Vikan - 01.03.1984, Blaðsíða 22

1S Smásaga
hann mundi enda ævi sína sem
piparsveinn, meöal bóka sinna,
tónlistar sinnar, pípanna sinna,
meö áætlun sína um aö skrifa bók-
ina sína um Ameríku í hnignun-
inni. Kannski var kominn tími til
að viðurkenna að hann mundi
aldrei skrifa slíka bók — að bókin
væri honum aðeins mikilvæg svo
framarlega sem það væri ekkert
annað í lífi hans. En ef bókin var
svona mikilvæg, hvers vegna
hafði hann þá ekki byrjað að
skrifa hana? Þaö var kannski
kominn tími til að spyrja slíkra
spurninga.
Greifinn uppgötvaði aö á milli
bókarinnar, sem var framtíð
hans, og fyrri ára sinna í Póllandi,
sem var fortíö hans, hafði hann
varla eytt neinum tíma í nútíðinni.
Var líf hans þá aðeins tveir
draumaheimar — einn í fortíðinni
og annar í framtíðinni — meöan
nútíðin — lífið sjálft — rann úr
höndum hans?
En vildi hann í raun og veru
horfast í augu viö nútíðina? Hann
reyndi að ímynda sér líf sitt með
Sheilu eftir aö þau væru gift. Hvar
mundu þau búa? Yrði hann að
kaupa bíl, læra að keyra? Hvað
mundi mjög svo amerískum börn-
um Sheilu finnast um óameríska
hætti hans? Mundi næsti Kinski
greifi, eftir ættleiðingu, verða
knattleiksmaður? Mundi Sheila
vilja fleiri börn — börn hans?
Hvaðan kæmu peningar fyrir
flóknu lífi þeirra?
Álíka erfitt var fyrir hann að
ímynda sér kvöld þeirra saman.
Sunnudagar þeirra voru frjálsleg-
ir og indælir. Hvað um, segjum
miðvikudagskvöld, eftir að þau
væru gift? Þaö var öruggt að hann
yrði að breyta mataræði sínu til að
koma til móts viö börnin.
Hvað mundu þau gera eftir
kvöldverð? Yrði hann aö kaupa
sjónvarpstæki sem þau sætu svo
öll gapandi fyrir framan og horfðu
á Guð má vita hvað? Mundi hann,
eins og núna, hafa kvöldin frí til að
lesa? Vafalaust ekki. Og Sheila?
Hvað gerði hún á kvöldin? Það
vissi hann ekki. Hann gat ekki
gert sér það í hugarlund. Iivaö
vissi hann í raun og veru um
hana?
Nei, þetta var ómögulegt. Þetta
var einfaldlega of mikil áhætta.
Barney Ginsberg hafði rétt fyrir
sér; það var of seint að breyta lífi
hans núna. Hann hafði röð og
reglu á lífi sínu. Hvers vegna að
fórna því fyrir ringulreið í von um
möguleika á hamingju? Hann
skyldi hætta við Sheilu Skolnik,
þessa konu sem ógnaði röö hans
og reglu, þessa — hvaö hafði
Barney Ginsberg kallaö hana? —
gyðingaprinsessu. Þetta var
ómögulegt.
Sunnudaginn sem greifinn
ætlaði að segja Sheilu frá því aö
allt yröi að enda á milli þeirra
kom hún heim til hans um eittleyt-
ið meö Melissu meö sér. Litla
stúlkan var að kvefast og leið ekki
nógu vel til að eyða deginum með
föður sínum.
Greifinn lagöi á borð fyrir hana
mjólkurglas og disk með sænskum
smákökum. Hún litaði í litabók á
litla borðstofuborðinu hans. Sheila
stakk upp á því að þau færu með
hana að sjá bíómynd Walt Disneys
um Bamba. Greifinn hafði keypt
tvo aborra til að hafa í kvöldverð
handa sér og Sheilu en aborri — og
jafnvel greifinn var því sammála
— var ekki barnafæða svo þau
ákváðu að fara út að boröa.
Greifinn tók göngustafinn sinn
sem gekk heldur erfiölega að
koma inn í sportbíl Sheilu. Melissa
sat á hnjám hans. i kvikmynda-
húsinu sat hún á milli hans og
móður sinnar. Sheila keypti handa
henni kók og poppkom, einnig poka
af einhverju svörtu gumsi.
„Undarlegustu hlutir sem
amerísk börn troða í sig?” hugs-
aöi greifinn með sér.
Bíómyndin var dálítiö ógnvekj-
andi. Þegar skógurinn brann og
litla dádýrið týndi móður sinni
táraðist Melissa. Þegar leið á
myndina kreisti hún hönd greif-
ans. Seinna lét hún hönd sína í
hönd hans. Þetta fékk mikið á
hann.
Eftir bíóiö óku þau að stað sem
var kallaður MacDonald’s til að
borða — veitingastað, sagði Sheila
honum, sem Melissa dýrkaöi.
Greifinn hafði séð þessa
MacDonald’s staði leggja undir
sig borgina en auðvitað haföi hann
aldrei farið á slíkan staö.
Staðurinn virtist vera rekinn af
börnum því að enginn af tíu eða
tólf einkennisklæddum starfs-
mönnum á bak við afgreiðsluborð-
in leit út fyrir að vera eldri en
sextán ára. Sheila og Melissa voru
ekki í neinum vandræðum með að
panta sér mat. En greifinn var
alveg ruglaður. Hann skildi ekki
matseöilinn á veggnum fyrir aftan
afgreiðsluborðið; ljósin og
skarkalinn rugluöu hann enn
meira.
„Hamborgara, takk,” sagði
hann að lokum, „og kaffibolla.”
