Vikan - 17.01.1980, Blaðsíða 13

þvi til að svona séu reglurnar en ef hann
komi með beiðni frá stúlkunum um að
þær vilji og þurfi félagsskap þá verði ég
dauðfeginn því það kostaði mig stórfé að
halda uppi þessari siðgæðisvörslu. Sá
vestfirski fer á braut með pytluna en
birtist aftur að vörmu spori og hefur þá
meðferðis skjal með undirskrift allra
stúlknanna þar sem þær fara þess á leit
að karlmönnunum verði hleypt inn til
þeirra þvi ekki vilji þær búa i algeru
nunnuklaustri. Ég skildi þetta mætavel
og afléttl allri vörslu. Svo líður og bíður
og allt virðist vera i góðu standi. Nema
hvað eftir þriggja daga frjálsræði koma
til mín tvær finar frúr úr Reykjavik,
harðgiftar og allt hvaðeina, sem voru í
síld hjá mér og höfðu ekki haft neitt á
móti því að skvetta úr klaufunum þegar
undirskriftum var safnað, og grátbiðja
mig nú um að setja vörslu aftur við
húsið þar sem þær séu búnar að fá alveg
nóg. Ég sagðist ekki geta gert það þar
sem í skúffunni m'inni lægi skjal þar
sem allir íbúar hússins hefðu krafist þess
að gæslu yrði aflétt. Aftur á móti væri
ég alveg tilleiðanlegur að senda skjalið
suður og spyrja eiginmennina hvað þeim
fyndist réttast í málinu. Við þetta féll
konunum allur ketill i eld og fyrir þrá-
beiðnir þeirra og grátbænir ákvað ég að
setja aftur vakt við konuhúsið og eftir
það féll allt í Ijúfa löð.
Með konur á
öxlunum og
sœfarar í stigum.
En þetta var ekki eina kvennahúsið
sem ég var með. Á öðrum stað var ég
með fleiri stúlkur uppi á lofti i húsi þar
sem fyrsta hæðin var notuð sem mötu-
neyti fyrir okkur og þar var ég einnig
með skrifstofu. Fyrir bragðið æxlaðist
það oft þannig að ég var sjálfur hús-
vörður i þessu kvennahúsi þegar böll
voru og opnaði þá bara fyrir einni og
einni stúlku þegar þær fóru að tínast
heim. Svo er það eitt slíkt kvöld að ég og
kunningi minn sitjum þarna á neðri
hæðinni og höfum það huggulegt yfir
glasi, að bankað er. Ég fer til dyra og þar
fyrir utan stendur ein af stúlkunum
okkar sem virtist hafa fengið sér einum
of mikið i staupinu, alla vega var hún
lítt göngufær þannig að ég sveifla henni
upp á öxlina og ber hana upp á loft.
Þegar ég kem niður aftur eftir þennan
kvennaburð fer kunningi minn að
öfunda mig af þessu hlutskipti og það
verður úr að ég lofa honum þvi að hann
skuli fá að bera þá næstu upp. Gott og
vel. Við bíðum hinir rólegustu þar til
bankað er á ný og þá ris minn maður á
fætur, gengur að dyrunum og býr sig
undir að sveifla einni ungri yfir axlir sér.
Hann opnar dyrnar og í þann mund sem
hann er að þvi kominn að svipta kven-
manninum upp á bakið, sér hann að
þetta er konan hans. Þá var hún að leita
að honum og greip hann glóðvolgan.
Annars var siðgæðið í góðu lagi öll
síldarárin, enda ekki annað hægt. Stúlk-
urnar þurftu að vinna frá þvi snemma á
morgnana og gátu því ekki verið að
svalla fram eftir nóttu. 1 landlegum kom
það náttúrlega fyrir að sjómennirnir
vildu halda áfram skemmtunum þó
klukkan segði annað og gerðu þvi oft
itrekaðar tilraunir til að ná til kvenn
anna. Oft gripu þeir til þess ráðs að nota
stiga til að komast fram hjá varðmönn-
unum sem einbeittu sér að því að gæta
útidyranna. Með þvi að nota stiga
komust sjóntennirnir upp í glugga
stúlknanna en með þvi var þó ekki nenta
hálfur sigurinn í höfn. Konurnar
skoðuðu nefnilega stigamennina vand
lega og ef þeint ekki leist á andlitið
spyrntu þær stiganum umsvifalaust frá
veggnum og mátti margur sæfarinn
heita heppinn að sleppa lifandi úr
fallinu. Aftur á móti gat svo farið, ef
stigamenn voru laglegir eða með glampa
i auga. að þeini væri hleypt inn. En þrátt
fyrir allt var siðferði i góðu lagi, enda
var þetta vinna og aftur vinna. Þó finnst
mér hálf skrýtið að ekki skyldu fleiri
börn koma undir á þessum árum miðað
við allan þann fjölda karla og kvenna
sem þarna var samankominn."
1-2 tonn af
brennivíni endur-
send.
— En drykkjan?
3. tbl. Vikan 13