Vikan - 17.01.1980, Blaðsíða 16

Ný framhaldssaga
Um leið og líkmaðurinn mokaði mold-
inni yfir mundi hann eftir henni. Jarðar-
förin hafði verið fyrir tíu dögum, stutt,
látlaus útför þar sem aðeins tveir voru
viðstaddir, presturinn og þessi hrífandi
svartklædda kona.
Það var engin fjölskylda, enginn
eiginmaður. Á eftir gekk hún ein í burtu
og líkmaðurinn undraðist hver þessi
dapra, glæsilega kona án vina væri.
Nú var hún hér aftur, starandi á litla
gröfina þar sem níu mánaða gömul
dóttir hennar var grafin, utan við sig í
döprum hugsunum sínum.
Hún var aðlaðandi syrgjandi. Svört
fötin gerðu Töru Kane hærri og sýndu
grannan líkama hennar og kastaníu-
brúnt hárið, þar sem hún stóð ein, vit-
andi að næsta dag yrði enginn til að
heimsækja leiði Gabriellu i hinum
gríðarstóra kirkjugarði. Hún hafði tekið
ákvörðun. Þetta gæti verið örlagaríkasta
ákvörðun í lífi hennar en hún vissi að
það var engin önnur leið. Nú þegar
Gabriella var dáin var ekkert sem gat
haldiö henni í San Francisco. Hún
ætlaði að vera með Daníel í Alaska.
Hún ætlaði aö hjálpa honum að freista
gæfunnar í gullnámunum I Klondike.
Saman myndu þau byrja nýtt líf.
Tara stóð í biðröð dögum saman til að
ná sér í farmiða með bát til Dyea á
strönd Alaska, en samt varð hún að
troðast til að komast um borð. Hún
bjóst við að ferðin yrði óþægileg en hún
hafði aldrei ímyndað sér að klefi hennar
yrði svefnstaður fyrir hórur. Töru, vel
upp alinni læknisdóttur, fannst lífið nú
vera ógnvekjandi og sóðaleg barátta
meðal örvæntingarfulls fólks sem hirti
aðeins um vonir sínar um að eignast
auðæfi. Aðeins hugsunin um eigin-
manninn hélt henni uppi. Hann hafði
ætlað að finna gull handa henni og
Gabriellu. Vikum saman hafði hann
ekki talað um annað. Svo þegar hann fór
og skildi aðeins eftir bréf og áttavita sem
benti í norður, til gullnámanna, sam-
þykkti Tara brottför hans með undir-
gefni. Nú myndi hún halda á áttavitan-
um sem leiddi hana til Daníels og lesa
bréf hans aftur og aftur.
Örlögin geta ekki' skilið okkur lengi
að. Hugsaðu.þeldur úm að hver' (fagur
sem líður héðan í frá er einum degi nær
endurfundum okkar. Ég elska þig svo
afar heitt, Tara.
Hún hnipraði sig saman i óþægilegri
kojunni og reyndi að láta sem hún sæi
ekki þá sem komu og fóru úr klefanum.
Orð hans voru henni smáhuggun.
Hún kveið fyrir að segja Daníel frá
dauða dóttur þeirra, en þau myndu eign-
ast önnur börn og betra líf þegar hún
hefði fundið hann aftur.
George Markstein
Þýðandi Guðrún Axelsdóttir
Á hverjum degi varð hún að neyða sig
til að fara í borðsalinn, vitandi að hún
varð að borða viðbjóðslegan matinn til
að halda heilsunni.
Það var eitt þessara skipta, þegar hún
þvingaði sig til að borða þykka kjöt-
kássu, að hún tók eftir að hún sat við
hliðina á manni á fertugsaldri, með gler-
augu og snyrtilegt yfirskegg. Augu hans
voru blá og fjörleg.
Hann ýtti diskinum sínum í burtu og
brosti viðkunnanlega til hennar.
„Hræðilegt, finnst þér ekki?” sagði hann
með greinilegum erlendum hreimi.
„Ég get ekki neytt þessu niður,” sam-
þykkti Tara.
