Vikan - 18.08.1983, Side 41

EINFALDUR ASNI
en ekkert viljað gera umfram það
sem honum var lagalega skylt í
því máli sem hafði komið hon-
um úr vel launaðri vinnu.
Konan hans sagðist hafa ætlað
að bíða og sjá hverju fram yndi
og vona að þetta erfiða tímabil
gengi yfir og hann fengi lífsvilj-
ann á nýjan leik, eins og hún
orðaði það. Vinir þeirra hjóna og
bróðir hins látna staðfestu sögu
konunnarí megindráttum.
Flest virtist benda til
að maðurinn hefði svipt sig lífl.
Eitrið sem hann notaði fannst
bara í glasinu, ekki flösku, þann-
ig að lögreglan útilokaði þann
möguleika að Kendruff hefði
fengið „eitraðasendingu”. Hins
vegar var ekki hægt að útiloka
þann möguleika að eiginkonan
hefði orðið manni sínum að
bana. Þá tilgátu studdu hins veg-
ar fáir.
Málið virtist ætla að ganga ein-
faldan gang þegar líkskoðarinn
kom með niðurstöður sem flest-
um komu á óvart.
Eiturskammturinn sem fannst
í líkama læknisins var svo lítill að
útilokað var að hann hefði látist
af þeim sökum. Hins vegar
fannst önnur eiturtegund í lfk-
ama hins látna og af henni ban-
vænn skammtur. Það var eitur
sem brennir út frá sér og það
undarlega var að háls og efstu
hlutar meltingarfæranna voru al-
veg óskaddaðir en neðarlega í
meltingarfærum voru merki um
mikla eyðileggingu.
Nú var hægt að útiloka eitrið
sem var í glasinu en þá þurfti að
taka til við málið frá nýju sjónar-
horni. Það kom í ljós við nánari
skoðun að eitrið hafði verið sett í
allstóran belg sem leystist ekki
upp fyrr en eftir nokkra klukku-
tíma frá inntöku.
Spurningin sem Pleyton lög-
regluforingi stóð frammi fyrir var
hvernig það hafði viljað til að
Kendruff gleypti þennan belg og
hvaðan eitrið kom.
Eitrið í glasinu var af tegund
sem líklegt var að Kendruff hefði
getað nálgast í starfi sínu en eng-
an veginn það sem varð honum
að bana. Þetta var ráðgáta númer
eitt.
Næsta ráðgáta var: Hver,
Kendruff ekki undanskilinn,
hafði látið hann taka inn eitrið?
Þeir sem böndin hlutu að ber-
ast að voru Kendruffhjónin og
fyrrverandi starfsfélagar Ken-
druff sem sumir hverjir höfðu
meiri möguleika til að nálgast
þessa eiturtegund en Kendruff
sjálfur. Og svo mátti ekki gleyma
fólkinu sem fékk Kendruff
dæmdan fyrir vanrækslu í starfi.
Það taldi sig eiga harma að hefna
þar sem Kendruff hafði vegna
vanrækslu verið talinn ábyrgur
fyrir dauða tveggja bræðra,
nýrnaþega og bróður hans sem
ætlaði að gefa nýra.
Þrátt fyrir ítarlegar rannsóknir,
yfirheyrslur og prófanir var ekki
hægt að fá neinn botn í málið,
ekkert sem gat skýrt hvernig
Kendruffhjónin hefðu náð í eitr-
ið og ekki heldur hvernig einhver
annar sem vitað var að Kendruff
hefði samband við ætti að hafa
komist í fyrsta lagi yflr eitrið og í
öðru lagi komið eitrinu í Ken-
druff.
Þeir úr samstarfshópi
Kendruff sem hugsanlega gátu
komist yflr eitrið voru yflrheyrðir
aftur og aftur en ekkert benti til
að þeir hefðu haft samband við
hann þennan umrædda dag.
Fátt var vitað um ferðir Ken-
druff daginn sem hann dó. Kon-
an hans hafði farið að heiman á
sínum bíl þá um morguninn og
ekki komið heim fyrr en um
flmmleytið. Hún hafði ekki
spurt mann sinn hvort hann
hefði farið eitthvað um daginn
og enginn í nágrenninu hafði séð
til ferða hans, þó það útilokaði
svo sem ekkert. Hverflð sem þau
bjuggu í var dæmigert svefn-
hverfi og meira að segja hús-
mæður og börn voru stopult
heima á daginn.
Flest benti til að málið yrði
flokkað óupplýst eftir að rann-
sókn hafði staðið í mánuð. Þá
hafði ungur læknir samband við
lögregluna og sagði undarlega
sögu sem leiddi málið á óvænta
braut.
