Vikan - 05.02.1981, Qupperneq 24

Takið karl og konu, bætið við
svöngum hundi, kryddið vel með
rómantík og þá er komin
Leiðin að
hjarta
mannsins
Eftir Christina Green
^ 4
Kate Browning gat ekki munað ná-
kvæmlega eftir á hvernig þetta hafði
byrjað. En það hlaut að hafa verið í
veislunni... Derek hafði hringt í hana á
skrifstofuna um eftirmiðdaginn, heitan
og langan.
„Catherine? Ah, þarna ertu þá —
komstu seint úr hádegismat? Ég hringdi
áðan...”
Vanþóknunin í rödd hans kom henni
til að skammast sín og finnast hún þurfa
að afsaka sig.
„Ó, elskan, fyrirgefðu! Ég varð að
standa í biðröð til að ná í grænmeti á
markaðnum. Þeir voru með mjög ódýrt
og gott blómkál. Og ég fékk ábergínur
líka.”
Sú er slæg, sagði hún hörkulega við
sjálfa sig. Þú veist hvað hann elskar að
borða — og reynir að fara í kringum
hann þannig. En það hafði hrifið svo vel
að hún fyrirgaf sér það um leið.
„Ábergínur? Frábært! Nú geturðu
búið til moussaka, elskan. Verst að ég
verð að fara á fund í kvöld. Sjáum til,
það voru T-bein steikurnar, er það ekki?
Jæja, kannski á morgun ...”
Venjulega hefði Kate kinkað kolli
með hógværð og beygt sig undir karl-
mannleg yfirráð hans og græðgi, en allt i
einu mundi hún hve miklu hún hafði
eytt í nýja og yndislega kjólinn.
Hvað sem öðru leið voru veislurnar
hjá Penny alltaf þess virði og hún hafði
það á tilfinningunni að hún mætti ekki
missa af þessari.
„. . . en veislan hjá Penny er í kvöld,
Derek, ég var búinn að segja þér frá
henni, þú manst.”
Undarlegt hljóð kom úr símanum.
Hné Kate titruðu kvíðafull undir
skrifborðinu. „f alvöru, elskan, ég gerði
það!”
„Auðvitað gerðirðu þaðekki! Þú veist
það fullvel að þú gerðir það ekki,
Catherine. Ég hugsa að ég hefði varla
ákveðið að hitta þennan Armstrong
varðandi tryggingarnar hans ef þú
hefðir sagt mér, heldurðu það?"
Þetta var líkt og þegar hundur geltir —
langar, geltandi setningarnar sem
enduðu snögglega og með ógnandi þögn.
Kate andvarpaði — kunnuglegt
samþykki. „Jæja, kannski gerði ég það
ekki. En ég er næstum viss ...”
Aftur hinn hressilegi hávaði. Kate
breytti stlfum andlitssvipnum I lítið bros
og tók til við að tína upp afgangana af
splundruðum taugunum.
„Derek, elskan, fyrirgefðu, ég hlýt að
hafa gleymt því.”
Hana langaði til að klæðast kjólnum.
Hann flaug mjúklega um í huga hennar;
ermalaus, úr besta bómullarefni, hand-
bróderaður. Og litirnir . . . hvað hafði
sölustúlkan kallað þá? Saffrongulur,
gulbrúnn...
Kate hafði tekið ákvörðun fagnandi.
Með Derek eða án Dereks, hún varð að
fara í veisluna til Pennyjar I nýja
kjólnum.
Derek urraði og gelti í simann en lét
að lokum nauðugur undan. „Jæja þá.
En ég get alls ekki komist fyrr en í fyrsta
lagi klukkan tiu.”
Hlý ólga einhvers sem var eins og
léttir kom Kate til að brosa þakklát. Þá
gerði hún sér grein fyrir hve hræðilegt
það var að hafa þannig tilfinningu til
mannsins sem hún bjóst við að giftast,
mannsins sem augsýnilega bjóst við að
hún giftist honum.
