Vikan - 05.02.1981, Blaðsíða 15

I
I
skella löppinni ofan á auðæfin á mal-
bikinu meðan hann telur þér til baka 93
dollara úr vöndlinum, afhendir þér þá
brosandi og ber sig svo að tína upp tíu-
dollaraseðlana sem eru að fjúka undan
skósólum hans. Engum liggur á, enginn
er í vondu skapi, það er sautjánda júni
stemmning í mannskapnum.
Útimarkaðirnir eru standandi karni-
val, á laugardögum hér, sunnudögum
þar og svo áfram vikuna út. Þótt enginn
fari tómhentur heim af útimarkaði eru
innkaupin ekki aðalatriði fyrir ferða-
manninn, heldur sá andi sem þarna ríkir
og ólgandi fjölbreytni mannhafs og
atferljs,. Jafnvel verslunarþreyttir önugir
íslenskir eiginmenn, sem láta með
semingi dragast með um kauphallir eins
og Macy’s og Gimbels, hafa sést fyllast
kattakæti og gálgahúmor á útimarkaði
og þjóta himinlifandi milli sölustanda og
fá aldrei nóg. Þeir hafa varla tíma til að
slappa af með konunum og rífa i sig
pulsubita, súra gúrku eða eitthvert
annað góðgæti. Þegar við vorum að
hefja daginn á Roosevelt Raceway, sem
er einn stærsti útimarkaðurinn —
reyndar er hann bæði úti og inni —
heyrðist skýr karlmannsrödd og greini-
'leg einhvers staðar skammt frá i mann-
hafinu, og þessi rödd sagði á góðri
íslensku: Gramsa, gramsa! Aldrei sáum
við eiganda raddarinnar en það er ekki
að efa að á Roosevelt hefur hann fengið
að gramsa eins og hann vildi alveg fram i
myrkur.
Auðveld útganga
Og svo er kominn tími til að fara
heim. Minnug þess hvilíkt nálarauga
liggur inn i Bandaríkin þóttumst við
mega búast við miklum rannsóknum á
leiðinni út úr landinu. En það var öðru
nær. Að vísu þurftum við að láta hand-
farangur í gegnumlýsingu og ganga sjálf
í gegnum væluhlið, en nú vildi enginn
einu sinni vita hvað við hétum, hvað þá
skoða passana okkar, því síður vildi nú
nokkur vita hvaða erindi við ættum
með ferðum okkar, eins og við vorum
þráspurð um við komuna. Á engri
stundu og athugasemdalaust erum við
Elns Ofl ajé mé ar h«gt að fé aitt WÍ
af hvarju A útimarkafli, jafnvel flesta
hluti. En þú verflur afl leita og þafl er
einmitt þafl sem gerir leikinn svo
skemmtilegan.
komin út í flugvél og sest hjá barnung-
um Hollendingi sem gengur frá firna-
mögnuðu kassettutæki í vasanum á
sætinu fyrir framan sig og leiðslum úr
því upp í eyrun og dillar fingrunum eftir
hljóðfalli sem enginn heyrir nema hann,
en fingradillið segir okkur að hljómlistin
er að minnsta kosti ekki eftir Mozart,
Beethoven eða Bach. En maðurinn er
hæglátur og tillitssamur og kurteis og
drekkur te á eftir matnum áður en hann
treður dálitlu hassi úr snjáðu og
margþukluðu umslagi I duggunarlítið
pípukorn og hallar sér svo aftur á bak og
hættir að dilla fingrunum. Við lendingu
í Keflavík rís hann treglega upp úr
einsmannssælu sinni til að hlaupa í
kuldanum inn í fríhöfn í transit.
Við aftur á móti snúum okkur að
bjór, vindlum, Baccardi, Machintosh og
smarties, áður en við höldum út í slyddu-
hraglandann. Viðerum nefnilega komin
heim, og það er hátindur sérhverrar
ferðar.
6. tbl. Vikan XI