
það.” Hann stirðnaði upp, þegar hún
nálgaðist hann.
Hún tók frjálslega I handlegginn á
honum. „Varstu I Abermorvent?”
„Ég heimsótti Gareth Jenkins," sagói
hann.
Hún virtist undrandi. „Þú hefðir átt
að segja mér, að þú ætlaðir þangað. Ég
hefði komið með og kynnt ykkur.”
Luke yppti öxlum. „Ég hugsaði ekki
út í það.”
Hún leit spyrjandi á hann. „Um hvað
töluðuð þið?”
„Hitt og þetta. Kórinn, föður hans,
útskurðinn...”
Hún sleppti handlegg hans og horfði
íhugul á hann. „Luke — það er eitthvað
að? Þú virðist eitthvað svo — ég veit
ekki — svofjarlægur."
Hann tók í hönd hennar. „Komdu.
Við skulum fara I gönguferð. Ég þarf að
ræða við þig. Það er ekki hægt að tala
saman hérna.”
Luke var feginn að komast burt frá
bænum. En þegar þau komu að hliðun-
um, þar sem þau höfðu gengið um svo
hamingjusöm áður, gat Luke ekki leynt
óróleika sínum.
Hún stansaði.
„Luke, það er eitthvað að. Hvað
gerðist í morgun?”
Opinská og sakleysisleg augu hennar
gerðu honum enn erfiðara um vik.
„Það gerðist ekkert sérstakt i morgun
Rhiannon. En...”
„En í gærkvöldi, á leiðinni heim?
Sérðu eftir því sem þá gerðist?”
Þýð.:
Steinunn
Heigadóttir
„Nei, auðvitað ekki. . .” Hann
þagnaði.„Fyrirgefðu mér Rhiannon, en
ég get ekki sagt þér ósatt. Já, að vissu
leyti séégeftirþví.”
„Hvers vegna?” spurði hún óttaslegin.
„Það ætti ekki að angra neinn? Þetta var
besta augnablik lifs míns.”
„Rhiannon.” Rödd Lukes brast.
„Þetta skiptir mig líka mjög miklu máli.
Ég vil að þú vitir það. Ég mun aldrei
gleyma því. En — heimili mitt er i
Afríku. Ekki hér — það væri ekki rétt
gagnvart þér — það er engin framtíð
í jressu."
„Luke!” Hún greip fram í fyrir
honum. „Ertu að reyna aðsegja mér, að
þú sért á förum? Að þú ætlir að yfirgefa
Wales?”
Hann gat ekki litið í rannsakandi
augu hennar. „Ég er neyddur til þess
Rhiannon. Ég — ég verð að fara og skila
bílnum."
„En þú þarft þó ekki að fara strax til
Zambíu."
„Ég er líka með meiri farangur á
hótelinu i London.”
Hún hristi undrandi höfuðið. „En
hvers vegna ertu á förum? Þú hefur ekki
sagt mér réttu ástæðuna. Þaðer eitthvað
annað. Ég sé það í augum þínum.”
„Rhiannon, gerðu það fyrir mig — ég
sagt meira..
’erðist eitthvað i Abermorvent I
er þaðekki?”
iristi höfuðið. Rhiannon ég vil
ir, að. . . vinátta þín skiptir mig
di.”
tta?” Augu hennar skutu
af reiði.
24. tbl. Vikan 45