Vikan - 05.02.1981, Blaðsíða 27

Smásagan
ókvenlega inn og skellti hurðinni aftur
um leið og hún settist. Hún varð að
komast i burtu áður en Derek kæmi og
eyðilegði allt.
„ Voff," muldraði djúp, dimm rödd í
hægra eyra hennar. Kate, sem leit rétt
aðeins upp, skelfdist þegar hún sá
eitthvað sitja fyrir aftan sig.
Það var svart með skuggalegt andlit
og sat í aftursæti bilsins. Augu þess
loguðu í algjöru myrkrinu og sjálflýs-
andi tennurnar skinu bak við heitan
andardráttinn.
Kate öskraði en það kom: aðeins
örlítið hljóð. — Hún sat alveg kyrr,
lokaði augunum og baðst fyrir. Þetta var
auðvitað skrímsli.
Pete settist í bílstjórasætið og kveikti á
ljósunum og hringlaði í lyklunum án
þess að virðast taka eftir neinu óvenju-
legu.
Kate opnaði hikandi augun. Ætti hún
að láta hann vita? Eða vissi hann það?
Ó, nei . . . Hún fylltist skelfingu þegar
Pete sveiflaði hendinni kæruleysislega
aftur í myrkrið bak við sig.
„Góður strákur, Jason. Leggstu
niður, við erum að fara af stað. Heyrðu
annars, þetta er Kate. Kate, þetta er
Jason.”
Kate neyddi sjálfa sig til að snúa sér
og veita viðtöku slefandi kossi
skrimslisins á kalda kinn sína. En hvað
hún gat verið vitlaus. Skrímsli? Aðeins
Asatian hundur, það var allt og sumt.
Heimferðin var kyrrlát og viðburða-
laus og Kate vandist við heitan andar-
drátt Jasons sem yljaði nakta handleggi
hennar. Hún fór á undan upp brakandi
stigann að litlu íbúðinni sinni sem var
efst uppi í þröngu húsi sem einu sinni
hafði verið glæsilegt.
„Þetta er ekki stórt,” muldraði hún
um leið og hún opnaði dýrnar, „en
þetta er heimili. Og það er mitt. Komdu
inn, Pete, gerðu svo vel.”
Hún sá stór augu sem hvíldu ásakandi
á henni og bætti við: „Ó, og auðvitað
Jason líka!”
Pete leit út fyrir að líða ágætlega þar
sem hann sat í stóra hægindastólnum
með loðið andlit Jasons hvílandi á út-
teygðum fótum sínum. Eitthvað innra
með Kate rak hana fram í litla eldhúsið,
en ekki fyrr en hún hafði bundið svuntu
varlega yfir nýja kjólinn sem undir-
strikaði hið nýja líf hennar.
„Vinnufötin mín,” sagði hún og glotti
til Pete um leið og hún kom fram úr
svefnherberginu. „Ekki get ég eldað í
gluggatjöldum.”
„Eh — get ég — eh — ekki gert
eitthvað?” Hann stóð hjálpsamur upp og
höfuð Jasons skall á gólfið.
„Gert eitthvað?" Kate skildi ekki við
hvað hann átti.
Derek sat bara alltaf þarna og skýrði
frá hugsunum sínum og skoðunum,
þegar hún eldaði handa honum.
„Eins og hvað?” spurði hún hissa.
„Flysjað kartöflur eða þvegið upp
matarílátin síðan í gærkvöldi? Eða
hvernig væri að ég legði á borð?”
Viðkunnanlegt og venjulegt andlit
hans geislaði af hlýju þegar hann stóð
við hliðina á henni. Svo gerólíkur Derek,
hugsaði hún og fékk sting í hjartað.
Engin vel sniðin jakkaföt og flekklaus
skyrta; hárið ekki lagt og ekki minnsti
þefur af rakspíra.
Pete var klæddur ópressuðum galla-
buxum og peysu sem muna mátti fífil
sinn fegri. Jakkinn sat á meðalstórum
öxlum og munnurinn var vingjarnlegur,
bogadregin lína. Augu hans voru dimm-
brún og djúp og í þeim eitthvað sem
örvaði hjartslátt Kate.
