Vikan - 18.10.1979, Page 26

Nei, ég er að afsaka það sem eru mín
eigin mistök. aðeins min.
Þú stritaðir mikið og á fridögum
hjálpaðir þú pabba þinum. sem er
lögræðingur, að sumu leyti til þess að
öðlast reynslu og að suniu leyti til þess
að eignast peninga. Við vildum gifta
okkur um leið og þú lykir prófi og við
vissum að við myndum byrja með sára
litið milli handanna. En það skipti ekki
máli.
Við fóruni ekki mikið út, en okkur
leiddist það ekki. Það var okkur nóg að
eyða öllum þeim tima sem við gátum
saman, og við vorum vön að ganga
marga kílómetra á sunnudögum. Við
þrömmuðum yfir heiðarnar og Kátur
hljóp á undan okkur, svo fórum við
annaðhvort heim til þin cða min. þreytt
og svöng og stóðum i eldhúsinu meðan
þú bjóst, til samlokur með osti og ávaxta
mauki fyrir okkur.
Manstu eftir þvi, Ray? Býrðu þær
nokkurn tínia til lengur? Hugsar þú
ennþá til mín?
Ég var næstum nilján ára þegar
Stewart komst inn i spilið. Hann var
Ijósmyndari hjá einu hinna stóru
dagblaða og var að vinna að myndaröð
um börn vinnandi mæðra. Hann kom til
þess að taka myndir í leikskólanum,
„Hann er eldri en þú," man ég að ég
sagði kæruleysislega við þig, „ekki eins
hár, tneð dökkt hár, dökk augu og er
mjög áhugasamur um starf sitt."
Ég talaði kæruleyslslega þvi ég varð
að gera það, varð að reyna að dylja það
fyrir sjálfri mér scm var að gerast innra
með mér. Og jafnvel þá. alveg i upphafi,
var ég að reyna að vera raunsæ, ég benti
sjálfri mér á að Stewart væri tuttugu og
fimm ára. augljóslega mjög reyndur á
ntörgum sviðum og jafnaugljóslega
sér ntcðvitandi um áhrif sin á ntig.
Þú hlýtur að hafa kontist að þvi mjög
fljótlega, Ray — ég veit það, þvi siðar
þegar við töluðum um þetta, þá sagðir
þú að eitt kvöld er þú hringdir i mig hefðir
þú vitað að hann væri hjá mér, að hann
hefði kysst mig. En þú sagðir ekkert. þú
spurðir mig ekki. ekki þá og ekki síðar.
Þú . . .þú sagðir að þú vonaotr ao
kæmist yfir þetta, eins og sjúkdóm, og
aðégkæmi há aftur lil þin.
En svo var þaðekki.
I stað þess fór ég frá þér. Fór frá þér
og heimili minu til þess að fara með
Stewart.
Ég vissi að ég varð að fara, þegar
Stewart sagði mér næsta dag að hann
væri á förum.
„Það er svo auðvelt að lesa i andlitið á
þér. Lisa," sagði hann striðnislega og
snerti kinn mina með einum fingri.
„Hvers vegna kemur þú ekki með? Það
verður gaman."
Það kvöld sagði ég þér að ég væri að
fara. Þú varst . . . sár, ringlaður og lika
reiður, ég veit það. En þú sagðir ekki
margt. Ég vissi að þú myndir ekki grát
biðja mig, og þó þú hefðir gert það, þá
hcfði það ekki breytt neinu. Það rigndi
líka kvöldið sem þú fórst. Ég horfði á þig
ganga niður stíginn, opna hliðið og
ganga í burtu, án þess að líta við. Það
var' eilitill sársauki i hálsinum á mér en.
. . Ég ætlaði að fara með Stewart og það
eitt skipti máli.
Ekkert sem foreldrar mínir sögðu fékk
mig til þess að skipta um skoðun. Þau
voru raunhæf og þægileg til að byrja
með, viss um aö ég sæi að mér, þau
bentu á að ég væri aðeins átján ára og
það væri kannski eðlilegt að ég félli fyrir
einhverjum eins og Stewart áður en ég
settist i helgan stein með þér.
„Ég ætla að fara með Stewart,” sagði
ég-
Og ég fór. Ég skildi við mömmu
náföla og grátandi og pabba reiðan og
ósveigjanlegan. Á síðasta augnabliki
greip mamma mig i faðm sér og bað mig
aðskrifa sér.
„Þú . . . hefur ekki kvatt Kát," sagði
hún litrandi og hundurinn, sem heyrði
nefnt nafn sitt, kom til mín, blíð augu
hans voru undrandi og spyrjandi. Ég
strauk honum um hrjúft höfuðið og eitt
augnablik kom upp minningin um lítinn
hvolp i fangi mínu og þér að þurrka tár
min. Þá heyrði ég í bil Slewarts og ég
fór.
Þaðer rétt rúmlega ár siðan þetta var.
Allan þann tíma hef ég ekki séð þig
fyrr en i gær.. held ég.
Það leið á löngu þar til ég skrifaði
mömmu. Og þegar ég skrifaði. þá var
það stutt bréf i léttum tón.
„Þú verður ánægð með að heyra,”
skrifaði ég, „að ég hitti Stewart ekki
framar. En ég er í stórkostlegu starfi sem
móttökustúlka á auglýsingaskrifstofu,
ég hitti mikið af fólki og skemmti mér
vel. Hafðu ekki áhyggjur af mér — mér
liður vel."
Mér var sama þó hún héldi að Stewart
hefði fariðfrá mér.
Hún hefði líklega ekki trúað mér, ef
ég hefði sagl henni að ég hefði séð að
mér, að ég skildi það sem hún hefði
reynt að segja mér, að ég meira að segja
myndi eftir gamalli vísu sem hún sagði
mér frá: „Það er munur á ást og aðdáun
—" Ég hafði ekki skilið Ijóðlínuna, ég
hafði misskilið aðdáun og blinda hrifn-
ingu sem raunverulega ást.
Þessi skilningur kom ekki skyndilega.
Hann kom hægt og bítandi, fyrstu
mánuðina. Þó undarlegt megi virðast,
þá virtist Stewart njóta þess að hafa mig
hjá sér.
- * • Ridgeway
JEc: j ?1 & Jones
2* Vikan 4*. tbl.