Vikan - 01.03.1984, Qupperneq 27

J. Johannesen
hótelið.
Við föðmu(
góöanótt. Égf
1 somi
frá. Um leið og við komum til
þorpsins frétti ég að Christophor-
os væri á leiðinni. Ég baö Bertil
um aö fara sem fyrst en hann
skildi ekki hvað þetta var hættu-
legt. Við höfðum ekkert gert
af okkur. Hann fékk sér her-
bergi á hótelinu og ákvað að vera
yfir helgina. Um kvöldið sat hann
fyrir utan og drakk vín eins og þú í
kvöld.
— Ég skil. En segöu mér hvar
Christophoros er í kvöld.
— Bíddu. Ég hef ekki lokið
máli mínu. Christophoros kom frá
Saloniki um kvöldið óður af af-
brýðisemi. Hann fór beint til
hótelsins og settist viö hlið ljós-
hærða Svíans. Bertil vissi strax
hver hann var. Þögn ríkti og fólk
færöi sig frá þeim. Bertil varð
hræddur og fór upp til sín og læsti
aö sér. Christophoros elti hann,
sparkaði upp hurðinni og öskraði
svo aðallir heyrðu:
— Búðu þig undir að deyja!
Bertil fékk ekki einu sinni færi
á að kalla á hjálp. Skömmu
seinna stökk Christophoros yfir
torgiö og upp í bílinn sem hann
haföi komið meö. I herberginu lá
Svíinn með sundurskorinn háls frá
—i til eyra. I dögun næsta dag
Christophoros tekinn við
Júgóslavíu.
1---i dóms í fangels-
i eitthvert rétt-
'"ialltpakk-
mann
Rakarinn hafði opiö um miðja
nótt.
Það var maöur fyrir innan blá-
máluðu hlerana við dyrnar. Hann
var að hvessa rakhnífinn.
— Gottkvöld! Ég vona að þér
getið vísað mér skemmstu leið til
hótelsins?
— Það er í þessa átt.
Hann hnykkti til höfðinu.
— Viljið þér kannski láta raka
yður áður en þér gangið til sæng-
ur?
— Rakamig? Ja....
Ég var að vísu órakaður og ég
hafði rakvél heima, en hví ekki?
Ég hagræddi mér í stólnum og
hallaði mér aftur á bak. Hann
batt stóran, hvítan smekk undir
hökuna á mér og lagði heitt hand-
klæði yfir andlitið. Svo spurði
hann: — Ertu sænskur?
— Nei, norskur. En
skiptir litlu.
Hann tautaði eitt-
hvað sem ég skildi
ekki og byrjaði aö
sápa mig.
— Borgar sig
aðhafa opið svona
seint? spurði ég.
— Færðu marga við-
skiptavini á þessum
tíma?
— Aðeins þig. Ég vinn
í Saloniki og rek rakarastof-
una um helgar.
— Um helgar? En það
er þriðjudagurídag?
Það fór hrollur um mig þegar
ég fann ískalt stálið við barkann.
og gætilega rakaði hann svo
að neðan
var ágætlega gert en
' mér. Hérna var
það átti að
— Nú skaltu deyja!
Hann hélt fast um hnakkann á
mér og ég sárfann til. Kalt stáliö
var enn við barka minn. Mig lang-
aði að veina en ég kom engu hljóði
upp. Þá fékk ég ágætis hugmynd.
Var hér lausnina að finna?
— Þér skjátlast, vinur minn,
sagði ég. — Hún sagði mér að hún
elskaöi þig og ætti von á barni.
Áhrifin voru stórkostleg. Hann
losaði takið og blaðið vék frá háls
mínum.
— Barni? Þúlýgur!
Christophoros trúði mér
ekki en hann vildi trúa svo
að hann sleppti takinu og
áður en hann áttaði sig
haföi ég sparkað
íkvið-

allir horfðu eitthvað svo undar-
lega á mig. Ég tók af mér þennan
heimskulega smekk, þurrkaði af-
ganginn af raksápunni í hann og
fann fyrir skeggbroddunum sem
voru á hálfu andlitinu.
— Það eru nú meiri rakararnir
sem þið hafið hérna!
þurfi
taldi að1
þessa götu, i____,
skúmaskot hér og i
Ég vissi ekki hvar ég \...
Kannski hafði ég villst?
Allt í einu kom ég auga á ljós ög
ákvað að ganga á það og vita
hvort þar væri einhver sem gæti
vísað mér veginn að hótelinu. Ég
gekk æ nær og fann lyktina af sápu
og rakspíra. Hvað var þetta?
- eg.
. allir svo hjálpleg-
u, svo marga, til
j Helenu Michael-
.uhana?
— Já.
— Er hún ekki stórglæsileg?
kannski vitfirringinn
. Michaelis líka?
hans nam staðar við
.... á mér. Hann þreif hand-
frá augunum á mér og þá
tók ég eftir bóluörunum og
' ‘u augnaráðinu. Hann
greip fast um hnakkann á mér og
hélt hnífnum við barka minn. —
Ég er Christophoros Michaelis!
Hann urraði eins og rándýr.
— Svo að þú ætlar að hlaupast á
brott meö konunni minni!
Skelfing greip mig.
mn
á hon
um. Ég
hitti ekki vel
en henti þó
manninum þvert
yfir herbergið og
áður en hann komst a
fætur var ég þotinn út
með raksápuna um annan
helming andlitsins og höku-
smekkinn framan á mér.
Christophoros fylgdi fast á eftir
Ég fann að hann var að ná
svo að ég henti mér á fjóra
fyrirframan hann. Hann gat
ekki stöðvað sig og hentist beint
á gangstéttina. Ég stökk af stað.
I fjarlægð sá ég hótelið og á torg-
inu fyrir framan voru margir bílar
með blikkljós og fullt af fólki var
að tala við lögreglumenn.
Helena kom náföl til móts við
mig.
— Hvar hefurðu verið?
Christophoros flýði úr fangelsinu.
— Ég veit það.
Það var fljótlegt að útskýra allt
fyrir lögreglunni og fimm menn
hlupu í áttina sem ég kom úr.