Vikan - 05.02.1981, Blaðsíða 17

Teikning: Anna Ólafsdóttir Björnsson
Framhaldssaga
Einhver andskotans fyllibyttan. Thom-
son var með góða stjórn á öllu hérna.
Maclain. varamaður hans, er verri en
enginn. Jæja, ég er hlaupinn. Ég sé þig,
Larry.”
Ég sat kyrr og horfði út i loftið.
Égskal sjá um hann!
Fyrst Marsh. núna Thomson. Tveir
menn dánir — til að koma fram illgirnis-
legri hefnd. Ég mundi hvað Glenda
sagði: Hann er djöfull. Ég minntist þess
líka að við vorum bæði í lifshættu.
Svo hringdi síminn og upp frá því
linnti ekki þeim verkefnum sem ég varð
aðsinna allan daginn.
Litlu verksmiðjunni sem við áttum
bakatil í húsinu var lokað klukkan sex.
Ég var búinn að ganga frá öllu sem fyrir
lá á skrifborðinu mínu, fór niður og gekk
inn í stóra herbergið þar sem við
geymdum tæki okkar til viðgerða. til-
rauna og framleiðslu nýrra tækja. Verk-
fræðingarnir mínir þrír voru í þann veg-
inn að fara. Frank Dodge. verkstjórinn
þarna, leit spyrjandi á mig.
„Er það eitthvað sérstakt, herra
Lucas?” spurði hann. „Mér liggur ekkert
á. Er eitthvað sem ég get gert?”
„Það er allt í lagi, Frank,Ég fékk hug-
mynd sem mig langar að reyna. Farðu
bara.”
Þegar þeir voru farnir settist ég á
bekkinn. Ég vann til miðnættis. Ég var
að setja saman tæki sem gæti rofið
símalínuna frá bankanum í Los Angeles
að Sharnville bankanum. Þegar ég hætti
vissi ég að ég þyrfti ekki að gera annað
en að setja tækið í samband við símann í
skrifstofu Mansons og þá gæti ég opnað
lásana þrjá á hvelfingunni.
Ég tók tækið með mér heim. Nú var
ég búinn að jafna mig eftir áfallið sem
dauði Thomsons var mér. Hann hafði
verið hættulegur og ég hafði haft það á
tilfinningunni að hann væri mér and-
snúinn. Fred Maclain varalögreglustjóri
tæki við af honum þar til næstu kosn-
ingar yrðu. Ég þurfti ekki að hafa
áhyggjur af honum. Hann var stór og
feit fyllibyttta sem gat ekkert gert nema
rifist vfð ökumenn sem brutu af sér.
Hann gat ekki fremur ráðið við banka-
rán en sex ára gamall krakki.
En hættuljósið lýsti. Nú vissi ég að
Klaus var algerlega miskunnarlaus
maður og að ekkert myndi geta stöðvað
hann í að ná sér niðri á Brannigan. Ég
var þess fullviss að hann myndi láta
myrða mig ef ég kæmi ekki mönnum
hans inn i bankann. Ég var líka viss um
að hann myndi ekki standa fast á
hlær best...
hótunum sinum. Ég var búinn að gera
honum Ijóst að ef ég yrði handtekinn
fyrir morðið á Marsh myndi ég leysa frá
skjóðunni og hann vissi fullvel um áhrif
Brannigans og.völd. Nú varð hann að
hætta við þessa kúgun til að fá mig til
samstarfs við sig og hóta þess I stað að
drepa okkur Glendu ef ég kæmi
mönnum hans ekki inn í fjárhirsluna.
Næstu tveir dagarnir liðu hratt. Ég
hafði svo mikið að gera á skrifstofunni
að ég hafði engan tíma til að hugsa um
Klaus, en þegar ég var einn á nóttunni
braut ég heilann og gerði áætlanir.
Þriðja morguninn hafði ég pottþétta
áætlun, ekki bara til að koma mönnum
Klaus inn i hvelfinguna heldur líka til að
koma þeim burt þaðan með þýfið. Ég
gerði líka áætlanir til að þjarga okkur
Glendu.