Furðuleg hugmynd kom I huga
hennar og hún svaraði ekki þegar Derek
sagði stuttlega; „Bless, elskan, sé þig F
kvöld, og hugsaðu um að hafa moussaka
á morgun. Við látum steikurnar bíða.”
Símanum var skellt á og Kate tók
mikilvægustu ákvörðun lífs síns. Hún
varð að hætta við Derek.
Langur og heitur eftirmiðdagurinn
leið hægt áfram en Kate, sem glamraði
kröftuglega á ritvélina, var upptekin af
eigin hugsunum. Seinna um kvöldið dró
hún nýja kjólinn yfir nýþvegið hárið og
hún leit í spegilinn, á hina frelsuðu
Catherine Browning.
„Hann verður að fara,” sagði hún
ákveðin við sjálfa sig án þess að fella tár.
„Það eina sem hann gerir er að nota þig.
Gerir ekkert nema að tala um næstu
máltíð. Hvenær hefur hann svo sem
boðist til að þvo upp? Eða hjálpa til við
að bera matvörurnar upp?”
Kate klappaði hugsandi fölar kinnarn-
ar, sem glóðu undan fingrum hennar,
heitar og rjóðar, og fóru vel við nýjan
kjólinn um leið og hún lagði af stað í
veisluna.
Seinna, þegar hún var búin að tæma
úr tveimur glösum, trúði hún Penny
fyrir; „Þetta er ekki nógu gott, Pen. Ég á
við að ég er aðeins ólaunuð eldhús-
stúlka. Ég held meira að segja að hann
hafi aldrei ætlað að biðja min.”
Reiðileg í fasi lét Kate fylla glas sitt í
þriðja sinn og varð óljóst vör við
eitthvað sem sat við hliðina á henni á
mjúkum sófanum.
„Húrra, loksins vaknaðirðu, Kate!”
sagði Penny. „Hvernig gastu látið þetta
ganga svona lengi? Ég á við að
maðurinn er kvikindi — alls ekki þín
manngerð. Og allt of strangur.”
Hún veifaði til einhvers sem gekk
framhjá og fór í burtu hlæjandi.
Kate saup á og leit laumulega á
sessunaut sinn sem fékk sér lika sopa og
gaut augunum í átt til hennar.
„Eh — hæ,” sagði þægileg rödd.
Ekkert gelt eða urr, hugsaði Kate.
Dökkbrún augu litu auðmjúklega í augu
hennar. Kate hugsaði, undrandi, ja
hérna, þarna er nú eitthvað...
„Ertu svangur?” spurði Kate formála-
laust. Þægilegi ungi maðurinn roðnaði
lítillega og sagði: „Ja — ég — hm —”
Kate stóð upp, eilitið óstöðug.
„Ég vissi það,” tilkynnti hún, setti
glasið frá sér og gekk til dyra. „Það
leynir sér ekki að þú þarft að fá góðan
mat. Komdu bara með mér...”
Stofan sveiflaðist dálitið, en kyrrðist
og vaggaði sér elskulega í kveðjuskyni
um leið og Kate gekk á undan út í
myrkrið.
„Heyrðu annars, hvað heitirðu?”
Hún stansaði snögglega og þægilegi,
svangi, ungi maðurinn gekk aftan á
hana.
„Eh — Pete — eiginlega.”
„Ég heiti Kate.” Rödd hennar var
dimm af geðshræringu og þriðja glasinu.
Hún var byrjuð að finna til undrunar.
Hvað hafði komið henni til að haga sér
svona undarlega? Hvar var hún? Og
hvaða bíll...?
„Ég veit,” sagði Pete Hógvær, mjög
nálægt henni. „Ég spurði Penny hver þú
værir. Ég sá þig strax þegar þú komst og
ég hef verið að horfa á þig I allt kvöld.
Ég bað hana að kynna okkur en þú gast
ekki hætt að tala um þennan kærasta
þinn — Derek, er það ekki?”
„Derek!" Þetta var eins og kjaftshögg
og Kate kom til sjálfrar sin. Hún greip I
fyrstu bilhurðina sem hún sá.
Hún opnaði og renndi sér frekar
24 Vikan 6. tbl.