Vikan - 07.02.1985, Blaðsíða 20

■ÍI Smásaga
Ég haföi bil milli orðanna og
reyndi aö gera mér upp kæruleysi.
„Nei,” sagöi hann glaölega.
„Þá heföi ég ekki spurt. Vitfirr-
ingar eru ekki góðir eiginmenn.
Viltu kannski heldur að ég skeri af
mér eyrað?”
„Gerðu þaö, Van Gogh. Hvaö
heitirðu?” Ég hafði sætt mig viö
að boröa úti meö vitleysingi.
„Gavin Blandford — einstak-
lega efnilegur teiknari! ”
„Margrét Piper, tuttugu og
tveggja ára, metnaðargjöm og
ógift.” Þetta sagöi ég honum til aö
sýna honum í eitt skipti fyrir öll aö
ég væri sjálfstæð kona.
„Þaö er auövelt aö eiga við
mig,” sagöi hann. „Við höfum
tímann fyrir okkur. ’ ’
Næstu vikumar haföi ég mikiö
aö gera því að 150 ára hátíðarhöld-
in nálguðust hjá Fotherby.
Veitingar voru pantaðar, boös-
kort send til fjölmiðla, glugga-
skreytingamenn og ljósmyndarar
unnu dag sem nótt og öll bygging-
in var gerö hrein.
Tina reyndi aö róa mig og
sagði aö sér heföi alltaf fundist
Gavin töfrandi en óútreiknanlegur
og að allir sannir listamenn væru
stundum skrýtnir.
Eg heföi svo sem átt aö sjá viö-
vörunarmerkin þegar ég gekk
fyrir horniö heima og sá TIL
SÖLU fyrir utan eitt húsiö.
Þremur vikum seinna varð mér
litiö út um eldhúsgluggann einn
sunnudagsmorgun og þá sá ég
svartan flutningabíl nálgast.
Ég horföi undrandi á Gavin
Blandford og tvo sterka unga
menn bera inn fornmuni, liti,
teikniborð og loks úttroönu möpp-
una.
Ég vonaöi fyrst að hinir tveir
væru að flytja en svo sá ég Gavin
standa einan eftir, heima hjá sér.
Þá skildist mér aö þaö væri ekki
til neins að reyna aö forðast Gavin
svo ég ákvað að reyna að venjast
honum.
Þaö var laugardagsmorgun í
apríl sem ég heyrði kunnuglega
rödd þegar ég opnaði gluggann:
„Eg eldaði nóg karrí handa
tveimur. Viltu koma og fá bita?”
Gavin fannst greinilega eðlilegt
aö talast við milli glugga.
„Beröu aldrei aö dyrum?” kall-
aði ég á móti. Notarðu aldrei
síma?”
„Sjaldan! Sjáumst klukkan
hálfátta í kvöld!” Og áöur en ég
vissi hvaöan á mig stóö veðrið
hvarf hann.
Að minnsta kosti sex sinnum um
daginn lá við aö ég hringdi og af-
boðaði en einhvem veginn fékk ég
þaö ekki af mér.
„Þú áttir aö gera það fyrr, nú er
þaö of seint,” sagði ég viö sjálfa
mig þegar ég fór í hvíta blússu og
pils.
Ég gekk yfir aö húsinu andspæn-
is meö vínflösku í hendinni. Eg gat
þá varið mig meö henni ef illa
færi.
En maturinn var svo góöur aö
ég sagði: „Þú ert frábær mat-
sveinn. Ég veit heilmikiö um
dhansak, það er erfitt aö búa það
til — ég er mjög hrifin! ”
Gavin sat sín megin í sófanum
og nú leit hann beint í augun á
mér.
Eg heyrði eitthvert tikk.
Kannski hafði ég hjartslátt af of-
áti!
„Dhansak er indverskur hátíö-
armatur,” sagöi hann. „Gifstu
mér og þú færö þaö á hverjum
laugardegi.”
„Gavin,” sagði ég og var þolin-
móð eins og við kenjakrakka. „Eg
kann vel viö þig. Eg þekki þig ekki
vel en ég kann vel viö þig. En ég
ætla ekki að gifta mig. ’ ’
„Hvers vegna ekki?” Gavin
virtist mjög undrandi. „Ég bý til
góðan mat. Ég á hús. Eg er þekkt-
ur listamaður og hef mikið að
gera. Eg dáist að konum sem vita
hvað þær vilja. Ég elska þig! ”
„Þú þekkir mig ekki. ’ ’
„Þaö lagast meö tímanum.”
„Nei, Gavin.” Eg var ákveðin.
„Sleppumþessu.”
Daginn eftir skildist mér aö
þetta væri til einskis því aö þegar
ég vaknaði stóö GIFSTU MER,
MARGRET á húsgaflinum.
„Róleg, Margrét, róleg!” sagði
ég við sjálfa mig enda var búið að
mála yfir stafina þegar ég kom
heim einn daginn.
Ég mátti svo sem vita aö þaö
yrði skammvinnt hlé.
Eg trúði ekki eigin augum þegar
bíll nam staðar fyrir utan hjá
Gavin eina helgina og út úr honum
kom húsbóndi minn, Tina Trav-
ers, meö feröatösku, túlípanavönd
í annarri hendinni og rafsuðuketil
í hinni, eins og hún væri að flytja.
Hún lét ekki sjá sig alla helgina
svo að ég bjóst við að hún hefði
flutt.
Eg kom til Fotherbys í slæmu
skapi á mánudaginn. Eg vissi
eiginlega ekki ástæðuna.