Þessa þrjá daga voru heilmikil læti i
blöðunum út af dauða Thomsons lög-
reglustjóra. Ritstjórinn sagði að þetta
væri skammarlegt og spurði hvað
lögreglan gerði í málinu. Meira að segja
bæjarstjórinn blandaði sér i málið. I
blaðinu birtist mynd af feitu andliti
Maclain varalögreglustjóra. Hann lýsti
því yfir að lögreglan i Sharnville myndi
ekki unna sé hvíldar fyrr en hún væri
búin að finna drukkna ökumanninn.
Enginn drap svo góðan mann sem
Thomson lögreglutitjóra og slapp....
innantóm orð.
Það voru meira en tvö þúsund manns
við jarðarför Thomsons. Allir betri borg-
ararnir voru viðstaddir, þar með taldir
við Dixon. Þetta var reynsla sem ég mun
aldrei gleyma. Það var löng röð af
mektarmönnum sem hristu hönd frú
Thomsons og samhryggðust henni. Ég
gat ekki tekið þátt í því. Ég sagði Dixon
að gera það fyrir hönd okkar beggja og
ég fór úr röðinni. Hann leit einkennilega
á mig, byrjaði að segja að ég ætti að gera
það sjálfur, en ég gekk burt.
Klukkan níu þetta kvöld var hringt
dyrabjöllunni hjá mér. Ég var viðbúinn.
Ég tók skjalatöskuna mína, lauk upp og
sá Joe bíða við lyftuna. Við fórum niður
saman og settumst inn í bilinn hans. Ég
setti skjalatöskuna mina á milli okkar.
„Á nú að láta til skarar skríða, herra
Lucas?” spurði hann og setti bílinn í
gang. „Ertu búinn að kippa þessu í lag?”
„Ég væri ekki hér ef ég væri ekki
búinn að því,” sagði ég.
„Einmitt. maður. Bráðum verðum við
komnir i feitt. Maður lifandi! Þetta
skiptir mig miklu! Það er stúlka sem
bíður eftir mér. Við getum farið burt
saman. Ég er búinn að pæla þetta allt út.
Við verðum með allt á hreinu það sem
eftir er.”
„Drap Benny lögreglustjórann?”
Hann kinkaði kolli.
„Hvort hann gerði. Eiginlega kann ég
ekki við Benny en hann er pottþéttur í
starfi. Djöfuls löggustjórinn var eins og
kýli á rassinum á mér. Veistu nokkuð,
herra Lucas? Ég var að keyra i róleg-
heitum þegar tíkarsonurinn benti mér að
stoppa. Hann vildi vita hvað ég var að
gera í Sharnville. Ég fann það á lyktinni
að hann hataði svart fólk. Ég sagði
honum að ég væri bara á ferð í gegnum
bæinn og hann sagði mér að halda þvi
áfram.” Joe flissaði. „Hann var of
sniðugur. Þegar svoleiðis gaurar verða
of sniðugir sér herra Klaus fyrir þeim og
hann sá sannarlega fyrir þessum tíkar-
syni.” Það varð þögn, svo hélt hann
áfram: „Ertu með allt málið á hreinu,
herra Lucas?”
„Já, en það gæti samt mistekist. Þú
gætir engu að siður fengið tuttugu ár, en
þaðer þitt mál.”
„Auðvitað, maður,” hann hló stutt og
hvellt, „en það er líka þitt mál.” Hann
ók bilnum út úr umferðinni i bænum og
út á þjóðveginn. „Foringinn segir að það
séu þrjár milljónir þarna í hvelfingunni.
Ég sef ekki á nóttunni fyrir tilhugsun-
inni um alla þessa seðla.”
Þetta gaf mér tækifærið sem ég beið
eftir.
„Af hverju heldurðu að þú fáir
eitthvað af þeim. Joe?" spurði ég.
