Vikan - 17.01.1980, Blaðsíða 38

Sönnfrásögn
DAGBÓKAR
BROT
DEYJANDI
STÚLKU
Hér á þessu fjalli bið ég Guðs vilja . . .
Ég hef hrópað og grátiö svo ákaft i von
um björgun ... Hvers vegna lætur hann
mig kveljast svona?
Með þessum orðum hóf Tammy
Mathre dagbók sina sem lýsir siðustu
dögunum í lífi hennar. Dögum kvala og
örvæntingar meðan hún svalt smám
saman i hel uppi á hinu hrikalega Stóra-
hornsfjalli i Wyoming.
Hún dó alein og stórslösuð —
hægum, kvalafullum dauða.
Tammy skrifaði þessi dagbókarbrot i
tékkheftiö sitt og það fannst þegar tveir
Erlent:
veiðimenn rákust á lík hennar í júlí sl.
Trosnuð blöðin lýsa á átakanlegan hátt
örvæntingarfullri von hennar um
björgun og vaxandi örvæntingu eftir þvi
sem dagarnir liðu og enginn kom. Og
loks hvernig hún sætti sig við örlög sin
eftir 36 daga baráttu.
Þessi harmleikur hófst i júli 1978.
Tammy, grannvaxinn og ljóshærður
háskólanemi, varð fyrir ástarsorg, hætti
skyndiiega f sumaratvinnu þeirri sem
hún hafði í Iowa og fór til Wyoming. 27.
júlí keypti hún sér fjallgöngubúnað og
lagði af stað i fjaUgöngu — matarlaus.
ENN ERU ÞAÐ KONUR
Ljósmyndarinn víðfrægi, David Hamilton hefur nú haslað sér völl á nýju sviði
lista. Þessa dagana sýnir hann höggmyndir í París við góðar undirtektir og selur
vel. Sem fyrr sækir hann fyrirmyndir sínar til kvenna eins og sjá má á myndinni
sem hér fylgir.
Tammy - trú hannar var haH og kjaricurinn óbugandl.
Móðir hennar álitur að hún hafi ætlað
sér að fasta og öðiast fyrri hugarró.
— Tammy talaði oft um þann friö
sem hún fyndi i fjaUakyrrðinni. Hún
sagði einu sinni að ef hún lenti i alvar-
legum vanda sem hún þyrfti að leysa
mundi hún leita tU fjaUa og finna lausn-
ina þar, sagði frú Opal Mathre, 56 ára
gömul.
En i stað friðar fann Tammy aðeins
ólýsanlegan hrylling. Hátt uppi i fjöU-
unum slasaðist hún á fótum — og gat
ekki komist niður aftur.
Sennilegast er álitið að hún hafi fót-
brotnað — jafnvel á báðum fótum.
Dagbók hennar sýnir að hún beið
þolinmóð eftir björgun. Flugvélar áttu
leið fram hjá og hún var viss um að þar
væru komnir björgunarmenn að leita
hennar. Og hún skildi ekki hvers vegna
þeir tóku aldrei eftir henni.
— Ég veifaði og veifaði, skrifaði hún
19. ágúst — fyrstu innfærsluna i
dagbókina.
— Þeir vita að ég er i nauðum stödd.
En þeir virðast hafa brugðist mér...
Þvi miður voru þetta ekki leitarvélar
— og engin leit átti sér stað. Yfirvöld
vissu að Tammy var horiín en höfðu
enga hugmynd um að hana væri að
finna á StórahornsfjaUi.
Tammy hélt dagbókarbrotinu áfram
og oft er málfar hennar undarlega
gamaldags og trúarlegt. örvænting
hennar fer vaxandi:
— Nú hef ég ekki bragðað mat í þrjár
vikur. Á sunnudagsnótt gerði fann-
komu og ég varð rennvot. Allt var svo
blautt og ég var viss um að ég frysi i hel
fyrr en dagaði. En næsta dag skein sólin
og hlýjaði mér...
— Ég komst á fætur á föstudaginn,
ákveðin í að komast niður. En þann dag
38 Vlkan 3. tbl.