Tina tók strax eftir þessu. Hún
var helmingi fallegri en venju-
lega. Hún ljómaði blátt áfram.
Skyldi hún vita að ég bý beint á
móti? hugsaði ég. Hafði Gavin
sagt henni það?
„Hvað er aö, Margrét?” spurði
hún glaðlega meðan hún opnaði
bréfin. „Var Gavin að ergja þig
einu sinni enn?”
Ég tautaði eitthvað sem ég
skildi ekki einu sinni sjálf.
„Þú þarft ekki að hafa neinar
áhyggjur af Gavin. ”
Tina tók upp nokkrar ljósmynd-
ir og virti þær fyrir sér.
„Hann ætlar að fara að gifta
sig.”
Ég varð mállaus. Ég hafði búist
við að ég fagnaði þessum fréttum
en svo varð ég ekki hrifin. Var
mér ekki sama? Var ég hrifnari af
Gavin en ég hélt?
Eg beið eftir að heyra meira og
ætlaði að óska þeim báðum til
hamingju en Tina hafði ekki
meiraaðsegja.
„Eg verð að fara!” sagði hún og
brosti breitt. „Eg kem um tólf. ’ ’
Ég sneri mér í þrjá hringi í gula
stólnum mínum.
„Farðu til helvítis, Gavin
Blandford!” æpti ég svo að dúfa
flaug upp af gluggakistunni.
Svo tók ég símann. Það var nóg
að gera enda hátíðarhöldin eftir
viku!
150 ára afmælisdagur Fotherbys
rann upp.
Sólin lét sjá sig um níu. Þetta
yrði júnídagur par excellence!
Eg var til í allt þegar ég haföi
fariö yfir skreytinguna í tveimur
deildum og rætt við veitingamann-
inn.
„Þetta er hræðilegt, Margrét!”
Tina lagði símann frá sér og var
áhyggjufull á svipinn. „Fyrirsæt-
an okkar fékk botnlangakast.
Fyrirtækið getur sent aðra en álít-
ur að það sé fljótlegra fyrir okkur
að fá einhverja úr starfsliðinu.”
Það birti yfir henni. „Notar þú
ekki nr. 36?” Hún horfði þegjandi
á mig smástund. „Jú, þú getur
gengiö!”
Hálftíma seinna var ég komin í
þann fallegasta, hvíta blúndukjól
sem ég hef nokkru sinni séð,
snyrtideildin hafði séð um að gera
mig mátulega brúðarlega og mér
varð litið í spegil.
Okunn stúlka horfði á mig.
Þetta var svo kvenleg og falleg
stúlka að mig langaði til að líta um
öxl og sjá hana betur.
„Getur þetta verið ég? ” hvíslaði
ég undrandi.
Ekki veit ég hvers vegna, en á
þessari stundu fannst mér Gavin
standa við hliðina á mér en svo
kom eitthvað fyrir augnaháralit-
inn þegar ég mundi að hann ætlaði
að giftast Tinu og það tók mig
þrjár mínútur að þurrka burt tvo
salta bletti á snyrtingunni.
Ég var orðin of sein. Gavin var
lofaður og það var nú það. Ég rétti
úr mér og á síðustu stundu gekk ég
milli marmarasúlnanna við fram-
dymar á Fotherby.
Ég mundi eftir að brosa blítt til
fólksins fyrir utan og vonaði að
blaðaljósmyndaramir og sjón-
varpsmennimir fengju aldrei að
vita að ég var ekki rétta stúlkan.
„Inn með þig og mundu eftir að
brosa,” hvæsti Tina í eyrað á mér
um leið og hún ýtti mér í áttina að
loftbelgnum sem á stóðu slagorð
Fotherbys og beið þess að hefjast
á loft.
Ég hafði meiri áhyggjur af því
að stíga í kjólfaldinn en feröast í
loftbelg svo að ég lét róleg hjálpa
mér upp í körfuna.
Þar brosti ég og veifaði meðan
myndir voru teknar og fólk hróp-
aöi húrra.
Loftbelgurinn hófst á loft og svo
kipptist karfan til og þaö lá við að
ég missti jafnvægið um leið og ein-
hver fyrir aftan mig tók um mitti
mitt.
Eg hafði rétt tíma til að þekkja
eiganda bláu augnanna undir
pípuhattinum áður en hann kyssti
mig á munninn.
Mig svimaði. Ég hafði verið yfir
mig ástfangin í margar vikur. Eg
hafði bara verið of heimsk til að
skilja það! Svo fór mig að gruna
margt.
„Gavin! Var þetta gabb?”
spurði ég.
„Auðvitað! Vissirðu ekki að
Tina er frænka mín?” svaraði
hann. „Hún hjálpaði mér við
þetta. Við komumst að þeirri
niðurstöðu að mannrán plús smá-
afbrýöisemi hlyti aö koma vitinu
fyrir þig!”
Nú skildi ég loksins allt.
Það var nægilega mikið að upp-
götva að ég var ástfangin þó að
flugið bættist ekki við.
„Eg vona að þú getir stjómað
loftbelg,” sagði ég lágt og horfði
niöur á síminnkandi húsin.
„Hafðu engar áhyggjur, elsk-
an,” sagði Gavin og tók utan um
mig. Þetta er bara æfing. Raun-
veruleikinn tekur við eftir mánuð.
Kirkja, blóm, kampavín, blöðrur,
allt saman! ”
„Ætlarðu ekki að biðja mín
fyrst?” hvíslaði ég og gafst loks
upp.
„Fullkomið þegar femt er!”
sagði Gavin, brosti sigri hrósandi
og kyssti mig aftur.
20 Vikan 6. tbl.