Þetta var læknir í borg ekki
fjarri Senswall og hann hafði lent
í málaferlum hliðstæðum þeim
sem Kendruff hafði lent í en
ekki verið talinn ábyrgur eða
hafa gerst sekur um vanrækslu í
starfl. Hann sagði frá því að
hann hefði fengið símhringingu
sem hefði valdið honum miklum
heilabrotum. Lögfræðingur
sækjenda gegn honum hefði
hringt og beðið hann að koma til
fundar við sig á tilteknu veit-
ingahúsi sem var nokkuð úr al-
faraleið og beðið hann að koma
einsamlan.
Hann hafði spurt um ástæð-
una og þá hafði lögfræðingurinn
sagt að það gæti hann ekki upp-
lýst í síma. Hann hafði farið til
fundar við manninn á tilteknum
stað og stund og átt við hann
samtal sem honum þótti vægast
sagt ómerkilegt og ruglingslegt.
Hann hafði ekki getað varist
þeirri hugsun að hann hefði ver-
ið kallaður til þessa fundar af
einhverjum öðrum orsökum en
að eiga tal við lögfræðinginn.
Síðan greindi hann frá því að
lögfræðingurinn hefði boðið sér
mjög sérkennilegt sælgæti, ein-
hvers konar röndótta kúlu sem
hann átu að sjúga og gleypa síðan
heila, hressandi piparmyntur
sem hann yrði hress af allan dag-
inn, sagði lögfræðingurinn. Þeg-
ar læknirinn afþakkaði brást lög-
fræðingurinn hinn versti við og
sakaði hann um að vilja ekki
þiggja friðarvott af manni sem
hefði starfs síns vegna lent í and-
stöðu við hann. Læknirinn sagði
að sér hefði orðið það mikið um
að hann ráðlegði lögreglunni að
hafa auga með manninum, hann
væri til alls vís.
Ölíkt því sem ætla hefði mátt
tók lögreglumaðurinn, sem tal-
aði við þennan lækni, fullt mark
á manninum og fylgdi málinu
eftir. Þegar í ljós kom að læknir-
inn hafði staðið í svipuðum
málaferlum og Kendruff hafði
áhugi þessa lögreglumanns
vaknað. Hann var sonur Pleytons
lögregluforingja. Farið var að
leita að lögfræðingnum og þá
kom í Ijós að hann hafði að því er
virtist alveg gufað upp. Vinkona
hans virtist ekkert geta sagt um
hvað orðið hefði af honum. Það
var hins vegar starf hennar sem
vakti áhuga lögreglunnar, hún
vann í efnaverksmiðju og hafði
aðgang að eiturefninu sem varð
Kendruff að bana.
Við yfirheyrslur bugaðist hún
og játaði að hafa útvegað elsk-
huga sínum eitrið og fullyrti að
hún hefði ekki haft hugmynd
um að hann hefði orðið manni
að bana með því. Mannsins var
nú ákaft leitað og loks hafðist
upp á honum hjá systur hans í
Detroit. Hann var þegar yfír-
heyrður og það tók lögregluna
ekki langan tíma að fá hann til
að játa á sig morðið á Kendruff
og tilraun til að myrða hinn
lækninn.
Ástæðuna sagði hann vera að
hann væri verkfæri í höndum
guðs og bæri að refsa þeim lækn-
um sem gerðust mannsbanar í
starfi.
Hann hafði notað svipaðar að-
ferðir við Kendruff og hann
hafði reynt við hinn lækninn en
með meiri árangri. Og litlu
munaði að ekkert kæmist upp
um hann í það sinnið vegna
máttlausrar sjálfsmorðstilraunar
læknisins. Tilviljun hafði iíka
ráðið því að lögreglumaðurinn,
sem tók við símtalinu frá læknin-
um sem kom málinu á rekspöl,
hafði verið tengdur málinu og
afgreiddi því ekki söguna um
röndótta sælgætið sem eitthvert
óráðshjal. Að vísu var vitað um
Kendruffmálið og gang þess og
það hafði vakið mikla athygli en
það tryggði engan veginn að hver
sem var hefði tekið mark á sög-
unni.
Kaldhæðni leiddi til þess að
upp komu kenningar um að í
raun og veru hefði einfaldi asn-
inn ráðið úrslitum. Það var
nefnilega alkóhólið sem talið var
líklegast að hefði leyst efnið í
hylkinu endanlega upp.
33. tbl. Vikan 41