Vikan - 18.09.1980, Side 27

UÓSM.: JÓN ÁSGEIR
*
Hllmar og Susan syngja saman.
Susan Causey ólst upp í Fort Wayne,
Indiana í Bandarikjunum. Fyrir þrem
árum flutti hún til Los Angeles á vestur-
strönd Bandaríkjanna. Susan hefur
sungið i nokkrum næturklúbbum en
aðallega unnið við plötuupptökur.
— Susan, þú kallar strákana i
hljómsveitinni skringilegum nöfnum.
Hvernig eru þau til komin?
— Ég furðaði mig á mörgu, þegar ég
kom hingað í júní, og mér fannst málið
erfitt. Ég átti í erfiðleikum með að bera
fram nöfn, svo að ég bjó til nöfn á
strákana. Núna eru þeir orðnir vanir
þessum nöfnum, það gengur meira að
segja svo langt að fólk spyr eftir þeim
með þessum nöfnum.
Baldur kalla ég Spider, Þórhallur er
Daddy, Steingrímur er Stone og Leifur
fékk nafnið Grim. Auðveldast átti ég
með að bera nafn Hilmars fram, hann
heitir þess vegna „bara” Hilmar.
— Þið eruð ósköp samrýnd að sjá og
heyra?
— Já, í það heila tekið hefur mér liðið
mjög vel hér á tslandi, en sérstaklega
geðjast mér vel að strákunum í HVER.
Þeir eru ákaflega samrýndir og ræða öll
mál saman áður en ákvarðanir eru
teknar. Það er aldrei flanað að neinu.
Strákarnir hafa líka verið sérdeilis
umhyggjusamir við mig, reyndar hefur
það nærri gengið út í öfgar. Þegar við
vorum í Árnesi um verslunarmanna-
helgina vildu þeir ekki að ég svæfi undir
beru lofti. Þeir héldu að ég gæti kvefast.
En ég svaf nú samt undir beru lofti,
reyndar í fyrsta skipti á ævinni. Þetta var
hreint ævintýri. Skömmu eftir að ég var
sofnuð heyrði ég einhvern frýsa. Ég
kallaði skelfingu lostin á strákana og
þeir ráku hestinn burt.
Nokkrum timum síðar vaknaði ég
aftur og nú voru hestarnir fimm. Ég
hafði hljótt um mig, pakkaði saman
svefnpokanum og læddist inn í
skólahúsið. Ég hef ekkert á móti
hestum, enda farið í útreiðartúra bæði í
Kaliforníu og fyrir norðan, en þegar þeir
eru farnir að snusa af mér sofandi þá er
of langt gengið.
— Hvernig koma tslendingar þér fyrir
sjónir? Hefurðu orðiö vör við kynþátta-
fordóma?
— Nei, ég var einmitt að orða það við
strákana nýlega hve mér líður vel hér
meðal annars vegna þess að ég hef ekki
orðið vör við neina kynþáttafordóma.
Auðvitað lita sumir á mig forvitnis-
augum af því að ég er svört, það eiga víst
ekki margir svartir söngvarar leið um
landið.
lslendingar eru upp til hópa vingjarn-
legir i viðmóti. Aðstæður eru líka allar
til þess gerðar að virka vel á fólk. Veðrið
finnst mér til dæmis alveg ágætt, ekki
ískalt eins og margir í Bandaríkjunum
halda og heldur ekki of heitt.
Hér fær maður líka sterka öryggis-
kennd. Ég mundi til dæmis ekki þora að
sofa undir beru lofti í Bandaríkjunum.
Þar er ekki jxirandi að skreppa út að
ganga klukkan fjögur að nóttu til. Hér er
ég örugg með mig þótt ég fari í labbitúr.
Ég þarf ekki að óttast nauðgara hér, en
þaðer nú kannski minn hausverkur...
— Hvað með hegðun ballgesta,
drykkjuskap tslendinga...?
— Eins og ég hef sagt þá eru
íslendingar mjög vingjarnlegir í viðmóti.
En drykkjuskapur er talsvert áberandi á
dansstöðum og minnir helst á gamlárs-
dag heima í Bandaríkjunum.
Ég hef orðið vör við að menn drekki
til að deyfa óttann við að tjá sig við aðra.
Sumir segjast hafa áhyggjur af ensku-
kunnáttu sinni þegar þeir eru edrú, en
þegar þeir eru komnir í kippinn verða
þeir óstöðvandi enskusnillingar.
Mér finnst fólk í Reykjavík vera mikið
opnara en landsbyggðarbúar og nálgast k
að vera stórborgarbragur á Reykjavikur-
búum. Þegar maður kemur á skemmti-
staðinn Hollywood í Reykjavík er fas og
klæðaburður fólks keimlikur því sem
tíðkast í Hollywood í Kaliforníu.
— Kemurðu aftur til tslands?
— Mig langar til að koma aftur nresta
sumar og hafa með mér 12 ára son
minn. Hann hefði örugglega mikið
gaman af að fara í útilegur. En það er
enn óráðið hvort ég kem að syngja aftur
með vinum minum í HVER.
-jás
38. tbl. Vlkan 27