Vikan - 17.01.1980, Blaðsíða 45

húsið í áttina að svefnherberginu.
Dyrnar á baðherberginu voru opnar.
Blautu handklæði hafði verið fleygt á
baðgólfið og óhrein föt Bruces lágu í
hrúgu í einu horninu. Dyrnar að
gestaherberginu voru lika opnar og
þaðan heyrðist ekkert hljóð. Hún gekk
hljóðlega inn.
Bruce lá endilangur á rúminu og berir
fætur hans snertu gólfið. Hann var i
einhverjum fötum af Dermott. Óhreinir
skórnir lágu á gólfinu og hann svaf svo
fast, að hann virtist varla draga andann.
Claire gekk nær og leit niður á hann.
Hár hans var nú þurrt og lá fram á
ennið, eins og á litlum dreng; andlit hans
var afslappað og unglegt. Hann leit
jafndrengjalega út og Dermott þegar
hann svaf. Hún leit á ökklana. Buxurnar
pössuðu ágætlega því að þeir voru báðir
hávaxnir.
Claire teygði fram höndina til að
snerta öxl hans og vekja hann, síðan dró
hún hana aftur hikandi til sín. Hún
hafði lofað honum mat og fötum. En
svefni? Hún vissi það ekki. Allt sem hún
vissi var að á meðan andlit hans bar
þennan varnarlausa svip gat hún ekki
fengið af sér að vekja hann.
Hún gekk hljóðlega aftur inn í eld-
húsið og slökkti á kaffikönnunni. Hún
myndi ekki gera meira. Hún myndi ekki
yfirgefa húsið á meðan Bruce var þar og
hún myndi heldur ekki segja Rebeccu að
hann væri þar. En hún hafði meint það
sem hún sagði. Ef einhver spyrði hvar
hann væri myndi hún segja að hann
væri sofandi.
Rebecca kom ekki og þegar leið á
morguninn þóttist Claire vita að hún
hefði frétt um bróður sinn.
Claire sat á veröndinni og starði út
Vfir garðinn. Garðstólarnir hennar, sem
höfðu fengið sitt árlega bað, stóðu nú
blautir og mjúkir, jafnvel einmanalegir,
og þornuðu i sólinni. Hún hringdi ekki
til neins; og enginn hringdi i hana. Það
var eins og hún hefði allt í einu verið
færð frá öllum mannlegum samskiptum.
Einhvern veginn vildi hún hafa það
tannig þar til Bruce væri farinn út úr
húsinu.
Um ellefuleytið heyrði hún að
bildyrum var skellt fyrir utan bilskúrinn
hjá Hallethjónunum. Síðan heyrði hún
bvenju æsta rödd Henrys. Einhvers
staðar i undirmeðvitundinni hugsaði
hún að þetta væti óvenjulegur heim-
homutími fyrir Henry.
Hún sat þarna áfram þögul og drakk
kaffi, sem nú var orðið kalt, og reykti
hverja sígarettuna á fætur annarri. Þeg-
ar hún heyrði að þau nálguðust hana
Sekk hún til dyranna til að taka á móti
beim.
FAY varð fyrst til að taka ti' máls.
"Claire,” sagði hún hikandi, „það er
nokkuð sem við höfum verið að velta
Undir
Afríku-
himni
fyrir okkur. Okkur hafa borist fremur
leiðinlegar fréttir. Noel vaknaði snemma
í morgun og ók til Makeli —” Hún
þagnaði, óviss um hve mikið Claire
vissi.
„Eigum við að byrja á því að fá okkur
sæti?” greip Noel fram í fyrir henni.
Claire fylgdi þeim að veröndinni, sem
lengst frá Bruce.
„Þetta er leiðindamál,” sagði Henry.
„Noel sagði okkur frá eldsvoðanum í
gærkvöldi, Claire — við höfðum ekki
hlustað á fréttirnar i útvarpinu — og
hann ákvað að skreppa þangað i morgun
til að athuga hvort hann frétti eitthvað
frekar, svo að þú gætir verið róleg.”
„Claire leit á Noel sem leit beint í
augu hennar. Það var einhver svipur í
augum hans sem hefði getað verið
samúð. Hún þvingaði sig til að brosa um
leið og hún sagði: „Þakka þér fyrir. Og
hvað fréttirðu?”
Eftir að hafa hikað augnablik svaraði
hann: „Ekki neitt sérlega mikið, er ég
hræddur um, annað en að einhverjar
erjur hafi átt sér stað og kviknað hafi í
vörugeymslunni. Um leið og birti i
morgun fannst lík — eða það sem eftir
var af þvi.
Efraim komst að því að það var faðir
hans og hélt þvi fram að Bruce væri á-
byrgur fyrir dauða hans.”
„Auðvitað lítur það ekki vel út, vina
mín,” sagði Henry, „þegar hann
hverfur svona. Langley verður að gefa
sig fram og hreinsa sig af þessum áburði.
Lögreglan leitar hans nú alls staðar.”
„Svo að ekki sé nú minnst á Efraim
og bræður hans,” bætti Noel þurrlega
við.
Eftir smáþögn sagði Fay: „Við vorum
að hugsa um, Claire — ef — hvort
Bruce —”
„Fay,” greip Noel fram í fyrir henni.
