Vikan - 17.01.1980, Blaðsíða 25

bara neðan í því, gamla mín, fyrir þessar
fáu krónur.
Og við okkur sagði hann: — 5 milljón
pesetar er fyrsti vinningur. Þá get ég
loksins keypt mér hús úti í sveit þarna
heima, eins og mig hefur alltaf dreymt
um!
Svona var Sveinn
Við sigldum til Marseille og Genua,
en komum aftur við í Barcelona til að
lesta á heimleiðinni, og á síðustu stundu
hafði hann munað eftir happdrættinu,
sem dregið hafði verið I meðan við
vorum í hinum höfnunum. Hann þaut í
land á síðustu stundu og náði sér í vinn-
ingaskrána í hafnarsjoppunni. Ég sá að
hann stóð við skúrinn og braut saman
blað og setti í rassvasann, þar sem hann
hafði peningaveskið með happdrættis-
miðunum í.
Ég hafði verið á vakt fyrstu fjóra tím-
ana eftir að við létum úr höfn. Ýmist í
brúnni eða aftur á. Einkennilegt, en nú
mundi ég svo greinilega, að ég hafði séð
þeim bregða fyrir Sveini og Brúnó inn
um kýraugað á káetu Sveins um leið og
égátti leiðhjá.
Lögreglan leitar alltaf að einhverju til-
efni í morðmáli. Henrik Sander hafði
sagt, að alltaf væri einhverra orsaka að
leita. Hann hefði aldrei fengist við mál,
þar sem ekki væri ákveðið tilefni. Eng-
inn fremur morð bara til þess að drepa,
sagði hann.
Og hér hafði hann fundið ástæðuna.
Þetta var rándráp. Það hafði augljóslega
komið vinningur á einn miða Sveins og
freistað Brúnós.
Það fyrsta sem mér kom í hug var að
fara til skipstjórans og biðja hann að
setja Brúnó bak við lás og slá og afhenda
hann síðan lögreglunni i næstu höfn.
En það sem mér kom næst í hug, var
ekki beint fallegt:
Það hlaut að vera mjög há upphæð,
sem um var að ræða.
Maður myrðir ekki skipsfélaga sinn
vegna smáupphæða.
Hvað gæti þetta verið mikið?
Segjum nú svo að þetta væri stærsti
vinningurinn — 5 milljónir peseta.
Eða einn af fjórum næstu vinningun-
um, sem voru víst 1 milljón hver.
Við vorum sjóarar og áttum okkur
drauma um að komast í land. Við vorum
það fullorðnir, orðnir þreyttir á flakkinu
og þráðum að komast í land. Svein
dreymdi um lítið hús úti í sveit heima i
Danmörku. Brúnó langaði að eignast
bar í Barcelona. Mig sjálfan dreymdi um
góða forngripaverslun í Kaupmanna-
höfn.
Það væri hægt að komast langt með
fimm milljónir i Barcelona. Það mætti
láta drauminn um barinn rætast.
Mér datt í hug, að þetta væri hálf
milljón danskar krónur og einmitt það
sem þyrfti til að kaupa forngripaversl-
un eina í Kaupmannahöfn, sem ég vissi
að var til sölu.
Ég fór nú að brjóta heilann stíft. Ég
ákvað að fresta því að ganga á fund skip-
stjóra.
Nú skildi ég, hvers vegna Brúnó hafði
forðast félagsskap minn og verið svona
einkennilegur.
Ég fyrirleit hann, kærði mig ekki vit-
und um félagsskap hans frekar. Sveinn
var dauður, ekki tækist mér að vekja
hann til lífsins, þó ég segði til morðingja
hans. Ég hafði heldur engan áhuga á þvi
að kosta Brúnó — ásamt öðrum skatt-
borgurum — næstu 16 árin i fangelsi.
Væri það ekki miklu þyngri refsing, ef
ég næði milljónunum frá honum.
Við komum til Barcelona á mánu-
dagsmorgni. Ég fór upp til stýrimanns-
ins og bað hann um að fá tvo frídaga,
sem ég átti inni. Ég sagði honum að ég
þarfnaðist hvíldar og þyrfti að komast
burtu.
— Jæja, bátsmaðurinn er líka hvíld-
arþurfi — hann hefur líka beðið um frí
seinnipartinn, sagði hann.
Seinnipartinn — það var fínt. Ég
hafði þá nægan tima til að komast að því
hvar vinningar voru greiddir. Síðan
ætlaði ég að vera í felum og koma
honum að óvörum — hóta hpnum með
lögreglunni, ef hann léti mér ekki eftir
3. tbl. Vikanzs