Hún sneri sér undan, opnaði kæli-
skápinn og var ekki með sjálfri sér.
„Hnífarnir eru í skúffunni í bókahill-
unni,” sagði hún óstyrkri röddu og hlust-
aði á hjartslátt sinn.
Pete lagði á borð, fann plötuspilarann,
bað um leyfi til að velja plötu og setti á
uppáhaldsplötu Kate. Hann hallaði sér
upp að dyrastafnum og horfði á hana
elda og Kate fann sérstaka unun
umkringja sig með snarkandi lauklykt-
inni og gufunni af kartöflunum.
Hún tók fram flösku af ódýru rauð-
víni sem hún hafði unnið I happdrættinu
á skrifstofunni á páskunum og hafði
ekki þorað að sýna sælkeranum Derek.
Pete brosti við því og strauk flöskuna
með grönnum, viðkvæmnislegum
höndum til að hita hana áður en hann
drægi korkinn átakalaust og mjúklega úr
henni.
„Kate,” sagði hann lágt, „ég hef aldrei
hitt neina eins og þig áður.”
Jason leit ásakandi upp.
„Ég meina við höfum aldrei...” Pete
brosti glettnislega og Kate fann að hún
roðnaði en hrærði kappsamlega í sós-
unni.
Áður en þau settust til borðs bar Pete
diskana inn í setustofuna þar sem allt
var í óreiðu. Kate mundi eftir hálf-
brunnu kerti I skápnum hjá rafmagns-
mælinum og setti það í tóma bjórflösku
sem Derek hafði skilið eftir bak við
hægindastólinn kvöldið áður.
Og Pete hafði tínt rós einhvers staðar
— purpurarauða, yndisfagra, sem
vermdi hjarta Kate þegar hún sá hana.
„Fann hana í blómakassa í glugga
þegar ég skrapp út með Jason áðan,”
sagði Pete skömmustulegur. „Mig
langaði að leggja eitthvað fram.”
„Hún er — ó, hún er yndisleg.” Kate
fann að hún táraðist. Hvenær hefði
Derek tekið þá áhættu að lenda í
fangelsi fyrir að stela rauðri rós til að
hafa á matarborðinu?
Hún deplaði augunum á tárin og setti
steikina á diskana. Jason sleikti út um en
var rekinn inn í svefnherbergi og dyrun-
um lokað.
„Þú ert stórkostleg, Kate,” sagði Pete
feimnislega þegar hann var að ljúka við
aðalréttinn.
Kate faldi ánægjubrosið. „Mér fannst
baunirnar vera aðeins ofsoðnar —”
„Alveg frábært.” Rödd Petes var
óskýr og hann skar í jarðarberjatertuna.
Nokkru seinna sátu Pete, Kate og
Jason hálfdormandi með kaffi og
koníak við höndina og ræddu um fréttir,
viðhorf sín og bernsku. Draumar og
áætlanir voru næst á dagskrá en
komust ekki að því að Derek gekk
skyndilega inn.
„Catherine!” Hann stóð eins og
tarfur, hausinn niður, fæturnir eins og
greyptir ofan í gólfteppið. „Hvað er á
seyði? Ég fór til Pennyjar en hún vissi
ekki hvar þú værir og þá mundi einhver
eftir að hafa séð þig fara með einhverj-
um náunga. Ég flýtti mér í bílinn og
hérna er ég. Og hver er þetta?"
„Voff.” Jason greip ógnandi fram i.
Derek hoppaði aftur á bak. „Guð
minn góður! Viltu gjöra svo vel að hafa
stjórn á þessu þarna?”
Pete stóð upp og Kate hugsaði:
Almáttugur, hartn er ailur í uppnámi,
hann er ekki eins sterkur og herskár og
Derek. Hann er viðkvœmur og mig
langarað hugsa um hann og...
„Þetta er Jason,” sagði Pete með
daufu brosi. „Ég er Pete Richards
og...”
„Komdu þér út,” skipaði Derek með
fyrirlitningu. „Farðu út!”
Hann rak augun í autt borðið og
augun glenntust upp. „Guð minn góður!
