Vikan - 17.01.1980, Blaðsíða 46

2000
Skiða-
geymslu-
krókar
fyrir 1 par kr. 4.600.-
fyrir 2 pör kr. 8.900.-
fyrir 3 pörkr. 13.100,
rmm
QtaMÍbœ—Sími 30350?
Skop
Framhaldssagan
augunum snöggt á úrið, stökk síðan á
fætur og tautaði eitthvað en sagði að
lokum: „Við höfum ekki mikinn tíma!
Fay, þú verður hér, góða mín. Claire,
bíllinn minn er sá hraðskreiðasti. Viltu
treysta mér og Noel til að gera eins vel
og við getum?”
„En ég kem líka,” mótmælti Claire.
„Ef þið ætlið að reyna að ná Bruce verð
ég að koma með ykkur, Henry. Kannski
treystir hann mér.”
NNSKI myndi hann ekki
treysta henni, hugsaði hún með sjálfri
sér. Hafði hann vaknað og heyrt hana
segja Fay, Henry og Noel að hann væri i
húsinu? Var það ástæðan til að hann
hafði horfið svo hljóðlega? Eða var á-
stæðan sú að hún hafði sagt honum að
gera það?
Claire og Noel fóru þegjandi inn í bíl
Henrys, en um leið og þau beygðu í
áttina til koparnámunnar sagði Noel:
„En Bruce hefur varla komist langt? Og
Efraim er ekki á bíl, er það?”
„Það er ekki það sem skiptir máli,”
sagði Henry hraðmæltur um leið og
hann leit á klukkuna í bílnum. „Það er
sprengingin.”
„Hvað?"
„Sprengingin, Noel. Claire veit við
hvað ég á.”
Hvort hún vissi. Dermott hafði
einu sinni tekið hana með til að horfa á
sprenginguna við aðalæðina, sem átti sér
stað á hádegi á hverjum degi. Þótt und-
arlegt væri hafði hún gleymt þvi. Og
Bruce vissi áreiðanlega ekkert um þetta.
Hvernig átti hann að vita það? Hann var
við námurnar.
„Henry,” sagði hún og reyndi að
leyna skjálftanum í rödd sinni. „Hann
heldur sig áreiðanlega ekki við veginn,
er það? Ég á við að við getum ekki
fundið hann á leiðinni?”
„Það efast ég um,” svaraði hann, og
bætti við til að Noel vissi um hvað þau
væru að tala: „Bruce er innfæddur
Suður-Afríkubúi og vanur frum-
skóginum. Við Englendingarnir erum
vanir að halda okkur við veginn og hafa
áhyggjur af slöngum og 'villidýrum.
Bruce er nákvæmlega sama um það.”
„Er þessi sprenging einhver risaflug-
eldasýning?” spurði Noel hreint út.
„Allsæmileg. Ef Langley þekkir ekki
leiðina—”
„Hann þekkir hana ekki,” greip Claire
fram í fyrir honum. Og það er líka mér
að kenna, hugsaði hún og kuðlaði
vasaklút i höndum sér. „Hann hefur
aldrei komið þangað áður. Hann bað
mig um aö keyra sig að stígnum en ég
neitaði.”
Noel lagði höndina á hné hennar og
hvislaði: „Hættu að ásaka sjálfa þig.
Hættu þvi. Heyrirðu til mín?”
Nú sýndi klukkan í mælaborðinu
kortér í tólf, og allt I einu hljómaði vælið
frá sirenunum alls staðar í kringum þau.
„Hvaðer þetta?” hrópaði Noel.
„Aðvörunarsírenur,” svaraði Henry
stuttlega. „Þegar þær fara í gang, aka
rúturnar af stað til að sækja mennina
niður í námurnar áður en sprengingin
verður.”
GAR Henry hægði á sér, er
hann kom að sveigju á veginum, sagði
hann: „Hann kemur annaðhvort út hér
eða dálítið lengra niður frá, heldurðu
það ekki líka, Claire? En hann mun ekki
sýna sig fyrr en allt er orðið hljótt og
mennirnir eru farnir. Nema hann sé
kominn yfir nú þegar. Og ég fæ ekki séð
hvernig hann getur hafa náð þvi fót-
gangandi.”
Þegar þau voru komin fyrir beygjuna
heyrði Claire, þrátt fyrir ýlfrið í
sírenunum, að Noel greip andann á lofti.
Námuopin og umhverfið í kringum
þau virtust algerlega sneydd öllu lifi. Allt
lá eins og mennirnir höfðu skilið við það
og yfir hvelfdist blár himinninn eins og
þak. Eins langt og augaðeygði voru einu
sjáanlegu litirnir blár og rauðbrúnn.
Rúturnar, með þreytulegum og
óhreinum námuverkamönnunum,
nálguðust þau nú óðfluga, en sveigðu
síðan í áttina að kaffiteriunni og þvotta-
herbergjunum, sem voru undir sama
þaki, i lágu húsi við veginn.
Claire og Noel sáu nú stíginn, sem
gekk út frá veginum og lá í hlykkjum
niður í gryfjurnar, næstum fimm
hundruð fet fyrir neðan þau.
„Wilson,” hrópaði Henry og reyndi
að yfirgnæfa sírenurnar, „og Harrison,
að ég held,” um leið og maður einn kom
gangandi frá skúr sem virtist vera
einhvers konar skrifstofa og gekk yfir
veginn að Land Rover bíl sem beið þar
eftir honum. Það var Wilson sem sat við
stýrið. Hann hallaði sér út um gluggann
og horfði á síðustu runnana, sem uxu
við gryfjubarminn.
Henry lagði bílnum nokkurn spöl frá
Land Rovernum og fór út. Noel og
Claire flýttu sér á eftir honum. Noel
lagði munninn að eyra Claire og
hrópaði: „Hve lengi heldur sírenuvælið
áfram?”
„Þar til allir eru farnir af svæðinu,”
svaraði Claire og starði út yfir sléttuna,
þar sem bygging námufélagsins stóð, og
á runnana, sem umkringdu námu-
svæðið. Hvar var Bruce? Beið hann og
fylgdist með öllu, þar til allir væru
famir? Eða var hann nú þegar kominn
fram hjá námusvæðinu og búinn að
finna stíginn sem lá á bak við?
Þau náðu Land Rovernum og sáu
Wilson kveikja á talstöð, sem var í
mælaborðinu. Allt í einu heyrðust brak
og brestir og síðan heyrðu þau furðulega
glaðlega rödd. Hún glumdi í eyrum
þeirra um leið og sírenuvælið byrjaði að
deyja út.
„Hver er það sem talar?” spurði Noel
og benti á talstöðina.
46 Vikan 3. tbl,