Vikan - 01.03.1984, Side 20

Smásaaa
„Gleymdu því, beibí. Eg veit
svariö. Ekki séns. Hún er prins-
essa ef nokkur er þaö. ”
„Prinsessa?”
„Gyðingaprinsessa, beibí.”
„Ég skil.” sagöi greifinn og var
engu nær.
Sheila Skolnik mætti ekki í tíma
í nokkra daga. Á miövikudeginum
sem átti að skila ritgeröunum
hringdi hún. „Mér þykir þetta
leitt,” sagöi hún. „Ég hef veriö
meö flensu. En ég hef lokið við rit-
geröina mína. Get ég skilaö henni
heimtil þíníkvöld?”
„Það er ekki bráðnauðsynlegt,
frú Skolnik.”
„Verður þú heima í kvöld? ”
„Já, en. . . ”
„Fínt. Ég kem um áttaleytið.”
Og hún lagði á.
„Mjög óreglulegt,” muldraði
Kinski greifi meðan hann hreins-
aöi diskana sína, hellti matar-
afgöngunum í litla skál og lét
brauðið aftur í brauðkassann.
Mjög óreglulegt.”
Greifinn ákvað aö drekka teið
sitt í armstólnum þetta kvöld,
stólnum þar sem hann sat og las
flest kvöld. Þungt regn barði á
gluggann í stofunni hjá honum.
Tuttugu mínútur yfir átta og frú
Skolnik var ekki enn komin. Það
hélt áfram að rigna, enn af sama
krafti. Það höfðu verið óumdeilan-
leg mistök aö leyfa henni að skila
ritgerðinni heim til hans. Mjög
óreglulegt og nú hafði seinkun
bæst við óregluna. Um þetta leyti
var greifinn venjulega búinn að
koma sér fyrir við vinnu sína eða
byrjaður aö lesa fyrir bók sem til
reynslu hét Ameríka í hnignuninni
og hann vonaðist til að skrifa einn
dag. Hann var ekki ánægður með
að láta raska venjum sínum á
þennan hátt.
Klukkan kortér fyrir níu var
dyrabjöllunni hringt. Eftir að hafa
ýtt á hnappinn, sem opnar dyrnar,
gekk greifinn að forstofuhurðinni
sinni. Þegar hann kom fram á
ganginn sá hann frú Skolnik ganga
upp síöustu tröppurnar. Hún var
algerlega gegndrepa.
„Fyrirgefðu hvað ég kem
seint,” sagði hún. „Ég fann hvergi
bílastæði.” Hún tók stórt umslag
úr rúmgóðri leðurtösku. „Hér er
ritgerðin mín. Að minnsta kosti er
hún þurr þó höfundurinn sé það
ekki.” Hún stóð í ganginum, vatn
draup af henni. Hár hennar var í
mikilli óreiðu.
Greifinn heyrði sjálfan sig
segja: „Gjörðu svo vel og komdu
inn og láttu þig þorna. Það má
kannski bjóöa þér tebolla.”
„Takk. Það mundi ég þiggja.”
Hún fór úr leöurstígvélunum í
ganginum, einnig regnkápunni,
sem var gegnblaut.
„Leyfðu mér að lána þér hand-
klæði,” sagði greifinn og vísaði
leiðina aö baöherberginu. „Hvaða
tegund viltu af tei?”
„Hvað sem er,” sagði hún og
lokaöi baðherbergisdyrunum
hægt.
Greifinn tók út hrein teáhöld og
hafði sett tvær munnþurrkur í litla
málmhringi þegar hann heyrði
baðherbergið opnast. Hann sneri
sér við og sá frú Skolnik, berfætta,
vera að þurrka hárið með hand-
klæðinu, og eingöngu klædda gula
baðsloppnum hans.
„Ég vona að það sé í lagi að ég
hafi fengiö þetta lánað um stund,
prófessor,” sagði hún. „Fötin mín
eru gegnblaut.”
„Ég skil,” sagði greifinn.
Hann beygði sig til að hella te í
bollana en hendur hans skulfu.
Teketillinn glamraði við postulíns-
bollann. Frú Skolnik lét hönd sína
yfir hans hönd til að róa hann.
Hann leit viö og augu hennar voru
rétt við hans. Hann stóð kyrr og
hún líka; sloppurinn hennar opn-
aðist aðeins. Hann ætlaði að segja
eitthvaö þegar hún lagði hönd sína
blíðlega yfir munn hans. Þau
föðmuðust og hún leiddi hann inn í
svefnherbergiö, þar sem þau
síðan gerðu saman ýmislegt sem
greifinn hafði ekki einu sinni
þorað að láta sig dreyma um.
Þegar greifinn vaknaöi morgun-
inn eftir fann hann miða á eldhús-
borðinu. Þar sagði að hún mundi
koma til hans á skrifstofuna
seinna þennan dag.
Greifinn var alveg ruglaður.
Hvaö ætti hann að segja viö hana
næst þegar þau' hittust? Allt
þangað til í gærkvöldi haföi lífiö
virst svo skipulegt, svo einfalt.
Ekki lengur. Hvernig var nú
ameríska máltækið? Í súpunni.
Já, hann var aldeilis kominn í
súpuna núna.
Barney Ginsberg var klæddur í
gallabuxur, skyrtu með blóma-
mynstri, þrjár efstu tölurnar
óhnepptar, og hann hafði þrjár
keðjur um hálsinn — eina með
Davíðsstjörnunni, aðra með
stjörnumerki og á þeirri þriöju
var tönn úr dýri.
„Þú hefur leitað til rétta
mannsins, Pete,” sagði Ginsberg
þegar greifinn hafði gert tilraun
til aö vekja máls á því sem honum
lá á hjarta. Greifinn hafði ekki
nefnt nafn frú Skolnik.