Þið hafið borðað T-bein steikurnar! Þær
voru ætlaðar mér!"
Kate stóð upp og var skyndilega róleg
og örugg. Hún brosti við Derek, tók um
handlegginn á honum og leiddi hann að
dyrunum.
„Þær voru það einu sinni, Derek,”
sagði hún lágt, „en ekki lengur. Þú ert
gráðugur og þú ert eigingjarn og ég hef
aldrei elskað þig. Ég hélt bara að ég gerði
það. Farðu. Og komdu ekki aftur.”
Hún sneri sér við, gekk að borðinu og
byrjaði að taka saman óhreina diskana.
Derek var hvitur af bræði og vantrú.
Þögnin hélst i fimm sekúndur, svo
hvæsti hann; „Guð minn góður! Þú ert
orðin vitlaus! Þú hefur náð í þennan
gaur og nú ...”
„Og nú vill hún að þú farir,” greip
Pete óvænt fram i. Hann stóð fast upp
við Derek og Jason var enn nær.
Derek þagnaði, ræskti sig, leit á
aðstæður og gafst upp. Hann lét að
síðustu fjúka eitraða athugasemd áður
en hann fór niður tröppumar.
„Þú sérð eftir þessu, Catherine. Þú ert
veiklunduð og heimsk og kvenleg og það
eina sem þú getur er að elda mat. Þú
þarfnast sterks manns til að koma þér i
gegnum lífið. Ég myndi ekki kalla hann
sterkan...”
Augnaráðið sem hann sendi Pete var
óblandað eitur. Síðan hvarf hann fyrir
beygjuna á stiganum og var horfinn.
Pete lokaði dyrunum og leit spyrjandi
á Kate.
Hún brosti. „Þú þarft aðeins að fá
nokkrar T-bein steikur I viðbót, elskan,”
sagði hún vingjarnlega, „og þú verður
sterkur eins og Ijón. Ég verð að gera þig
sterkan. Ef þú leyfir mér það?”
Augu þeirra mættust yfir borðið en
hann hreyfði sig ekki.
Kate andvarpaði en ekki óánægju
lega. Derek hafði rétt fyrir sér, auðvitað.
Hún var búin að ná sér í mann sem
hafði til að bera eitthvað annað en
aðeins dýrslegt afl.
Hugsanirnar þutu um kollinn á henni
meðan hún bar diskana fram í eldhús.
Hún sneri baki i Pete sem stóð hikandi
við borðið og setti fituna af steikunum í
bréfpoka.
Um leið og hún sneri sér við brosti
hún elskulega. „Við skulum ekki þvo
upp i kvöld — þú getur komið og
hjálpað mér á morgun. Mig langar út
núna — mig langar í ökuferð i tungl-
skininu. Ó, Pete, má ég aka bílnum
þinum?”
„Auðvitað — ef þú heldur...”
„Ég get það. 1 alvöru. Ég get það.
Ég ætla bara að ná í sjalið.”
Hann sá ekki þegar hún setti pokann í
vasann. Hönd í hönd eltu þau Jason
niður brakandi stigann og út í svala og
mannlausa nóttina.
Pete rétti henni bíllyklana varfærnis-
lega. „Hann á til að festast í þriðja. Ertu
viss um ...?”
„Alveg viss,” sagði Kate og þaggaði
niður í honum með brosi.
Hún ók fimm kilómetra, að stað sem
jDekktur var fyrir skuggsælan skóg og að
þar vantaði götulýsingu. Hún stöðvaði
bílinn hægt og opnaði afturdyrnar til að
hleypa Jason út. „Sjáðu hvað ég er með,
Jason karlinn!”
Hann teygði úr sér við hliðina á
bílnum og tuggði ánægður.
„Nú já!” sagði Kate ánægð, starði á
bensinmælinn og drap svo á bílnum í flýti.
„Þetta er skrýtið! Við hljótum að vera
orðin bensínlaus! Hvað eigum við að
gera, Pete?”
Athöfn dugir betur en orðin tóm.
hugsaði hún ánægð um leið og k
Pete faðmaði hana að sér. k—i
6. tbl. ViKait 27