Vikan - 01.03.1984, Page 15

þennan klúbb „Frakkalafið”. Við
vildum endilega tengja þetta
Frakklandi og erum að reyna aö
lafa í því aö vera svolítið franskir!
Síðan á ég mér þann draum,
þegar ég er orðinn útbrunninn í
blaðamennskunni, að fara aftur til
Eyja. Ég hef hugsað mér að fara
þá út í kennslu, kaupa mér trillu
og stunda hana á sumrin. Þetta er
svona það sem ég sé í hillingum.
En sem stendur kemst lítið
annað aö en bara vinnan. Þetta er
starf sem maður tekur með sér
heim, maður er alltaf að hugsa
eitthvað í tengslum viö það. Ég
segi nú eiginlega því miður því ég
á mjög erfitt meö að skipta um
skap eftir því hvar ég er staddur.
Ef ég fer í vont skap í vinnunni þá
gjalda þess allir sem eru í kring-
um mig, líka þau heima. Þetta er
sennilega stærsti gallinn við
mann. Ég held að stjórnmálafrétt-
irnar bjóði upp á þetta. Það eru
ákaflega fá tilefni núna á þessum
síðustu og verstu tímum til að
vera í raun óskaplega ánægður! ”
Uss. Ekki myndum við
vilja fá þig á þingl
„Nei, ég trúi því. Þá væri ég enn
verri! Ef ég á að vera fullkomlega
hreinskilinn þá dauðvorkenni ég
þessum blessuðu þingmönnum! ”
Starfsævi blaðamanna er fimm árum lengri en hjá þeim í atvinnufótboltanum! Páll
ræðir við kollega sinn, Agnesi Bragadóttur blaðamann.
9- tbl. Vikan 15