Vikan - 11.10.1979, Síða 17

Framhaldssaga eftir Rhonu Uren Söglllok
Levndardómur
gomla klaustursins
Þýð: Steinunn Heigadóttír
„Della, ástin mín, viltu gera mig að
hamingjusamasta manni í heimi? Viltu
standa við hlið mér að eilífu? Viltu verða
konan mín? Mín eigin lafði Cunningham?"
„Drekktu þetta og dragðu síðan and-
ann djúpt að þér,” sagði hún. Ég gat
lesið áhyggjur í andliti hennar, ég titraði
stöðugt. „Vindurinn uppi i turninum
hefur verið of sterkur fyrir þig. Komdu
nær eldinum,” hún skaraði i glóðirnar í
arninum.
„Ekki kenna vindinum um ástand
mitt. Það var vindurinn sem bjargaði lifi
mínu,” sagði ég og skalf ákaft.
„Bjargaði lifi þínu. Hvaða vitleysa er
þetta, Della?”
Svipur hennar varð undarlegur og
vökull þegar ég sagði henni sögu mina,
og varð til þess að ég sagði henni ekki
frá ótta mínum um að einhver í húsinu
sæktist eftir lífi minu. Hún virtist
kærulaus um þetta, eins og svona lagað
væri daglegur viðburður.
„Við fórum i langa og stranga
gönguferð. Það er engin furða þó þig
hafi svimaðog fundist að handriðið væri
að falla undan þér.”
„Þetta var engin imyndun, frú Buller-
Hunter, handriðið var ekki í lagi,” sagði
ég þrjóskulega.
„Sandsteinninn á handriðinu hlýtur
að hafa eyðst mikið. Eg held að best
væri að við minntumst ekki á þetta við
neinn,” sagði hún og virtist niður-
sokkinn i að athuga innihald einnar
skúffunnar.
„Ekki að minnast á þetta!” endurtók
ég undrandi. „En ég hefði getað drepið
mig þarna uppi!”
Hún þagði augnablik. Síðan sagði
hún: „Þér þykir vænt um Simon, er það
ekki?”
„Simon? Jú, auðvitaðþykirmérvænt
um hann.” Hvernig gat hún vitað þetta?
Og hvað kom það þessu máli við?
Eftir að hafa vætt vasaklút í ilmvatni
rétti hún mér hann. „Leggðu þetta á
ennið, Della, þá mun þér líða betur.”
Hún settist beint á móti eldinum og
teygði fæturna i átt til hans. Ótti minn
var horfinn og í stað þess fann ég aðeins
fyrir óþolinmæði vegna þess hve rólegt
allt virtist vera í kringum mig. Frú
Buller-Hunter tók til máls eftir skamma
stund.
..Eins og þú veist er Simon veikur.
Cunningham hefur gert allt sem i hans
valdi hefur staðið til að hann gæti fengið
að lifa eins eðlilegu lífi og mögulegt er og
þar sem Simon virðist hafa ánægju af að
hugsa um óðalið hefur faðir hans leyft
honum það.”
Ég kinkaði viðurkennandi kolli. „Já,
bæði Simon og faðir hans elska óðalið og
hafa töluvert meiri áhuga á þvi en Clive
virðist hafa. En hvaða máli skiptir það?”
Frú Buller-Hunter hristi höfuðið
hægt. „Geturðu ekki séð það? Frændi
þinn treystir Simoni til að sjá um að
hlutir eins og svalirnar á turninum séu i
lagi. Hvernig heldurðu að honum muni
líða ef hann fréttir af þessu? Heldurðu
að hann ntundi treysta Sintoni fyrir
þessu framvegis? Finnst þér ekki líklegra
að hann ntundi sjá til þess að Simon
fengi ekki að hafa neitt nteð slíkt að gera
i framtiðinni? Mundu að þetta er það
eina sem Simon lifir fyrir."
En hve þakklát ég var ráðum vinkonu
minnar á þessari stundu. Ef ég hefði sjálf
fengið að ráða hefði ég sagt frænda min-
um frá þessu um leið og hann kæmi
heim og með því skaðað þá manneskju
sem ég síst af öllum vildi særa þannig að
það yrði ekki bætt. Og þó — hvað með
handriðið? Gæti það valdið einhverjum
öðrum lífshættu?
Það var sem frú Buller-Hunter gæti
lesið hugsanir minar, hún minnti mig á
að ég hefði séð Manning á svölunum,
hann hlyti að hafa séð að handriðin
þörfnuðust viðgerðar.
„Ef það er rétt hjá þér að handriðið
þarfnist viðgerðar mun hann sýna
Simoni hvað gerðist og gert verður við
það. Kannski var hann einmitt að líta
eftir hvort allt væri í lagi þarna uppi."
Ótti niinn sefaðist. En þegar ég var á
leiðinni inn að herberginu minu komu
aðrar spurningar upp i hugann, undar-
41. tbl. Vikan 17