Vikan - 27.12.1979, Qupperneq 27

t>egar blöðum og tímaritum er flett blasa
við myndir af glæsilegu sýningafólki og
kvikmyndastjörnum, sem virðast ei(a
það sameiginlegt að vera öllum öðrum
jarðarbúum fegurri. Venjulegt fólk
fyllist minnimáttarkennd og finnst
aldeilis fráleitt að það geti látið sjá sig i
viðhafnarklæðum sínum á almannafæri,
þar sem ljótleikinn og sveitamennskan
eru aðalsmerkið. Setningin: „En ég á
ekkert til að fara í” og svo sú gamal-
kunna: „Get ég farið í jakkafötunum
gömlu góðu sjötta árið í röð,” hrjóta af
vörum örvæntingarfullra almúgamanna
og líklega mun svo verða um ókomin ár.
Gamanið kárnar svo ef ákveðið er að
endurnýja birgðirnar. „Svona kjól gæti
ég aldrei látið sjá mig i” og „. . . ístran
sést ennþá meira i svona vesti,” taka við
af fyrri setningunum og allt viröist fyrir-
fram vonlaust. Það vill gleymast að fyrir
myndatökurnar af glæsifólki timarit-
anna hafa ófáar vinnustundir sér-
fræðinga verið keyptar. Hver og einn
hefur fengið hina einu réttu
meðhöndlun, svo það besta í sérhverjum
einstaklingi fái notið sín til hins ýtrasta.
Með nútíma förðunartækni, hár-
snyrtingu og réttu fatavali er möguleiki
að gera hvern sem er næstum óþekkjan-
legan og gamla, góða minnimáttar-
kenndin og sveitamennskutilfinningin
fýkur út i veður og vind. Hvað segir
annars ekki máltækið: Fötin skapa
manninn?
En allt kostar peninga, það má ekki
gleymast, og stundum mikla peninga.
Heildarkostnaður við stökkbreytingu
starfsliðs VIKUNNAR gerði þó ekki
Fré vhMtri: IMgi, HrafnhMur, Þorbargur, Borghildur Anna, Eirikur, Jöhanna og sttjandi Jim«mart.
nema rétt að losa átta hundruð þúsund
og getur það varla talist nein stór-
upphæð í darraðardansi verðbólgunnar.
Kvenfólkið fór í Parisartiskuna og
naut aðstoðar Rúnu Guðmundsdóttur
við val á kjólum. Kjólarnir sem Borg-
hildur og Hrafnhildur klæðast eru frá
hinu þekkta enska fyrirtæki Frank
Usher, en Jóhanna er í kjól sem
saumaður er á saumastofu Parísar-
tískunnar og er því alíslensk framleiðsla.
Verðið á honum segir okkur að þar
erum við fyllilega samkeppnisfær við
aðrar þjóðir. Andlitsförðun sá Bentína
Björgólfsdóttir um og notaði hún
eingöngu japanskar snyrtivörur frá
Kanebo. Þær nefnast Joset og eru sér-
hannaðar fyrir Norðurlönd, þar sem
kuldinn veldur miklum þurrki í húðinni.
Þetta er svo kvöldmálning i samræmi
við tilefnið og notaður frekar mjúkur
heildarsvipur. Hársnyrtingin var unnin
af Pálínu Sigurbergsdóttur og Höllu
Guðmundsdóttur. Þar var um að ræða
lokkalitun, blástur, hárþvott, greiðslu og
fleira. Klipping var ekki með i dæminu
en hún kostar 4000 krónur.
Karlmennirnir fóru i Herrahúsið og
Alfred Wolfgang Gunnarsson bjargaði i
þar málum. Starfslið Villa Þórs sá um i
hársnyrtinguna og var þar um að ræða I
klippingu, hárþvott og blástur.
Eins og áður sagði losaði svo heildar- i
kostnaðurinn áttunda hundraðið i j
þúsundköllum og árangurinn sýnir svo I
ekki verður um villst að útliti fólks er j
svo sannarlega hægt að breyta á ýmsa [
vegu.
Ljósmyndirnar tók A tli A rason.
52- tbl. Vikan 27