„Láttu mig um þetta.”
Hann sneri sér að Claire og hélt á-
fram: „Það er líka nokkuð annað. Þegar
ég fór útsýnisleiðina i morgun sá ég
jeppann hans Bruces. Hann hafði oltið í
óveðrinu eftir að hafa verið skilinn eftir
við veginn. Það voru engin merki um
Bruce, Claire. Veistu hvar hann er?
Hefur hann hringt?”
„Hann er hér,” svaraði hún stuttlega.
„Hér?” hrópuðu Fay, Henry og Noel
öll i einu.
Claire útskýrði: „Ég sagði honum að
hann yrði að fara, að hann ætti að fara
til lögreglunnar, en hann sofnaði. Hann
var víst alveg að þrotum kominn. Ég var
búin að segja honum að ég myndi ekki
hjálpa honum, að hann yrði að fara til
baka og að ef hann gerði það ekki
myndu Efraim og bræður hans aldrei
hætta að leita að honum. Ég gaf honum
að borða og föt af Dermott, af því að
hans eigin föt voru bæði blaut og óhrein,
en svo fannst mér ég ekki hafa rétt til að
vekja hann.”
Síðan, þegar þau hin litu þögul hvert
á annað, bætti hún bitur við: „Það er
alveg rétt, ekki satt? Brýnustu
nauðsynjarnar: matur, föt og svefn. Ég
hef gert skyldu mina. Nú þarf ég aðeins
að framselja hann.”
„Claire, hættu þessu,” skipaði Noel
og þrýsti henni að öxl sér. „Það er alls
ekki þannig. Hann verður öruggastur
hjá lögreglunni. Ég veit að þú veist það
eins vel og við.”
Makeliubúar eru enn frumstæðir að
mörgu leyti, vina min,” sagði Henry.
„Ef fjölskylda Abinals telur að Bruce
eigi sök á dauða hans þá hefur hann
enga von. Það er betra að hafa þetta
svona. Noel hefur rétt fyrirsér.”
„Svo”, sagði Noel, „að það er best að
við vekjum hann. A ég að gera það.
Claire?"
„Nei, þaðer bestaðéggeri það."Hún
gekk frá þeim og fann að þau horfðu öll
á eftir henni. Og öll vorkenndu þau
henni, en vegna rangra ástæðna.
Dyrnar að herberginu voru enn opnar
en það var aðeins smárifa. Golan frá
glugganum hlaut að hafa fært hurðina,
hugsaði hún. Hún opnaði alveg og við
henni blasti allt herbergið, þar á meðal
flöturinn á bældu rúminu, þar sem
Bruce hafði legið og þurr moldin, þar
sem hann hafði lagt skóna.
Auðvitað. Claire leitaði í hinum her-
bergjunum, en það var aðeins sýndar-
mennska. Hún gáði síðast i eldhúsinu.
Þaðan gat hún séð yfir innkeyrsluna.
Þá kom heimilishjálpin, Rebecca,
gangandi inn stíginn. Hún hafði
auðsjáanlega grátið og hún var í
sunnudagafötunum með gula slæðu
vafða um höfuðið eins og vefjarhött.
Þegar hún kom að innkeyrslunni
stansaði hún andartak og leit á Claire í
gegnum eldhúsgluggann. „Hann drap
bróður minn,” sagði hún. „Hann vonur
maður, maðurinn þinn."
„Hann gerði það ekki í raun og veru.
Rebecca,” sagði Claire. „Það var ekki
hr. Langley sem kveikti í geymslunni.”
„Það breytir engu. Hann vissi að
Abinal var þar. Efraim vissi það ekki.
Elskarðu þennan mann?”
„Nei,” svaraði Claire að lokum. „Ég
elska hann ekki og hann er ekki
maðurinn minn. En, Rebecca, ég sagði
honum það fyrst í gær og það gæti hafa
— hafa. — Kannski var hann reiður
þess vegna.”
„Hvers vegna þá að hjálpa honum?”
Claire starði undrandi á skilninginn í
dökkum, grátbólgnum augum svörtu
konunnar. Síðan hélt Rebecca áfram:
„Ég horfði í allan morgun. Ég sá hann
koma, ég sá hann fara. Ég sagði Efraim,
og nú fer hann og sækir hann, og kemur
með hann til baka.”
Hún snerist á hæli og gekk niður
stiginn. Þegar hún kom að húshorninu
stansaði hún og sagði róleg og sorgbitin:
„Skömm. Ekki þú, frú. Ekki þér að
kenna. Langley sjeffi mun fara frá
námuopinu og reyna að komast yfir
landamærin. Þar, á ströndinni, mun ein-
hver taka á móti honum í bát fyrir lítinn
pening. Efraim veit það og þeir munu
finna hann. Ég fer nú og græt með konu
Abinals.”
Þegar Rebecca var aftur lögð af stað
niður stíginn ollu viðbrögð Henrys
Hallet, sem venjulega var svo rólegur,
þeim öllum undrun. Claire var ekki
síður hissa en hin, því að hún hafði
gleymt því í augnablikinu að hann var
forstjóri námafélagsins. Henry renndi
3. tbl. Vlkan 45