„Komdu með mér,” stakk hann upp á
og leiddi hana upp á þilfar. Af eigin
forða bar hann fram tvö græn epli. Tara
gat varla trúað sinum eigin augum,
ávextir og ferskt vatn voru mesti mun-
aðurinn um borð.
Hann kynnti sig og skellti saman hæl-
unum: „Ég er Ernst Hart.”
Tara sagði til nafns og útskýrði að
hún væri að ferðast til að hitta eigin-
mann sinn í Klondike.
Ernst var hissa. „Virkilega? Ég er
hissa á þér að vera ein á þessu ferðalagi.
Ég er frá Þýskalandi og okkur finnst að
staður konunnar sé á heimilinu. Af
hverju fórst þú ekki með honum?”
Áriö 1896fannst gull í
Yukon í norövestur
Ameríku og þúsundir
manna freistuðu gœfunnar
og fóru norður til frosnu
auönarinnar. Meöal þeirra
var Daníel Kane, sem lagöi
af staö og skildi konu sína
og unga dóttur eftir í San
Francisco.
Tara útskýrði titrandi að hún hefði '
orðið eftir til að hugsa um barn þeirra.
„Og svo dó hún úr heilahimnubólgu.”
Hún leit niður á hendur sínar til að róa
sig áður en hún spurði hann: „Af hverju
komst þú? Þú lítur ekki út fyrir að vera
gullleitarmaður.”
„Ég leita að fólki, ekki að gulli,” sagði
Ernst henni. „Ég er ljósmyndari. Mig
langar til að skrá þetta æði fyrir afkom-
endurna.” Hann glotti út í annað. „En
hver veit? Kannski verð ég ríkur á þenn-
an hátt!”
Eftir fund þeirra fannst Töru félags-
skapur þýska ljósmyndarans sífellt
mikilvægari. Það var Hart sem huggaði
hana þegar hórurnar stálu hinum dýr-
mætu tvö hundruð dölum hennar, öllu
sem hún átti, og Hart krafðist þess að
lána henni þrjátiu dali, sem hann hafði
ekki ráðá.
Án hans heföi Tara verið einmana.
Það var aðeins þegar hann hafði drukkið
of mikið að hún forðaðist hann. Þá
talaði hann tímunum saman um hvernig
hann ynni sér ódauðlega frægð vegna
ljósmyndunar sinnar. En henni til léttis
hagaði hann sér fyrirmannlega, jafnvel
þegar hann var drukkinn. Og hver gat
ásakað hann fyrir að leita athvarfs frá
þessu víti?
Saman þraukuðu þau þrjátíu og sex
daga á fljótandi fátækrahverfinu, fá-
tækrahverfi þar sem ennfremur var sí-
felld hætta — því Hart hafði uppgötvað
að á skipinu var ólöglegur farmur af
dínamiti.
Þegar land kom loks í Ijós horfði Tara
heilluð á dimma strandlengjuna. Hún
hafði búist við hafnarbæ, en í Dyea var
enginn hafnargarður, engin bryggja,
aðeins ströndin og nokkrir kofar.
En jafnvel sýn til þessa ógestrisna
lands hafði mikil áhrif um borð. And-
rúmsloftið var þrungið eftirvæntingu,
faldar flöskur voru bornar fram og
drukkin skál fyrir framtíðinni, fyrir auði,
fyrir gulli.
Einhver kom með munnhörpu og
veislan byrjaði fyrir alvöru. Salurinn var
fullur af drykkjumönnum og hórurnar
dönsuðu með miklum tilþrifum.
Þetta stóð yfir alla nóttina og enginn
tók eftir þegar lampa var hent til hliðar
og brennandi olía helltist yfir sagið.
En Hart gerði sér strax grein fyrir
hvað myndi gerast. Hann þreif í Töru.
„Það kviknar í skipinu. Þú verður að
synda til strandar. Það er ekki um annað
að ræða. Dinamitið sprengir skipið í loft
upp.”
Hann dró hana upp á þilfar og neyddi
hana til að horfa á rimlana.
„Nei, Ernst, ég get það ekki,” hrópaði
16 Vikan 3. tbl.