Vikan


Vikan - 17.01.1980, Blaðsíða 43

Vikan - 17.01.1980, Blaðsíða 43
„Alveg viss. Tim hefur rétt fyrir sér. Það er stórhættulegt að keyra við þessar aðstæður. Það er hreyfing á jörðinni og fallin tré liggja næstum alltaf yfir veginn þegar svona viðrar. Það er ég viss um.” „Eins og þú vilt.” Noel byrjaði að færa sig, síðan lagði hann höndina á hné hennar. „Claire,” byrjaði hann, en hún tók fram í fyrir honum með þvi að segja: „Fyrirgefðu, en ég er alveg uppgefin.” Siðan lagði hún lófann yfir munninn, eins og til að kæfa geispa, og bætti við: „Ef ég fer ekki strax að hreyfa mig, þá sofna ég hér í bílnum.” Snöggur eins og elding opnaði Noel dyrnar, stökk út úr bílnum og sagði stuttlega: „Góða nótt.” Síðan var hann horfinn. Claire varð eftir rugluð og, þótt undarlegt mætti virðast, særð yfir að hann hafði ekki fylgt henni að húsinu. Hún sat þarna stundarkom, sveipuð bleksvörtu myrkrinu. Síðan fór hún út úr bílnum og opnaði útidyrnar klaufa- lega. Hún var að niðurlotum komin. Claire vaknaði við að hún hlustaði, þó einkennilegt væri, eftir einhverju hljóði. Fyrsta morgunskíman var varla komin á himininn, og eitthvað hlaut að hafa vakið hana. Það hafði stytt upp og í fyrstu heyrði hún ekkert hljóð. Síðan, þegar hún var farin að slappa af og búin að snúa sér á hina hliðina, heyrði hún það. Það barði einhver mjúklega en ákveðið á hurðina. Henni datt ekki í hug að vera hrædd. Það virtist engin ástæða til að neinn kæmi til hennar í illum erindagjörðum berði að dyrum, og það væri ekki í fyrsta skipti sem heimilishjálpin kæmi með einhverja sorgarsögu um lekandi þak eða veikindi. Það var ekki fyrr en löngu seinna að hún gerði sér grein fyrir því að þessai hræðilegu hugsanir og ótti vegna Dermotts höfðu ekki komið í huga hennar. Hún flýtti sér í náttsloppinn og gekk síðan í gegnum ganginn, sem enn var í myrkri, og að útidyrunum. Þar sem hún var kona og bjó ein hafði hún þó vit á að opna varlega. Þar að auki hefði Rebecca áreiðanlega komið bakdyra- megin. „Hver er þar?” hrópaði hún lágt, með höndina á ljósrofanum. „Það er ég, Bruce. Hleyptu mér inn.” Andlit hans og hár var kolsvart af sóti sem regnið hafði skolað af hér og þar Þannig að blettirnir lágu I röndum niður andlit hans og niður á óhreina, vota tegnkápuna. Hendur hans og neglur voru svartar og gráar flónelsbuxurnar voru ataðar leðju upp að hnjám. Augu hans voru blóðhlaupin og andlitið lýsti nasstum brjálæðislegri örvæntingu sem hraeddi hana. En þetta var Bruce, þrátt fyrir allt, °g hann virtist hafa komið til hennar eftir hjálp. Claire opnaði dyrnar og hleypti Undir Afríku- himni honum inn, því að hvaða vandamál svo sem hann átti við að etja gat hún ekki sent hann í burtu í þessu ástandi. „Segðu mér frá þessu seinna,” sagði hún stuttlega. „Fyrst er best að þú farir úr blautu fötunum og i bað. Þú getur fengið eitthvað af fötunum hans Dermotts.” Bruce riðaði er hann gekk fram hjá henni, og hún bætti við: „Bíddu, ég sæki koníak handa þér.” ann staulaðist að næsta stól og lét fallast niður I hann, eins og hann væri að niðurlotum kominn. Hann drakk koníakið i einum sopa og sat síðan eins og frosinn og hélt þéttingsfast um tómt glasið. Claire tók það af honum og skipaði: „Nú ferð þú i bað, Bruce. Ég læt renna í það.” „Eftir augnablik. Leyfðu mér —” Hann sat með hendurnar fyrir augunum. „Eitthvað að borða,” sagði hann. „Fljótt.” „Ég elda eitthvað fyrir þig. Hvað viltu?” „Nei, nei. Ég hef ekki tíma. Áttu mjólk, brauð og ost? Fljótt.” Bruce fór á eftir henni inn í eldhúsið og fylgdist með henni, þar sem hún tók mjólkina út úr ísskápnum, síðan fór hún að smyrja brauðið um leið og hún spurði: „Hvað skeði. Ég veit um eldinn, en hvernig skeði það?” Bruce svaraði um leið og hann tróð brauðinu upp í munninn: „Hann er brjálaður. Þetta var ekki mér að kenna.” „Hver er brjálaður?” „Efraim.” „Og hvað um Abinal? Hvar er hann?” „Dáinn.” Bruce starði á hana yfir brúnina á mjólkurglasinu meðan hann kyngdi mjólkinni. Síðan rétti hann fram glasið til að fá meira. „Það er