Vikan - 12.04.1984, Qupperneq 42

u Framhaldssaga
Fimmti hluti
„Lögfræöilega verðið þiö
Norömenn á norskri grund. Þið
eigið rétt á því að nota talstöðvar
samkvæmt fjóröu grein sam-
komulagsins. Ekki svo að skilja að
nokkur maður viröi samkomulag
viö þær aðstæöur sem við erum að
búa okkur undir.” Hann hló. „Þaö
væri hugsanlegt að hafa
einkennisbúning til taks ef ýtrasta
nauðsyn krefur. Hvað sem öllu
líður er sjálfsagt að eiga riffil
þarna norðurfrá. Enginn meö
fullu viti fer út úr bænum riffils-
laus.”
Paul Mydland samþykkti aö
taka á sig þessa ábyrgö. Hann
hafði, þó kaldhæðnislegt væri,
verið fús til þess vegna þess að
innrás Þjóðverja í seinni heims-
styrjöldinni var jafnraunveruleg í
hans augum og hún var enn fyrir
mörgum Rússum. Síðast höfðu
nasistar svipt Norðmenn mál-
frelsi og öðrum réttindum. Frændi
hans hafði verið í andspyrnuhreyf-
ingunni. Hann haföi verið svo illa
pyntaður í bækistöðvum Gestapo í
Tromsö að hann hafði stokkið út
um glugga hátt uppi þegar athygli
varðarins hvarflaði frá sem
snöggvast. Þaö var taliö að hann
hefði heldur kosið dauöann en að
hætta á að svíkja félaga sína. Þó
aö Paul hefði fæðst löngu eftir
stríðslok höfðu minningar móöur
hans gert hernám nasista jafn-
raunverulegt fyrir honum eins og
hefði hann þurft aö búa viö það.
Hann var sannfærður um að her-
nám Rússa yrði engu betra,
eflaust verra.
Ari eftir að Mydland kom til
Svalbarða haföi hann tekiö við
stjórn hópsins þegar einn
maðurinn var á förum. Þarna
þekktu menn hann ekki sem annað
en vel rakaðan, snyrtilegan ungan
fulltrúa sem hafði á sér orð fyrir
að skeyta ekki um þó hann yrði
óhreinn í vinnunni og fyrir að vera
fyrsta flokks skíðagöngukappi um
42 Víkan 15. tbl.