„Jahá, þú hefur leitað til rétta
læknisins, strákur,” sagði Gins-
berg. „Kvenfólk er mitt besta fag.
Ef ég væri tuttugu árum yngri
mundi ég skrifa háskólaritgerð
mína um þaö. Obundnar konur á
síðasta aldarfjóröungi tuttugustu
aldarinnar. Ritgerð, fjandinn
sjálfur, við erum að tala um met-
sölubók.”
„Er það ekkert truflandi,
Barney, að vera með mörgum
konum? Finnst þér það ekkert
hugflækjandi? ”
„Hvers konar flækjur? Sjáðu til,
Pete, þessar konur vita hvað þær
eru að fara út í þegar ég er annars
vegar. Við veitum hvort öðru
dálitla þjónustu. Þegar annaö
okkar missir áhugann þá hættum
við. Ekkert missætti.”
„En þykir þér þetta aldrei órétt-
látt?”
„Aðeins þegar einhver dama
sem ég hef ennþá áhuga fyrir
hættir á undan mér.”
„Fylgir þessu engin ábyrgð?”
„Hvað á ég að gera, beibí, biðja
einhverja stelpu aö giftast mér af
því að hún vill sofa hjá mér? Láttu
ekki svona. Ég lít þannig á máliö
að ég er þakklátur en það ætti hún
líka að vera.” Ginsberg setti
fæturna upp á borð. Hann var í
rauðum skóm með bláum
röndum.
„Ég skil,” sagði greifinn en var
ekki viss um að hann gerði þaö.
Greifinn var feginn að Ginsberg
skyldi ekki vera á skrifstofunni
þegar frú Skolnik kom. Hann
spurði hana um flensuna. Leið
henni betur? Hún sagði aö sér liði
betur, en hélt að það væri betra að
vera heima í nokkra daga.
„Viltu ekki kalla mig Sheilu?”
spurði hún.
„Jú,” sagði greifinn en sást þó
yfir að gera það.
„Hvaö má ég kalla þig? ”
„Skírnarnafn mitt,” sagði greif-
inn og tók eftir því að röddin skalf
aðeins, „er Peter.”
„Ert þú laus á sunnudaginn,
Peter?”
„Já,” sagði hann. „Eg held að
ég sé það.”
„Það er dagurinn sem Larry
tekur börnin. Það er stundum
einmanalegur dagur fyrir mig.
Getum við eytt honum saman?”
„Ég held að þaö væri indælt.”
„Vertu svo góður og kallaðu mig
Sheilu.”
„Já,” sagöi greifinn. „Ég vil
endilega vera með þér á sunnu-
daginn, Sheila. Eg hefði mjög
gaman af því.”
Sunnudagurinn var bjartur og
hlýr miöaö við seinnipart mars-
mánaðar í Chicago. Vegna þess að
greifinn hafði ekki bíl varð hún að
koma til hans. Daginn áður hafði
hann keypt fasana hjá tékk-
neskum slátrara í norðurhluta
hverfisins. Hann hafði ráögert
kvöldverð og kannski gönguferð
viö tjörnina. Hann var að taka til í
íbúðinni sinni, Bach hljómaði í út-
varpinu þegar dyrabjöllunni var
hringt rétt eftir hádegi.
Hún var í gráum buxum og
hvítri blússu með litlum kraga
undir gulri peysu. Gula peysan
geröi hár hennar ennþá fallegra
en hann hafði minnt það vera,
liturinn fór augum hennar líka
vel. Þegar hann tók kápuna
hennar hallaði hún sér áfram og
lagði vanga sinn að hans. Hjarta
hans tók stökk.
„Jæja, Peter,” sagði hún. „Hér
erum viö.”
„Alveg rétt. Einmitt,” sagði
hann.
„Dagurinn er dýrölegur.”
„Hann er það. Má bjóöa þér
te. . . Sheila?”
„Nei, takk. Ekki fyrir mig. Það
er synd aö sóa svona degi.
Kannski við ættum að vera úti?”
Þaö var ekki fyrr en þau voru
komin til Evanston, næstum því
tvær mílur heiman frá honum, að
greifinn tók eftir því að hann hafði
gleymt göngustafnum sínum. Þau
töluðu léttilega saman — þaö var
auðveldara en hann hafði haldið.
Hún sagði honum frá barnæsku
sinni í úthverfum Chicago; talaöi
um hjónaband sitt sem haföi
endað eftir að faðir hennar sagði
henni að eiginmaður hennar hefði
haldið framhjá henni með öðrum
konum. Margar þeirra voru sjúkl-
ingar hans. Áhrif skilnaðarins á
börnin, ást hennar, þetta snerti
greifann meö einfaldleika sínum
og sterkum tilfinningum.
Hann talaði um sína eigin barn-
æsku, svo ólíka hennar. Þegar
hann talaði um líf sitt síðan hann
kom til Ameríku uppgötvaði hann,
við að heyra sjálfan sig lýsa
venjum sínum, að hann hafði ekki
mikiö að lifa fyrir — að minnsta
kosti ekki á þann hátt sem hún
gæti skiliö: hann kenndi, hann las,
hann eldaði. Dagarnir liðu einn af
öðrum og þrjátíu ár höfðu liðið
hjá.
Kvöldverðurinn var vel heppn-
aður. Hún haföi aldrei borðað
fasana áður — og fasaninn hans,
þó hún hefði ekki getað vitað það,
var sérlega gómsætur. Þau
drukku tvær vínflöskur.
Hún spurði hann hvort hann
hefði lesið allar bækurnar í íbúð-
inni. Hann sagöist ekki hafa lesið
næstum því allar en væri hræddur
um að bókakaup væru sinn stærsti
20 Vikan 9. tbl.