ekki mér aðkenna, Claire.” „En hvaðskeði?” „Abinal varðfullur. Ég sagði þér það i gær. Hann fór inn í vörugeymsluna til að sofa úr sér og þar fann ég hann. Þeg- ar hann vaknaði var hann aftur kominn í fýlu og hótaði að eyðileggja málverkin, svo að ég sló hann niður og dró hann inn i hornið á meöan hann var að kæla sig. Síðan kom Efraim inn í bakgarðinn og hrópaði á hann.” „Þú sagðir mér að Abinal væri ekki þar,” mótmælti Claire. „Og þú sagðist ekki hafaséð Efraim.” „Ég sá hann ekki. Allavega ekki alveg greinilega. Ég læddist út á meðan hann var hinum megin við geymsluna og flýtti mér siðan inn í verslunina eftir að hafa læst vörugeymslunni svo að hann kæmistekki inn.” Bruce lagði frá sér glasið og strauk fingrunum í gegnum hárið um leið og hann hélt áfram. „En Efraim kom aftur. Hann hafði nefnilega heyrt að Halliday væri kominn. Og hann hætti ekki að spyrja mig hvar faðir hans væri — hann gerði mig alveg vitlausan á þessum spurningum sínum svo að ég fleygði honum út úr versluninni og lokaði henni. Ég gaf honum tíma til að hypja sig og fór svo aftur að geymslunni til að ná i Papemálverkin. Ég var rétt kominn inn fyrir þegar asninn sá arna kom inn með tvo af bræðrum sínum með sér. Þeir höfðu verið að drekka, það fann ég á lyktinni. Þeir byrjuðu að róta til I geymslunni og endurtóku í sífellu að ef Abinal fengi ekki sinn hluta, þá myndu þeir sjá til þess að enginn fengi neitt. Einn þeirra kveikti á eldspýtu.” Þegar Bruce sá undrunina og skelfinguna i andliti Claire þagnaði hann allt í einu. Síðan hrópaði hann næstum því: „Það var ekki mér að kenna, ég er alltaf að segja þér það. Þeir voru brjálaðir af reiði. Þrír á móti einum. Þeir hefðu aldrei hlustaðá mig." ..Hefbu aldrei?" „Ég hafði hugsað mér að segja þeim það þegar ég kæmi aftur.” „Aftur?" „Ég varð að finna málverkin fyrst og flytja þau að dyrunum, þar sem ég gæti komið þeim út. Þeir hefðu byrjað á að eyðileggja þau, skilurðu? Það voru þau sem þeir voru á eftir. En þegar málverkin voru komin á öruggan stað gaus upp ógurleg ólykt.” ClaIRE þrýsti lófunum að kinnum sér og barðist við óbeitina. Munnur hennar var þurr þegar hún hvíslaði: „Þú lést Abinal brenna inni?” „Ég gat ekkert að þvi gert, ég er alltaf að segja þér það?” hrópaði Bruce. Við urðum allir að forða okkur því að allt var að brenna upp til agna á nokkrum mínútum. Þessi ungi asni með eld- spýturnar hefur varla vitað hvað hann var að gera.” „Þú hljópst í burtu án þess einu sinni að reyna...?” „Ef ég hefði sagt þeim frá þvi þá, hefðu þeir drepið mig. Vertu nú ekki svona vitlaus?” Claire gat ekki svarað. Hún starði aðeins á Bruce og augu hennar lýstu viðbjóði. Hún kreppti hnefana svo að neglurnar skárust inn í hörundið. „Skilurðu ekki að nú verða þeir á eftir mér?” sagði hann í bænarrómi. „Bíllinn minn festist á útsýnisveginum. Ég — ég hef gengið margar mílur.” Það voru tár örvæntingar og sjálfs- vorkunnar i augum hans. Síðan byrjaði hann að hrópa, hærra og hærra: „Allt I lagi. Hvað hefðir þú gert, litli sjálfum- glaði kjáninn þinn? Brunnið sjálf þarna inni eins og heilög Jóhanna i heimskulegri tilraun til að bjarga því sem eftir var af Abinal? Það var vonlaust, trúðu mér. Gjörsamlega, full- komlega vonlaust.” Fyrsti sólargeislinn gægðist inn um eldhúsgluggann. Um leið og hann lenti á augum Bruces bar hann höndina fyrir til að hlífa þeim. Síðan bað hann aftur: „Það liggur vegur — allavega stigur við námuopið. Þaðan eru aðeins nokkrar mílur að landamærunum.” „Málverkin,” sagði Claire allt í einu. „Keyrðu mig að stígnum, Claire,” hélt Bruce áfram að biðja hana, eins og hún hefði ekki sagt neitt. „Ég hef aldrei komið þangað, aldrei komið að námun- um einu sinni. Þú hefur farið þangað. Þú þekkir leiðina.” „Það er ekki hægt Bruce. Þú verður að fara til baka og segja sannleikann.” Skop Hann trimmar tvo tlma á hverjum morgni, svo kemur hann fárveikur inn og muldrar eirthvað allan daginn. 1 I, . ,V..V..V. V.-.V.'l'lV.'.V.V.v.‘. 3. tbl. VikanÍ43
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.