Ég gat séð svart andlit hans i ljósinu
frá mælaborðinu. Vöðvarnir herptust
saman undir húðinni.
„Hvað sagðirðu, herra Lucas?”
„Ég var bara að hugsa upphátt. . .
gleymdu því.”
„Hvað varstu að segja um að ég fái
ekki minn hlut?” Rödd hans var hálfgild-
ings urr.
„Gleymdu því. Ef þú ert heppinn
færðu þinn skerf... ef þú ert heppinn.”
Hann ók þegjandi nokkra stund. Ég
kveikti mér í sígarettu. Ég hafði ekki eytt
siðustu nóttum til einskis við að gera
áætlanir og velta öllu fyrir mér.
Loks sagði hann kvíðinn: „Hvað áttu
við með heppinn?”
„Ertu heppinn, Joe?”
Hann velti þessu fyrir sér og var
áhyggjufullur á svip.
„Heppinn? Trúlega ekki. Ég hef aldrei
verið heppinn. Ég er búinn að vera mest-
alla ævina i fangelsi. Ég geri öll skit-
verkin fyrir foringjann. Nei, ég er sjálf-
sagt ekki heppinn.”
„Þrjár milljónir dollara!” Ég flautaði
lágt. „Það er gras af seðlum. Ég veit
ekki hverju þeir lofuðu þér, Joe.
Kannski hálfri milljón. Það eru miklir
peningar fyrir svartan vikapilt, en
kannski ertu heppinn.”
Hann hægði á bilnum og ók í útskot
við veginn. Hann sneri sér og starði
reiðilega á mig.
„Hvað ertu að reyna að segja?” spurði
hann og rödd hans var hræðsluleg.
„Ég er bara að segja hvernig málin
standa, Joe. Þetta eru miklir peningar.
Hvað getur varnað Benny frá því að
setja kúlu í gegnum hausinn á þér þegar
hann er búinn að klófesta þýfið?”
Hann starði á mig með uppglennt
augu og það fóru kippir um þykkar var
irnar.
„Harry myndi ekki leyfa honum það!
Hvaðertu aðsegja?”
„Ég er bara að vara þig við, Joe. Ég
skal segja þér nokkuð. Ég hef áhyggjur
af Benny. Hann er morðingi. Ég lagði á
öll ráðin fyrir ránið. en ég fæ borgað
fyrirfram. Ég er öruggur en það crt þú
ekki. Hugsaðu þig nú um, Joe. Heldurðu
að morðingi eins og Benny láti svartan
vikapilt labba burt með fimm hundruð
þúsund dollara? Spurðu sjálfan þig.”
Hann svitnaði.
„Harry gætir mín." Hann sló kreppt
um hnefum á stýrið. „Ég treysti Harry.”
„Það er gott og blessað en þetta eru
fréttir fyrir mig. Ég vissi ekki til þess að
nokkur svartur maður gæti treyst nein
um hvítum manni þegar um miklar fjár-
hæðir er að ræða. Ef þú treystir Harry
til að gæta þín þá hefurðu ekkert til að
hafa áhyggjur af. Ég var bara að hugsa
upphátt. Svona, höldum nú áfram.”
Hann strauk svitann af andliti sinu
meðhandarbakinu.
„Ertu að reyna að leika á mig. herra
Lucas?”
„Þetta eru miklir peningar. Hugsaðu
um það. Þetta er ekkert vandamál ef þú
gelur treyst Harry.. . með smáheppni.
Við skulum fara. . . foringinn þinn
biður."
„Ef Benny reynir eitthvað,” tautaði
hann, „þá tek ég til minna ráða.”
Ég var búinn að sá fræi efans í huga
hans og það var þaðsem ég ætlaði mér.
„Auðvitað. en þú skalt fylgjast með
honum, Joe. Þegar þið þremenningarnir
náið fengnum, snúðu þá ekki við honum
baki. Förum nú.”
Hann sat lengi og tautaði við sjálfan
6. tbl. Víkan 17