„Hvers konar hamborgara,
herra?”
„Fáöu þér Big Mac, herra
Kinki,” sagði Melissa.
„Hann heitir Kinski, elskan,”
leiðrétti Sheila hana blíðlega.
„Jæjaþá. Big Mac.”
Þau fundu sér borö og tíndu
sundur ótal litlar pakkningar.
Melissa virtist vera í sæluvímu.
Greifinn tók samlokuna sína úr
plastkassanum og skoðaði hana.
Hann var alinn upp við evrópska
matarhætti og hafði hingað til,
eins og hægt var í Ameríku, haldið
sig við matarvenjur sínar. Hann
komst að raun um að hann þarfn-
aðist beggja handa til að hafa
stjórn á þessari samloku. Meðan
hann tuggði fannst honum tilfinn-
ingin líkjast því að hlusta á tuttug-
asta píanókonsert Mózarts leikinn
á blauta túbu.
„Hvernig finnst þér Big Mac,
herra Kinki?”
„Kinski, elskan, Kinski.”
„Mér finnst hann,” sagði greif-
inn, „mjög góður. Mjög gómsæt-
ur.” Hann velti því fyrir sér
hvernig hann gæti losað sig viö
afganginn en sá enga leið til þess
án þess aö særa tilfinningar barns-
ins svo honum tókst að gleypa
næstum hálfa samlokuna með að-
stoð stórra sopa af bragðlausu
kaffi.
Þegar þau voru aftur komin
heim til greifans sneri Melissa sér
aftur að litabókinni sinni í borð-
stofunni en Sheila og greifinn
komu sér fyrir í stofunni.
„Þakka þér,” sagði Sheila,
„fyrir að halda það út á veitinga-
staönum. Ég sá að það var ekki
auðvelt fyrir þig.”
„Nei, nei,” sagði greifinn. „Alls
ekki. Mér fannst það — uppbyggj-
andi.”
„Jæja, það var fallegt af þér.”
„Sheila,” sagði greifinn og
heyröi skjálfta í rödd sinni við orö-
in. „Það er svolítið sorglegt sem
ég verðaðsegja.”
„Sorglegt?”
„Já. Ég er hræddur um, þó það
sé ekki auövelt fyrir mig að segja
þetta, aö þaö sé til lítils að við
höldum áfram að hittast á þennan
hátt.”
Hvers vegna segir þú þetta?”
Þetta virtist fá mikið á hana; hún
haföi ekki búist viö þessu.
„Vegna þess að ég hef verið einn
of lengi. Ég get ekki breytt venj-
um mínum. Nei. Kannski er
réttara að segja að ég vilji ekki
breyta venjum mínum — ekki
núna þegar ég er orðinn fimmtíu
ára gamall.”
„Egskil.”
„Ég verð þér alltaf þakklátur
fyrir vinskap okkar. ’ ’
„Ég skil.”
„Veistu hvaö ég á viö?”
„Já,” sagði hún. „Það veit ég.”
Og svo kallaöi hún: „Melissa, það
er kominn tími til að fara heim.”
Barnið haföi farið í kápuna sína.
„Þakka þér fyrir skemmtilegan
dag, herra Kinski,” sagði hún og
hélt í hönd móöur sinnar við dyrn-
ar. Greifinn snerti vanga stúlk-
unnar. Hann ætti ekki eftir að sjá
hana aftur.
„Má ég fylgja þér að bílnum?”
spurði hann.
„Ég held ekki, Peter. Það er
kannski best aö kveðjast hérna.”
Greifanum fannst sem hún héldi
aftur af tárum. Hún rétti honum
hönd sína. Einni öld áður hefði
greifinn hneigt sig og kysst á hönd
hennar. Nú hélt hann aðeins um
hönd hennar og vildi helst ekki
sleppa takinu. Og síðan voru þær
farnar.
Greifanum létti. Hann hellti sér
koníaki í glas, lét Hándels
Wassermusik á grammófóninn,
fékk sér bók með endurminning-
um. Hann gat snúið sér ótruflaöur
að gamla lífinu núna. Skipulag og
rólegheit. Hann dreypti á koníak-
inu sínu og lokaði augunum til að
geta betur ímyndað sér George
konung fljóta á bátnum sínum
niður Thames, meöan hann
hlustaði á yndislega tónlist
Hándels. Bókin féll í kjöltu hans
þegar hann setti hendurnar fyrir
augun til að stöðva táraflóðið.
Hann hafði gert geigvænleg mis-
tök. Hann vildi hvorki lifa né
deyja einn. Hann haföi vísaö frá
sér konu sem elskaði hann og hann
elskaði — elskaði enn. En var það
orðið of seint? Hvers vegna ætti
svo að vera? Hann skyldi hringja í
Sheilu á morgun.
Nei. Hvers vegna bíöa? Hann
skyldi fara til hennar í kvöld.
Hann skyldi biðjast fyrirgefning-
ar, biðja hennar, fórna hverju sem
hann þyrfti af gamla lífinu sínu,
takast á hendur hvað sem þyrfti
fyrir þaö nýja. Hann skyldi kaupa
sjónvarpstæki fyrir börnin, hunda
og ketti ef á þyrfti aö halda. Það
yrði að vinna að mörgu. En honum
yrði það ánægjuefni.
Hann hringdi á leigubíl og fór í
frakkann sinn. Hann leit á göngu-
stafinn sinn, tók hann upp, hélt
honum fyrir framan sig með báð-
um höndum og braut hann í tvennt
yfir hné sínu með snöggri hreyf-
ingu. Þegar Kinski greifi hljóp
niður stigana að leigubílnum sín-
um ómaði hlátur hans um tóma
íbúðina.
2Z Vikan 9. tbl.